Ooit, metalminnende makkers, was Nederland een gidsland inzake deathmetal: dat was eind jaren 80/begin jaren 90 met bands als Asphyx, Altar, Gorefest en Pestilence. Sommige van hun platen konden zonder blikken of blozen, ja zelfs een kameraadschappelijke por verkopend, naast werk van grootheden als Death, Morbid Angel of Entombed postvatten.
In 1988 kwam Pestilence als thrashmetalband met het album Malleus Maleficarum in the spotlight, daarna schakelden ze over naar overdonderde en ingenieuze deathmetal en maakten met Consuming Impulse (1989) en Testimony Of The Ancients (1991) twee genreklassiekers. Later volgde het gecontesteerde Spheres (technisch vernuftig en avontuurlijk volgens de ene, doorgeslagen experimenteerdrift met een overload aan jazzfusion volgens de andere) en na een hiaat van 16 jaar en het floppen van het nochtans boeiende project C-187 van zanger-gitarist Patrick Mameli, sloeg de band twee jaar geleden terug met Resurrection Macabre.
Na een aantal personeelswissels is de line-up weer geheel Nederlands: Pestilencers van het eerste uur Mameli en gitarist Patrick Uterwijk — ze hebben intussen de weelderige haardos voor een kaal koppie ingeruild — visten bassist Jeroen Paul Thesseling, ook tewerkgesteld bij de Duitse deathmetalband Obscura, weer op en jong grut en de pannen van het dak drummende Yuma Van Eekelen vervoegde de gelederen.
De hoes (een grimmige geestelijke en het opschrift ‘In Manipulation We Trust’) en de intro “The Predication” rammen de boodschap er meteen weinig subtiel in: de Kerk is een diabolisch instituut en de mensheid heeft al eeuwenlang te lijden onder religieuze en politieke doctrines. Okay, you’ve made your point, beste vrienden, en de plaat maakt geen schijn van kans om op Radio Vaticaan airplay te krijgen maar: let the music do the talking.
En …. het euro-deathmetalfeestje op hun zesde technische deathmetalplaat valt helaas wat in het water. Mameli en Uterwijk mogen, hunkerend naar een onbehouwen sound, dan wel de achtsnarige gitaar omgord hebben, het tamme “Amgod” lijkt in halfslachtige ideetjes en oeverloos gekrijs te verzuipen en het trashy “Salvation” of het vadsige “Dissolve” (nu ja, een twijfelgeval) bewijzen dat niet elke riff een voltreffer is. Van ervaren rotten als Pestilence mag meer verlangd worden dan songs waaraan kraak noch smaak zit.
Ritmestructuren die op het verkeerde been zetten, verontrustende gitaarsolo’s, een solide bas, allemaal goed en wel, maar hier doet Pestilence iets te krampachtig haar best, de vernieuwingsoperatie komt nooit echt uit de startblokken en de occasionele, naar Spheres teruggrijpende jazz/fusion-geluiden redden de progressieve deathmetal op Doctrine niet. Het valt ook op dat Mameli als zanger zijn meerdere moet erkennen in zijn landgenoot Martin van Drunen (ex-Pestilence, nu Asphyx en Hail Of Bullets). Hier legt hij eerder een richtingloze manie in zijn hoge vocals en om eerlijk te zijn: we slaan ’s mans diepe gutturale grunts hoger aan.
Wel geslaagd is het brutaaltje “Doctrine’, het strakke “Sinister” bulldozert (de band heeft wel aandachtig geluisterd naar Meshuggah) vier minuten lang door en eindnummers als “Deception”, “Malignant (nu ja, niet echt jaw dropping) en “Confusion” steken ook met kop en schouders boven de rest uit.
Nooit gedacht het te moeten neerpennen, maar het enthousiasme lijkt wat weggeëbd en de plaat klinkt te braafjes en bloedeloos. Heel wat nummers zijn minder dwingend dan de pletwalssongs op het brutalere en meer dan degelijke comebackalbum Resurrection Macabre. Het gemis aan agressie en verbetenheid op Doctrine doet vrezen dat we van de Nederlanders niets pottenbrekends meer moeten verwachten. Aan hen om het tegendeel te bewijzen.
