Wat te denken van de gebundelde krachten van het folky skagroepje Mama Rosin en het rockabilly Hipbone Slim & The Kneetremblers? Wie al platen van beide groepen beluisterd heeft, kan haast alleen maar positief zijn, maar is een goede staat van dienst wel een garantie voor het succes van een collectief project? In het beste geval komt er immers nieuwe, originele muziek uit voort; in het slechtste geval een overbodige compilatie met nieuwe nummers van beide groepen.
Er bestaan twee soorten van samenwerkingsverbanden tussen garagebands. Bij jonge rockgroepjes is het vaak de gewoonte om in het begin samen een single op te nemen, waarbij één groep het A-kantje inneemt en de tweede groep het B-kantje, zodat een eventueel fanpubliek de kans krijgt om op een goedkope en gemakkelijke manier beide groepen te leren kennen. Bij meer ervaren rockgroepen echter ontstaan er na intensief touren vaak nieuwe bondgenootschappen, waaruit nieuwe groepen kunnen ontstaan, in het beste geval met nieuwe, bevredigende resultaten tot gevolg. Toen wij van de samenwerking tussen Mama Rosin en Hipbone Slim & The Kneetremblers hoorden, hoopten wij uiteraard daarop, omdat Mama Rosin nauwelijks nog beter kan presteren dan met Tu As Perdu Ton Chemin en Brule Lentement en omdat het conservatieve Hipbone Slim & The Kneetremblers wel nooit veel nieuws zal brengen.
Helaas is Louisiana Sun vooral een plaat van ontnuchtering geworden, want wat u te horen krijgt, is vis noch vlees. De belangrijkste reden daarvoor is dat de muziek van beide bands te fel van elkaar verschilt en dat noch Mama Rosin noch Hipbone Slim & The Kneetremblers echt het lef hebben gehad om het voorafgaande helemaal achter zich te laten en het onbekende volledig te omarmen. Wie “London Zydeco” beluistert, herkent namelijk een typisch feestnummer van Mama Rosin dat even goed op een van de eigen albums had kunnen staan, terwijl “Trouble Ain’t So Never Far Away” een melancholisch liedje voor vetkuiven is, dat je net zo goed op één of andere bestofte jukebox in een eetcafé in Louisiana kan aantreffen.
Niet dat Louisiana Sun over de gehele lijn een zwart-wit verhaal is, want “Gettin’ High” is bijvoorbeeld een niet onverdienstelijke poging om de werelden van beide bands dichter bij elkaar te brengen. Het nummer brengt het soort gegospel waaraan een groep als The King & Khan & BBQ Show zich wel eens schuldig maakt, maar dan met entertainende trekzakken in plaats van klagerige gitaren, met een feestelijk sfeertje tot gevolg. Eenzelfde bedenking kan men maken bij “Killing Two Birds With One Stone”, dat klinkt als een bluesnummer dat onder de Caraïbische zon werd opgenomen. Heel leuk, maar helaas blijft het plaatje beperkt tot slechts enkele muzikaal interessante hoogtepunten.
Met “Citi Two-Step” trapt het Mama Rosin-gedeelte van het gezelschap met een goed bedoelde “Hoppah!” immers weer even cliché af als met zijn oude feestnummers, en daar kan het Hipbone Slim-solootje na iets meer dan een minuut nauwelijks iets aan veranderen. Het is maar één voorbeeld van een hoop halfslachtige pogingen om tot iets gemeenschappelijks te komen, maar het maakt vooral pijnlijk duidelijk dat het voor Mama Rosin en Hipbone Slim & The Kneetremblers zelf ook gerust wat meer had mogen zijn. Een droom die de muzikanten niet in vervulling zien gaan, want net als in een mooi, tragisch liefdesverhaal blijkt het water veel te diep.
Of dat van Louisiana Sun helemaal een maat tot niets maakt? Neen, want wie onze kritiek niet aan zijn hart wil laten komen, kan dat gerust omdat het plaatje wél nog genoeg leuke liedjes bevat. Mama Rosin maakt immers nog altijd zonnige nummers aan de lopende band en Hipbone Slim & The Kneetremblers slaagt er nog altijd even gracieus in om heerlijk nostalgisch uit de hoek te komen. Voor uw zomerse barbecues kan u met het plaatje dus nog wel even verder, en wie weet slagen de twee groepen er op een blauwe maandag toch nog eens in om hun liefde voor elkaar met een muzikaal pronkstuk te bezegelen.
