Is het nog mogelijk voor een hedendaagse punkgroep om de goudeerlijke pionierspunk van Ramones te evenaren? Waarschijnlijk niet, maar men kan natuurlijk wel altijd zijn best doen om tenminste in de buurt te komen. Wat dat betreft kan The Spits heel wat punkgroepen nog iets bijleren, want de compromisloze vuilnisrock van de groep uit Seattle is even aanstekelijk als pretentieloos. En dat lijkt toch erg veel op wat Ramones in de jaren zeventig te vertellen had.
The Spits moet momenteel wel een beetje de punkgroep der punkgroepen zijn en daar zijn heel wat redenen voor. De groep brengt bijvoorbeeld alleen maar lp’s uit en is op de koop toe te lui om de platen titels mee te geven waardoor de platenmaatschappij er dan maar noodgedwongen Romeinse cijfers aan moet toekennen. Bovendien duren de platen niet lang waardoor lp’s als medium eigenlijk helemaal niet praktisch zijn, want om de tien minuten moet je naar je platenspeler lopen om de plaat om te draaien. Waarom de groep er dan toch voor kiest om de platen op lp uit te brengen? Misschien uit nostalgie of als eerbetoon aan Ramones die het in hun tijd met minder middelen moesten doen? Of misschien gewoon uit arrogantie omdat de groep van het fanpubliek een kleine inspanning verwacht?
Clichétitels als “Rip Up The Streets”, “Live In A Van”, “Eyesore City”, “School’s Out”, “Life Of Crime” en “Police” roepen in ieder geval meteen herinneringen aan Ramones op, hoewel de gelijkenissen nog wel iets verder gaan. Met opener “Tonight” krijgt u immers meteen een typische mix van rammelende gitaren en pratende, schijnbaar ongeïnteresseerde zang op het bord en dat soort lelijkheid wordt er niet minder onweerstaanbaar op wanneer het combo in “Police” het krakende stemgeluid uit een walkie talkie besluit toe te voegen.
Dat het potje vettigheid heel wat verschillende vormen aanneemt, draagt ongetwijfeld bij tot het succes van de groep. In het visuele “Eyesore City” doemen er spontaan beelden op van lelijke, in neonlicht gehulde industriesteden, terwijl de gitaren in “Rip Up The Streets” bruusk overgaan in een moeilijk definieerbaar gezoem. Dat je van “Police” een half haatnummer in de stijl van The Strokes’ “New York City Cops” zou verwachten, is buiten The Spits’ gelatenheid gerekend, in wiens universum politie geen vijand, maar veeleer een te mijden noodzakelijk kwaad is.
De tweede plaathelft begint met “School’s Out” net zoals de eerste eindigt: met een ander noodzakelijk kwaad waar punkers nogal eens mee worden geplaagd. Met het uitgesproken “Life Of Crime” ligt het punkgehalte er vervolgens weliswaar net iets te dik op met een gekunsteld resultaat tot gevolg, maar daar maken de in valium gedrenkte vocals van “Alienize” en de acid gitaren van “Wouldn’t Wanna Be Ya” gelukkig weer even vlug korte metten mee.
Dat het doen en laten van The Spits in garageland met argusogen gevolgd wordt, mag bijgevolg niet verwonderen. In een tijd waarin Ramones door veel punk- en garagegroepen enkel nog in de naam als een voorbeeld wordt vermeld, trekt The Spits immers resoluut de kaart van de authenticiteit. Of dat ooit tot een plaats in de mainstream kan leiden, valt natuurlijk te betwijfelen, maar dat weerhoudt de groep er intussen gelukkig niet van om Ramones-gewijs platen te blijven schijten. Hallelujah!
