28 dagen. Zo lang heeft de Amerikaanse componist Ryan Lott oftewel Son Lux gewerkt aan We Are Rising. Lott, een perfectionist die normaal gezien uitgebreid zijn tijd neemt om zijn muziek tot in de puntjes uit te werken, werd uitgedaagd door NPR (National Public Radio, laat ons zeggen de Amerikaanse variant van de VRT, maar dan minder kig) om een volledige plaat te schrijven en op te nemen gedurende de maand februari, en nam na kort twijfelen die uitdaging met plezier aan.
Het resultaat daarvan wordt nu uitgebracht als We Are Rising, een verrassend rijke en af klinkende plaat. Lott debuteerde drie jaar geleden als Son Lux (hij had reeds een uitgebreide achtergrond als hedendaags componist voor dans, theater en installaties) met At War With Walls And Mazes op het alternatieve hiphoplabel Anticon. Zoals veel van de muziek op Anticon is ook Son Lux slechts gedeeltelijk schatplichtig aan de hiphop, en werd op die plaat lustig gespeeld met een eclectische verzameling aan invloeden gaande van singer-songwriter over klassiek tot electronica. Son Lux wist die invloeden in een toch opmerkelijk eenvormig geheel te distilleren, gekenmerkt door zware hiphopbeats, donkere melancholische klanken, en Lotts simpele maar krachtige tekstuele mantras.
We Are Rising bouwt verder op die klank en is onmiskenbaar een Son Lux plaat geworden, zij het wel dat alles veel uitbundiger en minder uitgepuurd klinkt dan op At War With Walls And Mazes, ook al worden veel gelijkaardige themas aangeraakt. Vooral de tekstuele simplesse van die vorige plaat wordt hier doorgezet, met meestal slechts enkele lijnen tekst per nummer. De muzikale kaalheid van die vorige plaat wordt wel ingeruild voor een volle gelaagdheid die wat doet denken aan het recente werk van Sufjan Stevens. Verdrinken diens nummers echter de laatste tijd in een poel van overmoedige arrangementen en hyperactieve electronica, dan weet Son Lux doorgaans wel het hoofd boven water te houden door zich steeds te beperken tot de essentie van de song. Nochtans ontstond We Are Rising op een half improvisatorische manier, waarbij Lott een aantal basisideeën uitschreef en er vervolgens een resem bevriende muzikanten rond liet improviseren waarna hij de opgenomen improvisaties als een hiphop sample wizard tot geheel nieuwe nummers in elkaar puzzelde.
Dat valt te horen aan zowat elke track. Standaard songstructuren worden achterwege gelaten en elk nummer volgt zijn eigen vloeiende weg van muzikaal idee naar muzikaal idee, doorheen een labyrint van interessante klanken waarbij vooral een spanningsveld tussen klassieke instrumenten en electronica centraal staat. Opener “Flickers” zet meteen de toon: beginnen met zwaar vervormde fluitakkoorden, die al snel verdreven worden door de pure klank van snelle arpeggios spelende strijkers en Ryan Lotts breekbare stem. Doorheen de rest van het nummer horen we nog slepende hiphopdrums, omgekeerde operastemmen en een massa van vervormde instrumenten die een ijle atmosfeer creëren.
Klassieke instrumenten die electronische patronen imiteren vormen ook een steeds terugkerend patroon, en zijn vooral erg opvallend in het opzwepende “Let Go” (weliswaar meteen de enige ietwat overbodige track van de plaat) waar een heel kamermuziekensemble van strijkers en fluiten hectische electronica-opstoten nabootsen en in afsluiter “Rebuild” wanneer enkele koperblazers een eerder ingezette zwellende synth-melodie overnemen in een glansrijke imitatie.
Ondanks dat alles voelt We Are Rising toch minder sterk aan dan zijn voorganger. Sommige muzikale ideeën zijn duidelijk minder doordacht en vaak missen we toch de subtiliteit die van At War With Walls And Mazes een klein meesterwerk maakte. We Are Rising is allerminst slecht of saai, maar heeft ook veel minder die krop-in-de-keel-uitwerking die de voorganger wel had bij een aandachtige beluistering.
Toch is We Are Rising een indrukwekkende plaat, zeker wanneer in acht genomen wordt dat er slechts 28 dagen nodig was voor het gehele proces van componeren, opnemen en mixen. Sowieso vestigt Ryan Lott hiermee zijn naam als een van de interessantste electronicacomponisten van de laatste jaren, en doet het enorm uitkijken naar de plaat waar hij naar verluidt al drie jaar aan werkt en die even opzij werd gezet voor dit gelegenheidsproject.
