Indica records, 2011
Dit voorjaar op het Roadburn Festival had Voivod reeds exemplaren
van dit live-album bij. Ofwel was er sprake van een
valuta-omrekeningsfoutje ofwel dachten ze dat we allemaal zo stoned
als een garnaal waren, de prijs was er naar. Met twee straffe optredens maakten
ze daar zoveel indruk dat ze voor de editie van volgend jaar
gepromoveerd worden tot curator. Dit live-album laat de band horen
tijdens een opreden in 2009 in Montréal, het Franstalige gedeelte
van Canada waar hun roots liggen. Liefhebbers van de taal van
Molière zullen wel eens achter hun oor krabben wanneer ze de
bindteksten in het Québecois van zanger Snake proberen te
volgen.
Voivod heeft zoals vele metal-instituten nogal een roerige
geschiedenis qua bezetting, maar met ook bassist Blacky terug in de
band speelt de groep sinds 2008 toch met alle overlevende originele
leden. Gitarist Piggy overleed immers aan kanker, dit hiaat wordt
met veel bravoure ingevuld door Dan Mongrain aka Chewy. Hij geeft
het unieke gitaargeluid van Piggy heel overtuigend sonisch gestalte
op zijn eigen zes snaren. Toch domineert hij niet, alle vier de
leden laten duidelijk horen dat ze hun positie hebben in de
band.
Blacky’s basgitaar is de hele tijd erg nadrukkelijk aanwezig met
een metalig punk-geluid dat gonst en broebelt en de nummers een
rusteloze drive geeft. Drummer Away wordt vaker geroemd omwille van
zijn grafische kunsten dan voor zijn drumwerk, maar dat laatste is
hier verdomd solide en gevarieerd. Bijna net zo onnavolgbaar als
het gitaarwerk van wijlen zijn spitsbroeder Piggy. Tot slot is er
frontman Snake, die niet echt zingt, maar toch wel heel wat meer
textuur in zijn stem legt dan wat amechtig schreeuwen of grommen.
Halverwege de cd gaat hij nogal de mist in tijdens ‘Treasure
Chase’, maar verder levert hij goede en zelfs meeslepende
prestaties af. Zeker tijdens de oudere, meer thrashy nummers van
de eerste vier albums.
Voivod legt op ‘Warriors of Ice’ erg nadrukkelijk de focus op het
materiaal van de jaren 80. We horen naast twee nummers van het
recentste album ‘Infini’ enkel nummers van de albums ‘War and Pain’
tot en met ‘Angel Rat’. Wie daarmee vertrouwd is, weet dat die
keuze al erg veel variatie garandeert. Ruwe, viscerale thrash in
‘Voivod‘ of
‘Ripping Headaches’, complexe metal in ‘Nothingface’ of ‘Tribal
Convictions’ tot meer doorsnee hard rock in ‘The Prow’.
Dat laatste nummer is van ‘Angel Rat’, één van Voivods meest
toegankelijke en melodieuze albums, maar in de huidige live-versie
klinken die nummers wel wat ruiger. Zeker door het luide basgeluid
doen ‘The Prow’, ‘Panorama’ en ook wel ‘ Global Warning’ van
‘Infini’ me wel wat aan biker-rock à la Motörhead denken. Spijtig
genoeg worden op deze nummers de beperkingen van Snake als zanger
wel duidelijk. Meestal vermijdt hij nipt dat het gênant wordt, maar
‘Treasure Chase’, het tweede nummer op de setlist van ‘Infini’,
spoel ik toch door.
Dat moment van verslapping bevindt zich ongeveer halverwege en
misschien moet ik niet zo negatief doen en het als een rustpunt
appreciëren. De start is immers verschroeiend met ‘Voivod’ en het
tempo blijft steeds hoog en het spel strak en complex in oa.
‘Ravenous Medicine’ en ‘Overreaction’ van ‘Killing Technology’ of
‘Tribal Convictions’ van ‘Dimension Hätross’. Later horen we ook
nog een duizelingwekkende weergave van ‘Brain Scan’ van datzelfde
album. Het slotnummer is een zeer geslaagde opvoering van Pink
Floyd’s ‘Astronomy Domine’ en dat laat de luisteraar een beetje
beduusd achter na bijna 72 minuten.
‘Warriors of Ice’ is een erg sterk live-album van Voivod, dat fans
van de groep zeker niet links mogen laten liggen. Opname- en
spelkwaliteit zijn uitstekend en de nummerkeuze zal vooral de
liefhebbers van het oude werk plezieren. Mensen die Voivod niet
kennen kunnen dit als een introductie zien, maar zullen misschien
toch even op hun tanden moeten bijten. 72 minuten is immers nogal
lang en de eigenzinnige mix met Snakes capriolen erbovenop maakt
dat niet alles even toegankelijk is. Dat geldt vooral voor de
nummers van ‘Nothingface’ en ‘Angel Rat’ als je ze vergelijkt met
de albumversies. Persoonlijk ben ik al enkele weken op een ernstige
Voivod-trip door dit album, het feit dat het tegelijkertijd
herinneringen aan de vorige en verwachting voor de volgende editie
van Roadburn opwekt is een leuke bijkomstigheid bij de overwegend
erg sterke muziek.
