De liefde: bron en aanleiding van een ziljoen liedjes en nog steeds is het onderwerp niet helemaal opgebruikt. De intimistische troubadour Gus Black werd verliefd, kreeg enkele klappen, maar verloor het geloof in de liefde niet. De man schreef een en ander van zich af middels een liefdesbrief, die hij prompt op plaat zette.
Vijf platen heeft Gus Black tot nu toe gemaakt. Veel heeft dat de man niet opgeleverd, buiten een plaatsje, eind jaren negentig, op de Scream-soundtrack met een cover van “Don’t Fear The Reaper”. Dat alleen al had logischerwijs moeten volstaan om de carrière van de man in een stroomversnelling te brengen en — als het even had meegezeten — zijn albums naar een aanzienlijk publiek te brengen. Want: die platen zijn een groot publiek waard.
Het tegendeel is echter waar. Black blijft, ook nu met The Day I Realized…, zijn zesde die in de winkel ligt, een nobele onbekende. Maar misschien is dat in het geval van deze plaat nog niet zo heel erg. The Day I Realized is immers een, zoals de hoes aangeeft, “open love letter”. Ondanks dat woordje “open” blijft een brief altijd een brief en voelt het geen klein beetje voyeuristisch daar als buitenstaander je neus in te steken, zeker wanneer de geschriften amoureus van aard zijn.
Neem een parel als “Everything Reminds Me Of You”. Muzikaal krijgen we een Black te horen die wel heel kaal klinkt, alsof hij zelf bijna bang wordt de woorden naar buiten te brengen. De song is dan ook niet wat hij op het eerste gezicht lijkt. Het ik-personage — spoiler alert! — blijkt immers diegene te zijn die het meisje de deur gewezen heeft, en niet omgekeerd.
Waren de vorige platen van Black allesbehalve opgewekt te noemen, dan gaat Black op deze nog net dat tikje dieper. Zelfs de schoonheid van “Summer Dress” gaat onder een zwaar weemoedige sluier schuil, wat geen klein beetje te danken is aan de bijna gebroken stem van Black, en — het komt onvermijdelijk op elke plaat van de man terug — de tokkelende gitaarlijnen die doen denken aan het vroege en meest donkere werk van Leonard Cohen.
De wereld van Gus Black mag dan wel bestaan uit niets dan donkerte, tegelijk ligt er een glinsterend laagje schoonheid over de somberte. Gelukkig maar, of Black zou na afsluiter “The World Is On Fire” niet veel levende luisteraars overhouden. Het leven mag dan geen lolletje zijn en de liefde niet zelden een bron van de ergste pijn, Black weet beide als vruchtbare voedingsbodem aan te wenden voor een nieuwe prachtige nachtplaat. Wees er zuinig mee.
