Dum Dum Girls :: Only In Dreams

‘Girl groups’. Puristen passen deze term enkel toe
op de – destijds – razend populaire groepen uit de vroege jaren
zestig zoals The Vandellas, The Crystals of the Shangri-Las. De
groepen bestonden doorgaans uitsluitend uit vrouwen en in hun
bedrieglijk mierzoete songteksten bezongen ze de universele
groeipijnen van het leven, begeleid door een Spectoriaanse ‘wall of
sound’. Wie deze meiden te zachtaardig vond, kon in de
daaropvolgende decennia terecht bij een aantal beruchte bad
girls uit de punk en rock scene zoals Joan Jett, Kim Gordon of
Siouxsie Sioux, die op hun beurt dan weer de inspiratie vormden
voor de grollende ‘riot grrls’ uit de jaren negentig.
Waarmee we maar willen zeggen: echte en pseudo-feministen zullen
zich altijd wel tot deze subcultuur aangetrokken voelen en welke
man raakt nu niet gebiologeerd door een charmante rockchick met een
gitaar stoer tegen het middenrif geklemd?

Wie dacht dat Dum Dum Girls enkel het snoepje van
de maand zou worden, moeten we teleurstellen. ‘Only in Dreams’ is
dan misschien geen topalbum, maar demonstreert wel het
groeipotentieel en de zangkwaliteiten van dit stel meiden, die
wederom bewijzen dat ze enkele onvervalste oorwurmen van songs uit
hun mouw kunnen schudden. Het album wordt op gang getrokken met
‘Always Looking’, een energiek en pittig nummer over – hoe kan het
ook anders – jongens.

Single ‘Bedroom Eyes’ had dertig seconden korter
mogen zijn, maar de duur maakt het er in ieder geval geen minder
aanstekelijk nummer om. Bovendien heeft de reverbknop een flinke
ruk naar links gekregen zodat de stem van frontvrouw Dee Dee (née
Kristin Gundred) meer ademruimte krijgt om door de noise heen te
breken. Met een keelgeluid dat doet denken aan Debbie Harry
overtuigt ze moeiteloos elke scepticus.

Hoewel er de laatste tijd een weelde is aan
fuzzpopgroepjes die net iets te hard hun best doen om zichzelf
‘indie’, ’twee’ of godbetert gewoonweg ‘alternatief’ te kunnen
noemen, slagen de Dum Dum Girls er wonderwel in om de trend een
persoonlijke twist te geven. We geven hen graag extra punten voor
stijl, maar onder het zwarte leder, de rode lipstick en de
bubbelgummelodieën schuilt deze keer niet enkel het leed van
gebroken tienerharten, maar ook dat van zangeres Dee Dee die haar
moeders dood in het album heeft verwerkt. “All the pain and all the
sighs / that well up in my mother’s eyes” staat in het nummer
‘Caught in One’ in schril contrast met het “I just wanna have fun”
– verlangen na een zwaar doorwegend jaar.

In ‘Coming Down’, wat ons betreft een van de
hoogtepunten van de plaat, waart de wonderlijke geest van Mazzy
Star rond. In deze meer dan zes minuten durende ballade ligt er
opnieuw een dikke laag fuzz over Dee Dees stem en krijgen we met
het lijzige ritme en schemerige sfeertje een kant van de groep te
zien die onmogelijk tot uiting kon komen in een gebald nummer van
twee minuten.

Het is dan ook extra betreurenswaardig dat er op
‘Only in Dreams’ eveneens een handvol nummers staat die blijven
sluimeren onder het oppervlak zonder ooit echt door te breken. ‘In
My Head’, ‘Teardrops on My Pillow’ of ‘Hold Your Hand’ klinken best
oké, maar ook niet meer dan dat. Zelfs na meerdere luisterbeurten
slagen ze er niet in ons geheugen, gevoel of verstand te prikkelen.
Een song als ‘Just a Creep’, die ten prooi valt aan een
ondraaglijke lichtheid, blijft op zijn minst wel bij. Al is het dan
door zijn verrassende, bijna karikaturale onnozelheid.

Conclusie: deze tweede langspeler mag dan wel een
‘groeiplaat’ zijn, maar serveert paradoxaal genoeg helder lo-fi
popplezier voor meisjes én jongens. Soms bruisend en catchy, dan
weer diepgravend en weemoedig, maar af en toe ook een beetje
saai.