Nuclear Blast, 2011
‘Necropolis‘
en ‘Impressions In Blood’, de vorige platen van Vader, waren
bezwaarlijk slecht te noemen. Toch was ik ze snel vergeten, iets
wat wel vaker gebeurt bij groepen die ongeveer vijfentwintig jaar
actief zijn in een bepaald subgenre. Niettegenstaande dat keek ik
toch uit naar het nieuwste album van het Poolse instituut des
doods. Niet alleen omdat het nog altijd gaat om fucking
Vader, een band die zeker nog niet mag afgeschreven worden, maar
ook omwille van de titel: ‘Welcome to the Morbid Reich’ is namelijk
niks minder dan een ondubbelzinnige verwijzing naar de eigen
begindagen achter het ijzeren gordijn.
Bands als Vader spotten niet met hun verleden. Als ze dat wél
zouden doen, dan krijgen ze het doorgaans zo duchtig aan de stok
met hun fans dat een implosie dreigt (zie ook Metallica of Morbid Angel). Dat risico
zie ik Peter – frontman en enige overblijvende van die embryonale
periode – nog niet nemen. Ik zie hem eerder als een soort
onverstoorbare kapitein die zijn knekelschip met licht tirannieke
hand over de woelige zeeën des doods leidt, van de ene veilige
riffhaven naar de andere.
Matrozen die zich niet achter de koers van de kapitein scharen,
worden dan ook geregeld ingewisseld voor ander en gewilliger
personeel. Hierdoor is het voor de buitenstaander ook nu weer
moeilijk om te bepalen wat nu precies de impact is geweest van de
huidige bezetting op de totstandkoming van dit album. Wat wel
meteen opvalt is dat Vader anno 2011 verbetener en energieker uit
de hoek komt dan op haar vorige albums.
De songs op ‘Welcome to the Morbid Reich’ staan bol van de
adrenaline en van die typische, erg directe Vader-agressie. Dat
gedonderjaag staat allemaal netjes in verhouding tot een aantal
lompe, tragere passages (we noemen het geen breakdowns want het
zíjn geen breakdowns, hier worden meer dan twee noten gespeeld) en
enkele zeer smaakvolle melodieuze solo’s. Luister bij wijze van
voorbeeld maar eens naar ‘Don’t Rip the Beasts Heart Out’: dit
nummer (en zeker die intro!) is zuiver NWOBHM.
Die terugkeer naar het verleden hoef je niet te zoeken in de
geluidsmix van ‘Welcome To The Morbid Reich’. Die is kraakhelder en
knalt bloeddorstig uit je speakers. De doffe demotijden laten ze
voor ons plezier rusten. Natuurlijk doet een kort razend nummer als
‘Only Hell Knows’ terugdenken aan ‘Carnal’, terwijl de bandeloze,
razende dadendrang van ‘Return to the Morbid Reich’ of ‘Decapitated
Saints’ de headbangende luisteraar zo terugbrengt naar het begin
van de jaren negentig. Maar ook de bizarre neiging om af en toe een
tikkeltje goth in een nummer te smokkelen steekt weer de
kop op, in ‘I Had a Dream’ en in bonustrack ‘Troops of Tomorrow’.
Wel redelijk nieuw is de groovy ondertoon in ‘I Am Who
Feasts Upon Your Soul’.
Samengevat: Vader levert weer een sterk, maar geen
wereldschokkend album af. In tegenstelling tot ander recent werk
zal ik deze plaat volgend jaar wél nog een keer opleggen, als ik ze
per toeval in mijn handen krijg. Maar om nu te zeggen dat het een
must have deathmetalalbum is? Nee, dat niet. Desondanks,
ben je een fan, dan moet je deze plaat zeker een keer proberen,
want een aantal nummers zijn echt wel sterk.
Ben je echter van de generatie die bijvoorbeeld “ijzeren
gordijn” moet opzoeken op Wikipedia, dan kan dit best wel eens een
goed startpunt zijn voor je kennismakingsronde met breakdown-,
pigsqueal- en core-loze ouderwetse deathmetal. En roep nu niet te
rap “belegen” omdat ik ouderwets zeg, want dan komt Peter naar je
toe om je oorlelspacers te steken waar de zon niet schijnt!
