Hypertension Records, 2011
Bertus
Black Haven is een groepje dat ik de voorbije jaren al een
aantal keer aan het werk zag. Meestal als local opening
act wanneer een buitenlandse hardcore of metalband halte
maakte in Gent en omstreken. Dat waren telkens korte, maar
behoorlijk intense shows en dat geldt in grote lijnen ook wel voor
hun eerste langspeler ‘Harmbringer’. Hypertension, het label van
AmenRa, zag
er wel wat in en dat is niet zo gek. Tussen die twee bands lopen
meer parallellen dan enkel de geografische connectie; Black Haven’s
zanger deed ooit artwork voor AmenRa. Muzikaal zitten de
bands niet echt in elkaars spoor, maar ook Black Haven smeert over
zijn nummers een donkere sfeer uit die aan je ribben blijft
kleven.
Op het half uurtje ‘Harmbringer’ exploreert de band vooral de
grijze zones tussen hardcore-erupties, oude school death metal
grooves en emotionele punk, maar dan de
niet-radiovriendelijke variante. Het goede aan hun aanpak is dat de
bondige nummers transparant zijn opgebouwd en snel herkenbaar zijn.
Graag had ik wel wat meer uitbarstingen met emotionele geladenheid
gehoord. ‘Harmbringer’ is hoogzwanger van dergelijke ontladingen,
maar het genereert een onheilspellend, duister broeierig gevoel in
de plaats van geregeld verschroeiend stoom af te laten. Die aanpak
kan ik zeker wel appreciëren, maar daardoor duurt het misschien wel
wat langer eer je de plaat goed aanvoelt. Dat is eigenlijk toch wel
nodig, want er zitten opvallend veel subtiliteiten verwerkt in
Harmbringer.
Neem bijvoorbeeld het tweede nummer, ‘The Beyond’, dat met een
fluxe solo dadelijk de aandacht van de luisteraar grijpt. De
belangrijkste riff van het nummer doet nogal denken aan
wat je tegenkomt in de ‘Holy Terror’-catalogus van Integrity, Rot
in Hell en dergelijke, maar biedt meer groove voor je geld. De
vocalen zijn afwisselend en dan poef pats tijdens een
korte break worden we weer verwend met een klein solootje.
Ook tijdens de volgende tracks ‘Wolfen’ en ‘Worship’ zijn de
vocalen van Kluze behoorlijk afwisselend met zelfs plaats voor
zuivere zang aan het begin van ‘Wolfen’ en op het einde van
‘Worship’. Als de gitaren op die momenten de donkere melodieuze
kant opbuigen, doet het geheel wel wat denken aan Killing Joke of de iets
rustigere passages bij Converge.
Tijdens ‘Carvings’ en ‘Blood’ laten ze goed horen hoe ver ze
willen gaan met hun bijeengooien van stijlen. Dat eerste nummer is
grotendeels opgebouwd rond weer zo’n betrekkelijk eenvoudige
mid-tempo hardcore-riff, maar tijdens het refrein
denk ik eventjes naar Judas Priest te luisteren. De
breakdown die op het einde nog volgt, is dan weer
superzwaar en neigt naar het sludge spectrum. ‘Blood’ heeft naast
één van de agressiefste riffs op ‘Harmbringer’ ook de
grootste verrassing in petto onder de vorm van plots opduikende
Oosterse gezangen. Er wordt natuurlijk ook voldoende rechttoe
rechtaan geragd en dit oa. in ‘Lazarus’ en ‘Knell’.
Allemaal heel erg mooi dus: agressie, afwisseling een beetje
avontuur en dat allemaal net binnen het half uur.
Toch heb ik een punt van kritiek. Het geheel mist in mijn ogen
wat power. Ligt het aan de productie? Misschien is het een
bewuste keuze om de toch wel aanwezige subtiliteiten beter naar
voor te laten komen, maar ik dacht niet dat die twee zaken elkaar
per se tegenspreken. Ik weet het eigenlijk niet; maar vaak heb ik
het gevoel dat er ietsje mist om me compleet over het randje te
duwen en de windmillende psycho in mij los te laten. ‘Harmbringer’
is desondanks een geslaagd album en ik ga er zeker nog naar
luisteren. Wie weet dat er dan ineens, pats, toch ergens
iets losschiet en de totale overweldiging een feit is. Het is nog
al gebeurd en ik geloof graag dat het ook met ‘Harmbringer’
mogelijk is, of anders op het volgende optreden.
