Trip in Time, 2011
Daar sta je dan als artiest. Je werkt je uit de naad om een
debuutalbum bijeen te schrapen – enfin, je doet je uiterste best om
twee goede EP’s te schrijven en smelt deze vervolgens samen om als
album door te gaan. Wanneer je de vruchten van je werk uiteindelijk
in handen hebt, verdeel je het, vrijgevig en curieus als je bent,
onder enkele critici. Je hoopt een nieuw publiek te vinden, en bidt
dat de recensenten je passie terug kunnen vinden in de muziek En
wat doen die gemeneriken dan? Ze lullen hun teksten vol over The
Doors en verspillen nauwelijks een alinea aan je noeste arbeid.
Snoodaards! Belhamels! Tuig!
Goed, er is een kleine mogelijkheid dat we hier enigszins
overdrijven, maar de kritische ontvangst van deze Amerikaanse
bluesrockers was toch zeer opmerkelijk. The Flying Eyes werden in
2009 afgeschilderd als een kopie van The Doors, en de identiteit
van de band werd volledig onder dat gegeven begraven. We hebben
nauwelijks een recensie zien passeren die geen halve tekst aan Jim
Morrison en de zijnen wijdde. Niet leuk als band, maar het is ook
niet helemaal onbegrijpelijk. Want hoe je het ook draait of keert:
het debuut van The Flying Eyes klonk vooral als een demotape van
The Doors op een dag dat Ray Manzarek zijn keyboard thuis vergeten
was.
Dat kan van deze opvolger alvast niet meer gezegd worden. De
Vliegende Ogen hebben zienderogen hun best gedaan om hun sound
verder te ontwikkelen en hebben de formule grotendeels aangepast:
iets minder blues, iets meer psychedelica en vooral veel meer rock.
Wees maar gerust, niemand zal die vergelijking met The Doors nog
snel maken. Behalve dan om zanger Will Kelly te beschrijven, want
zelden hebben we iemand horen voorbijkomen wiens strot zo sterk
gelijkt op die van Mr Mojo Risin’ zelf.
De nummers op ‘Done So Wrong’ zijn doorgaans wat steviger en in
tegenstelling tot veel huidige bluesrockacts lijkt er niet zo heel
veel gejamd te worden. De nummers zijn wat ze zijn en worden niet
verder uitgesponnen. De leadgitaar wordt bijna kromgetrokken door
de fuzz- en wah-wah pedalen, de stem van de zanger – niet Jim
Morrison – wordt bedolven onder flinke galm en de mix is netjes
afgesteld met vooral een heel erg hoorbaar basgeluid. Uit die
nieuwe bandfilosofie volgen vijf pareltjes van spacende, maar
stevige rocknummers: in ‘Greed’ en ‘Death Don’t Make Me Cry’ ragt
de band er bij momenten doorheen dat het een lieve lust is, terwijl
‘Poison the Well’ en ‘Nowhere to Run’ wat bluesier zijn en heerlijk
voorbij grooven. Hoogtepunt, zonder twijfel, is titelnummer ‘Done
So Wrong’ (verrassend genoeg het enige nummer dat boven de 5
minuten uitkomt): er wordt geflirt met acid rock en er wordt voor
één keer wel lang uitgesponnen. Dit is psychedelische rock op zijn
best.
Maar zoals reeds vermeld: dat zijn vijf zeer goede nummers,
terwijl onze tracklist helaas helemaal tot 10 doorgaat. Misschien
is het om die Doors-stigmatisering helemaal ongedaan te maken, maar
in de overige nummers wijkt de band volledig af van de verdere
stijl van het album. Het kwartet ‘Clouded’, ‘Heavy Heart’,
‘Sundrop’ en ‘Overboard’ – tesamen toch goed voor bijna een
kwartier muziek – weet de flow en de sfeer van het album volledig
te destabiliseren. We krijgen respectievelijk flashbacks naar
Pearl Jam,
een weinig geïnspireerd intermezzo, een vrolijk stukje
wegdroommuziek en een veredeld Led
Zeppelinnummer.
Er valt geen echte consistentie te vinden in dit deel van het
album, waardoor de sfeer halverwege finaal naar de bouletten wordt
gewerkt. Om dit nog eens te benadrukken eindigt het album met het
akoestische, door mondharmonica ondersteunde ‘Leave it All Behind’.
Geen slecht nummer hoor, zeker niet, maar je vraagt je gewoon
constant af wat het op dit album komt doen.
Het is doodzonde dat we dit album, dat toch met een paar geniale
nummers mag pronken, geen hogere score kunnen toekennen. Het
potentieel druipt namelijk van deze jongens af, en de kans dat ze
in de toekomst alleen maar sterkere albums zullen produceren is dan
ook reëel. Er moet alleen wat meer focus komen op het album als
geheel, en minder op individuele nummers. Hun debuut was een
samenraapsel van twee EP’s, en mocht je de nummers hier sorteren,
zou je tot de conclusie durven komen dat ook dit album een
samenstelling is van twee (geheel verschillende) EP’s. Geen
hoogvlieger dus, maar goed, ze zijn zeker en vast in één opzet
geslaagd: niemand zal hen in de toekomst nog snel met The Doors
durven vergelijken.
