Na alle onzin die rond de voorbije twee platen (onbewust) ontstond, is het aangenaam te ontdekken dat Aethenor zich met zijn vierde album En Form for Blå opnieuw in schaduwen hult en de muziek voor zichzelf laat spreken. Opgenomen tijdens drie optredens in Oslo (de titel van het album is overigens Noors), geeft het album (2lp) treffend de kracht van Aethenor weer.
De band, oorspronkelijk opgericht door Stephen O’Malley en Daniel O’Sullivan samen met Vincent de Rogien, is live uitgebreid met Kristoffer Rygg (Ulver) en Steve Noble (maar zonder Rogien) waardoor er een heel nieuwe dynamiek ontstaat. Veel meer dan op de vorige (studio)albums is er sprake van een band die gezamenlijk een set neerzet die het midden houdt tussen pure soundscape, donkere drones en onderhuidse sfeerschepping. In het bijzonder (freejazz)drummer Noble weet hierbij zijn stempel op het album te drukken zonder ooit te dwingend aanwezig te zijn.
In het veertien minuten durende “Jocasta” bijvoorbeeld creëert Noble een continue percussieve stroom die aan de vaak meanderende song een houvast verleent en zo het nummer behoedt voor de valkuil van een onnodig uitgesponnen klankexperiment. Ook bij het bijna even lang durende “One Number Of Destiny In Ninety Nine” is Nobles inbreng waardevol, maar hier zijn het in de eerste plaats de gitaar- en computereffecten die de song naar een nieuw niveau tillen. Het naar jaren zeventig sci-fi soundtracks neigende nummer roept onder meer herinneringen op aan John Carpenter en vreemde films waarbij alleen het krappe budget de fantasie van de maker in de weg stond.
Opvallend genoeg zijn dit de twee enige echt lange nummers (geen enkele andere song gaat over de negen minutengrens) op dit album, al krijgt Aethenor hiermee de kans te bewijzen dat hij ook binnen het reguliere rockformaat weet te beklijven. Zo uit “Laudanum Tusk” zich als een beklemmende koortsdroom die abrupt eindigt, weet “Vivarium” zich donkere ambient eigen te maken en blijft “Vyomagami Plume” een krachtige soundscape die aantoont dat een verhaal ook binnen minder dan vier minuten kan worden verteld.
Dat sommige nummers echter gebaat zijn bij een iets langere tijdsduur, bewijst “Dream Tassels” uitvoerig: na een onrustige minutenlang durende aanzet, spat de song uiteen in een schijnbaar chaotisch en incoherent veelvoud aan geluiden die pas na enkele beluisteringen hun interne samenhang blootleggen. Ook “Something To Sleep Is Still” neemt zijn tijd, ditmaal om het samenspel tussen de verschillende leden extra in de verf te zetten. Opvallend hierbij is dat hun aanwezigheid in de eerste plaats door stilte vorm gegeven wordt, alsof net hun niet-spelen bepalend is.
En Form for Blå is op zich niet zo verschillend van de twee vorige platen (waarop gastdrummers fungeerden), maar vormt wel een mooie aanvulling op de eerdere albums. De meerwaarde van het werk ligt in de eerste plaats in de “livesetting” die aantoont dat Aethenor met deze bezetting treffend zijn doelen weet te verwezenlijken en ook live een set kan brengen die het louter atmosferische overstijgt.
