Met de democratie gaat het slecht bij ons, maar hoe zou het zijn met de Belgische metal? Zeer goed, zo blijkt, want Thurisaz heeft een nieuwe plaat uit.
The Cimmerian Years is nog maar het derde album van het vijfkoppige metalgezelschap uit Wervik dat al sinds 1997 actief is. Onder het motto “beter kwaliteit dan kwantiteit” klommen deze donkere zielen de laatste jaren naar de Belgische metaltop, met als hoogtepunt een passage op Graspop. De donkere, sfeervolle symfonische metal op Circadian Rhythm (2007) smaakte naar meer, maar veroorzaakte nog geen wereldwijd schokeffect. Intussen zijn we vier jaar verder, en de West-Vlamingen zijn klaar voor een trapje hoger.
Wie huivert bij het genre ‘symfonische metal’, hoeft nu niet te panikeren. The Cimmerian Years bevat meer dan alleen holle en klinische symfonieën, zoals we die op de recentste Dimmu Borgir en Septic Flesh moesten aanhoren, maar wel weelderige en emotiegeladen arrangementen. In Thurisaz’ dark/gothic/black/whatever-metal is de bombastische sound geen doel op zich; het vergroot alleen de muzikale impact. Dat Thurisaz een zwak heeft voor het doom-genre, ligt er wel in “Fare Thee Well” en het afsluitende epos “A Glance Of Misperception” vingerdik op. Geen wonder dat onze landgenoten reeds de hort op gingen met November’s Doom en Saturnus.
En kijk eens aan: in “A Glance Of Misperception” horen we toch wel Saturnus’ Thomas Jensen zeker? Over het bij momenten tragische nummer hangt dan ook een herfstig sfeertje. De gevoelige klanktapijten zijn als mistige velden waarboven geregeld een heerlijk grimmig en verwoestend onweer uitbarst. Dromerige, gevoelige pianostukken, doffe drums en cleane vocalen worden afgewisseld met melodieuze doom metal en rauwe grunts. Diezelfde loodzware sound overheerst ook in “Fare Thee Well” waarin de harmonieuze samenzang een herfstzonnetje tevoorschijn tovert. Uiteraard mag in beide nummers de symfonische toets niet ontbreken.
Daarmee zijn de twee sterkste troeven al opgesomd: de grootse en gelaagde wall of sound en het wijde assortiment van vocalen, van met pathos beladen cleane vocalen over duetzang en huiveringwekkende death-vocalen tot diepe screams. Twee maal wordt alles op tafel gelegd en krijgen we op Bart De Wever-leest geschoeide composities; uiterst volumineuze nummers dus. Na een straffe opwarmer (“Broken”) ontploft “My Precious Unknown” meteen met dubbele vocalen, melodieuze gitaren en hakkende drums, tot oosterse elementen je naar warmere seizoenen meenemen. Wanneer een zoveelste basdrumbreak en de dikke keyboardlagen tegen het aangezicht spatten, bevinden we ons weer in de vertrouwelijke mood. Ook “The Carnival Of Miscreation” is er boenk op. Het nummer heeft dan wel het bombastisch gehalte van Dimmu Borgir, de grunts, het sfeervolle middenstuk en de rustpunt-uitbarsting-structuur doen aan Opeth denken terwijl de epiek, screams en folkinvloeden van Agalloch gepikt zijn. Maar dit blijft wel first class metal.
Nadat je omver geblazen wordt door de twee bovenstaande nummers, en eens het Thurisaz-recept in de hersenpan opgeslagen is, klinken “Second Mirror” en “No Regrets” behoorlijk vertrouwelijk. Na al dat bombastisch keyboard- en drumgeweld is een akoestisch intermezzo als “Inner Voices” zeer welgekomen. Het nummer is een rustpunt, maar elk optimistisch fantasietje wordt de kop ingedrukt door zanger Peter Theuwen: “Feels like a storm is gathering inside my chest/…/life seems so very frightening/…/feels like I’m draining myself inside”.
Wat Thurisaz doet, is niet revolutionair, maar op The Cimmerian Years wordt symfonische metal, door de toevoeging van atmosferische doom, black, en death metal-elementen plots weer stukken interessanter. Vergeet Dimmu Borgir en consorten. De Wervikse metalband hoort voortaan thuis in de Europese subtop. Volgende zomer op Graspop graag!
