Season of Mist, 2011
Bertus
Er zijn weinig muziekgenres waarin meer gekke combinaties
mogelijk zijn dan in metal. Waar er vroeger een piepkleine
onderverdeling was, is er momenteel een resem aan subgenres
voorhanden. Uitzonderlijk populair het laatste decennium is het
verwerken van kampvuurriedeltjes in het zware metaal. Arkan springt
echter op de kar van een iets jongere ontwikkeling in het wereldje.
Met bandleden die hun Noord-Afrikaanse roots niet
verloochenen krijgen we op ‘Salam’ een mix van deathmetal en
maghrebmuziek.
Drummer en oprichter Foued Moukid ranselde vroeger de
ezelsvellen af bij het Franse The Old Dead Tree. Die groep mag er
dan de brui aan hebben gegeven, Moukid zag met de ingewonnen
ervaring en contacten de kans zelf een band op poten te zetten. Een
mix van de liefde voor metal met de overwegend Marokkaanse muziek
uit zijn jeugd is het behoorlijk fantastische resultaat. Het
knapste is de werkelijk naadloze versmelting van muziek uit twee
ver uiteenlopende culturen. Het klinkt organisch en natuurlijk, met
veel oog voor pakkende melodieën.
De etnische toets wordt ondersteund door instrumenten als de
oud, derbouka, bendir en tabla.
Die eerste is het meest prominent aanwezig en valt te vergelijken
met een halve kalebas waaraan een doormidden geknakte gitaarhals
bevestigd is. De bendir doet denken aan een tamboerijn
zonder koebelletjes. De tabla is een slaginstrument dat
eruitziet alsof het in zijn vrije tijd aan bondage doet, maar het
belangrijkste is natuurlijk de klank van het vreemde ding. Die is
opvallend sterker aanwezig dan de ingeburgerde drum, wat wij
absoluut niet betreuren. De oriëntaalse klanken zijn helder en
sfeervol. Reken daar de geweldige stem van Sarah Layssac bij en je
waant je in een Arabisch woestijngebied.
Het totaalgeluid doet uiteindelijk nog het meest denken aan dat
van genregenoten Orphaned Land. Het is bijgevolg geen volledige
verrassing dat Kobi Fahri, zanger van deze formatie, als
gastmuzikant de revue passeert. Net als Sarah weet hij op de juiste
manier vocaal te kronkelen én is hij het Arabisch uit zijn
kindertijd nog altijd machtig. Hier en daar hoor je enkele van hun
Arabische zanglijnen tussen het Engels zweven, wat het resultaat en
de authenticiteit enkel maar ten goede komt. Als luisteraar voel je
je de cobra die door de slangenbezweerder met Oosterse klanken
gehypnotiseerd wordt.
Het counteren van al dat etnisch geweld gebeurt met een
verstaanbare deathgrunt en typische metalinjecties zoals
laaggestemde gitaren en drums. Tel uiteindelijk alle invloeden van
deze plaat samen en ze vullen elkaar wonderlijk goed aan.
Bandleider Moukid mag op beide oren slapen nu hij dubbel en dik in
zijn verzoenende opzet geslaagd is. ‘Salam’ betekent vrede, op het
eerste zicht nogal ongewoon voor muziek die geschoeid is op
deathmetal. Het is dan ook een unieke vorm van death, die niet over
vernietiging, oorlog en het einde der tijden brult, maar de
Oosterse en Westerse muziek met elkaar wil verbinden. Het mag op
politiek vlak dan (vaak letterlijk) knallen, volgens de band
overstijgt muziek onderlinge verschillen en brengt het mensen
dichter bij elkaar.
Een mooie boodschap bij een bijzonder fijn plaatje. En naast de
moraal is meer dan genoeg plaats voor zorgeloos genieten. Het
geheel moet even bezinken maar na enkele toeren in de cd-speler
valt alle schoonheid op zijn plaats. Agressie en ingetogenheid
spelen een spannend kat- en muisspel, de oriental
deathscene is daarnaast nog grotendeels onontgonnen terrein en
dus klinkt dit nog uiterst fris en origineel. En behalve
vernieuwend, klinkt Arkan vooral als een verzameling getalenteerde
muzikanten zonder paardenbril die weten hoe een ijzersterk nummer
in elkaar te zetten.
