Lo-fi en pop behoren als een tang op een varken te slaan. Het is een huwelijk dat evenveel kans op slagen heeft, als dat tussen de goede smaak en het Amerikaanse kledingmerk Abercrombie & Fitch. Op papier is het al onwaarschijnlijk, laat staan dat het ooit realiteit zou worden. En toch wordt het onmogelijke soms mogelijk gemaakt, getuige U.S. Girls.
Achter U.S. Girls schuilt Meghan Remy, die haar soloband oprichtte na enkele tussenstops in andere bands. Van bij het debuut Introducing in 2008 werd duidelijk dat Remy droomde van popmuziek maar niet de middelen had om dat ook waar te maken. Met het in 2010 uitgebrachte Go Grey ging ze op eenzelfde elan verder: popmelodieën die verborgen onder een laag gruis en feedback hun weg naar de luisteraar zochten. Het is een niche of stijl die Remy ook op haar derde plaat omarmt, al kan op U.S. Girls On Kraak het verdere opschuiven richting pure pop niet worden ontkend.
In tegenstelling tot andere artiesten is voor Remy lo-fi op zich immers geen statement of een artistieke keuze maar is het veeleer uit noodzaak ontstaan. In interviews geeft ze grif toe van pop te houden en naar een zuiver(der) geluid te streven. Ondanks dergelijke bekentenissen kan Remy niet verhullen dat haar muziek nooit een zuiver popgevoel zal hebben, daarvoor blijft ze te eigenzinnig en bevreemdend. Het meest besproken en daardoor ook uitgesproken voorbeeld op U.S. Girls On Kraak vormt zonder twijfel haar interpretatie (van cover is nauwelijks sprake) van de r&b-hit “The Boy Is Mine” (Brandy & Monica).
Volledig conform het undergroundfenomeen Witch House creëert Remy een gevoel van onbehagen en Umheimlichkeit dat zich op verschillende vlakken kenbaar maakt. Meest opvallend is en blijft uiteraard de in reverb gedrenkte stem die de hele kamer vult, maar ook in de kruipende keyboardklanken vallen sporen van het genre te herkennen. Dat U.S. Girls toch een andere richting uitgaat, maakt het drumritme en — bizar genoeg — de occasionele “miauw” (nee, het is niet uw kat die zo klaaglijk jankt) duidelijk. De manier waarop Remy het nummer naar haar hand zet, mag typerend heten voor haar plaat, waar het breken met verwachtingspatronen of stoeien met genreconventies (naargelang de voorkeur) de enige rode draad lijkt te vormen.
Getuige “Sinkhole” dat zich vermeit met het opbouwen van een — op het banale af — eenvoudige melodie met behulp van een minimum aan dissonante klanken. Dat het ondanks alles werkt, mag fascinerender heten dan de omschrijving ervan. Bovendien zit het nummer geprangd tussen “State House (‘It’s A Man’s World’)” en “Peter” waarbij het eerste nummer een soulvol klinkende Remy laat opboksen tegen industrieel pompende drums en in wezen (zij het dat ze nooit zo overkomen) irritante piepgeluiden terwijl “Peter” nog verder het obscure industriële pad inslaat met schurende geluiden, metaalklanken en een onwezenlijk echoënde Remy.
Of “IranThen, Iraqognized Her” een politieke boodschap meedraagt, blijft speculatie; feit is wel dat het nummer een psychedelische drone met ruisbestuiving opbouwt die zich enerzijds openstelt voor elke interpretatie maar anderzijds ook de geest leegmaakt en zo enkel krakende stilte en blanke gedachten achterlaat. Met de eighties electropop “Island Song” zet Remy een neus naar (ondertussen opnieuw vergeten) huppelkutjes als La Roux die niet meer wisten te verwezenlijken dan een herhaling van wat al gedaan was terwijl “Wells Dubs” klinkt als een flard uit een jaren zestig hit die door een slecht afgestemde radio wordt gejaagd.
Pop dus (luister ten overvloede naar “State House (It’s A Man’s World)”) maar met weerhaakjes, onverwachte inkleuringen (het met country bijgekleurde “Peotone”) en een heel eigengereide invulling van het fenomeen (cf. “Friendlies+ Pamela+Gg”). Pop dus, maar het soort pop dat buiten alle verwachtingspatronen heen bestaat en de vraag oproept wat mogelijk zou zijn met een groter budget en meer middelen. Hoogstwaarschijnlijk popmuziek maar op een manier die zelfs Panda Bear of Why? niet kunnen bevroeden. U.S. Girls heeft een visie, U.S. Girls On Kraak maakt daar deel van uit maar is zeker niet de eindfase.
