Modular, 2011
Universal
Precies tien jaar nadat ze zich aan de wereld kenbaar maakten
via hun eerste single, wringt het Australische Cut Copy zich anno
2011 eindelijk richting Grote Doorbraak. Het bescheiden succes van
het gruwelijk swingende minimeesterwerk ‘In Ghost Colours’ wordt
opgevolgd door de beheerste overdaad van ‘Zonoscope’, dat naast de
coolste albumcover in tijden ook nog eens de beste songs
bevat die wij dit jaar al hoorden en die niét door James Blake werden
neergepend. ‘Zonoscope’ is wat je noemt een geheelervaring, maar
blijft tijdens de hele rit stevig met beide benen op de dansvloer
staan. Het foutste van de eighties, geserveerd met het
meest uitzinnige van de Scandinavische retropoppers (recent nog:
ceo) op een
bedje van synthesizer. Maar dan veel beter dan die beschrijving
doet vermoeden.
‘In Ghost Colours’ was het album waarop Cut Copy volwassen werd.
Maar dan bedoelen we niet “strak in het pak gestoken, klaar om aan
een gezin te beginnen, waar kan ik hier een bureaujob
vinden?”-volwassen. Eerder “ik ben nu 20 en ik heb nog een paar
jaar de tijd om eens goed los te gehen. Waar is da feestje?”, die
mentaliteit. Maar toch: volwassen. De matig beloftevolle sound van
debuut ‘Bright Like Neon Love’ werd niet zozeer verder ontplooid
als wel opengebroken. Zanger en leider Dan Whitford (de Dan Snaith van Cut
Copy, zeg maar) uitte zich als een geweldig popzanger, de melodieën
konden niet vetter knipogen naar de zomer als ze zich zouden
insmeren met zonnebrandolie en de synth-sound werd geïnduceerd met
een je ne sais quoi van het allerhoogste kaliber.
Om het maar meteen uit de weg te hebben: ja, Cut Copy herinnert
in zekere mate aan groepjes als OMD, dat geven wij ruiterlijk toe.
Máár! Het zijn dat glossy buitenlaagje, die diepe stem van
Whitford en – wat dacht je? – die synths die het ‘m doen, want qua
opbouw en complexiteit heeft Cut Copy – zéker op ‘Zonoscope’ – maar
weinig uitstaans met dat soort frivole jaren 80-truut. Oké, opener
‘Need You Now’ is een gay anthem dat zelfs übermannen als
Herbert Flack naar de matrozenoutfits doet grijpen (had perfect op
‘In Ghost Colours’ gekund), maar luister eens naar die glasheldere
(en dat bedoelen wij niet als: platge-Auto-Tunede) productie, die
zwellende elektronica en dat uit zijn voegen barstende ritme die
samen ruim zes minuten doen voorbijvliegen als waren het
milliseconden! Hoewel ‘Zonoscope’ hoogtepunt opvolgt met hoogtepunt
(en een uur lang duurt), voelt de plaat meanderend aan, eerder dan
volgepropt. Je moet de tijd die je hebt ook goed benutten, is een
wijze levensles, en één die de jongens van Cut Copy helemaal
begrepen hebben.
‘Take Me Over’ is al meteen een perfecte single – zo
catchy dat je inderdaad meteen bij je lurven wordt (wacht,
komt-ie) gegrepen. Denk: Washed Out aangevuurd door een
funky bas en een jachtig, het midden tussen postpunk en afropop
zoekend gitaarlijntje. De productie is vaak zo veelgelaagd dat je
er nooit alle geluiden zou kunnen uithalen, maar die veelheid aan
klanken vervalt nergens in irritante kakofonie. Effectjes worden
alleen gebruikt als die het geheel versterken, niet omdat Whitford
een nieuw knopje heeft gevonden op zijn keyboard. Ook de kunst van
de snelle start heeft Cut Copy onder de knie. Zo opent ‘Where I’m
Going’ met een LCD
Soundsystem-achtig gitaarlijntje, vooraleer de bas aanzwelt en
we – aangemoedigd door bijna tribale percussie – Whitford “take my
hand if you know where I’m going through” horen zingen: een
meticuleuze, dertig seconden durende opbouw en dan een song die al
na één regel zang staat als een huis. Zo moet popmuziek klinken.
Niet toevallig doet Cut Copy af en toe denken aan Phoenix en Vampire Weekend, ook
al zijn de muzikale gelijkenissen miniem.
Doorheen het album veert Cut Copy nog van retro-futuristische
afro-elektro (‘Blink and You’ll Miss a Revolution’) en extreem
opgewekte postpunk (‘Alisa’) naar organische housemuziek (‘Pharaos
& Pyramids’) en stralende dansschijven met invloeden zo divers
als Kraftwerk
(check ‘Corner of the Sky’ maar eens) en – hoe kan het
anders – chillwave (die bubbelende effectjes doorheen het
fantastisch getitelde ‘Hanging on to Every Heartbeat’!), om
uiteindelijk uit te monden in de orgastische summer
jam van ‘Sun God’: disco en trance dansen onder heldere
hemel de sterren tegemoet in de meest space-y track op
‘Zonoscope’ (niet moeilijk met een speelduur van een kwartier).
Men had het album evengoed “hoe maak je popmuziek in elf
bedrijven” kunnen noemen, maar dat bekt allicht iets minder lekker.
Cut Copy heeft op tien jaar tijd alleszins duidelijk geleerd hoe ze
een meesterlijke plaat moeten opbouwen zonder na pakweg een dik
halfuur al tot een voorbarige en onvermijdelijk teleurstellende
climax te komen. Ik zie het übermannen als Herbert Flack nog niet
zo snel doen. In spannende broek gehesen (kauwgom in de mond en
glitters in de lucht) dansen – nee, zwéven – wij dus met
‘Zonoscope’ de zonsondergang tegemoet. “I know we’re going crazy,
but I need you now!”: met u in ons kielzog, als het even kan.
