Nick Lowe moet zowat onze favoriete grijsaard zijn (sorry, Richard Gere). Ondanks zijn heuse bos witgrijze haren voor zijn 62 zomers is Lowes muzikale carrière wel opvallend kleurrijk: zijn veertiende studioalbum The Old Magic sluit naadloos aan bij zijn latere werk als countrygeïnspireerde singer/songwriter.
Laat deze recensie maar meteen een inleiding zijn op het naar ons gevoel onterecht onbekende fenomeen dat Nick Lowe blijkt te zijn. Nochtans kwam twee jaar geleden de prachtige compilatie Quiet Please: The New Best of Nick Lowe uit, een dubbelaar die zowel de hardere punkrocker als de zachte songwriter Lowe belichtte en die netjes een aantal stuk voor stuk geniale singles bevat (zoals "I Love The Sound of Breaking Glass" — zogezegd zijn antwoord op Bowie’s Berlijntrilogie —, "I Knew the Bride (When She Used to Rock & Roll)" en "Cruel To Be Kind"). Een essentiële kennismakingsplaat die hopelijk wel, maar in werkelijkheid wellicht niet, veel verloren zieltjes won.
Hoewel Lowe vooral bekend is van zijn werk als producer van onder meer The Damned en de eerste platen van Elvis Costello, begon hij zijn carrière als bassist bij Brinsley Schwarz, een groepje dat het genre "pubrock" een cultstatus gaf begin jaren zeventig: langs een vooraf bepaald traject van pubs in het Londense speelden jongelui een mix van country en rock ’n roll. Daarna richtte zijn solocarrière zich echter meer op het gangbare punkideaal van eind jaren zeventig: debuut Jesus of the Cool (in Amerika moest de naam veranderd worden in Pure Pop For Now People) en Labour of Lust zijn briljante platen die de in die tijd bijna vervlogen geest van de punk verbindt met new wave en popinvloeden.
Zijn verdere solocarrière zette uiteindelijk koers naar country en roots: The Impossible Bird en Dig My Mood tonen hem op het hoogtepunt van zijn carrière als songwriter. Zijn sterkte ligt ongetwijfeld in het feit dat zijn latere albums een muzikaal geheel vormen waarin Lowe een soort gracieusheid en wijsheid, die ongetwijfeld ontstonden samen met de grijze haren, verbinden kan met een ludieke spitsvondigheid.
Op The Old Magic is dat niet anders: de zowel rustige (bijvoorbeeld "House For Sale", waarin Lowe dit keer overigens onroerend goed als metafoor voor relatieproblemen gebruikt in plaats van terug te grijpen naar oorlogsretoriek zoals op het vroegere "I Live On A Battlefield") als meer uptempo ballads ("Checkout Time") dragen een soort British gentleman-charme uit die enorm zacht werkt op het gemoed.
Hoe kan een (vrouwen)boezem immers onberoerd blijven bij een nummer als "Sensitive Man", waar het speelse pianoriedeltje zoveel effectiever blijkt dan een bos bloemen? Overigens slaagt Lowe er als geen ander in om zoveel hartzeer te leggen in banale formuleringen als "I read a lot/Not just magazines/But other more serious things/To get me through the day" (uit "I Read A Lot") en "Shame on the rain/For making me twice as blue/It’s raining in my heart/On my window too" (uit "Shame On The Rain") zonder ooit goedkoop of ordinair over te komen.
Dit is Bacharach zonder stroop, Costello zonder woordgegoochel. Pure gevoelens voor pure muziek of, in dat ene geval van "Restless Feeling", pure pop waar Lowe zijn beste discodeun bovenhaalt zonder aan geloofwaardigheid in te boeten. Want eerlijk, hoeveel 62-jarigen kunnen "Restless feeling/I’ve got wanderdust in my shoes again" zingen, begeleid door een achtergrondkoor, zonder dat iemand het schaamrood op de wangen krijgt? Een laatste verrassing op de plaat is een cover van "Poisoned Rose", wat de score van covers-die-beter-zijn-dan-het-origineel tussen Lowe en Costello op 1-1 brengt: "What’s So Funny (’Bout Peace, Love and Understanding)", ééeen van Costello’s grootste hits, was origineel ook een nummer van Lowe.
Eigenlijk is Nick Lowe zo’n beetje als die oude leerkracht Nederlands die het hippe stadium allang gepasseerd is: de allernieuwste door Pascal Smet bedachte pedagogische methodes hanteert hij niet, maar hij beheerst zijn metier op zo’n manier dat menig pukkelende puber niet anders kan dan ongebreideld respect hebben. Trouwens, Lowes enige nummer 1-hit in België was "Half A Boy, Half A Man" dat na exact één week van de top verdrongen werd door Vader Abraham’s "Smurfenlied". Haal de plaat alstublieft in huis om daar verandering te brengen.
