Akkoord, Zoroaster is de zoveelste band die uit dezelfde vijver vist als Mastodon, Baroness, Kylesa en Black Tusk, maar het trio bewijst wel met Matador stilaan uit de schaduw van de slugdegrootheden te kunnen treden.
Sludge metal wordt hoe langer hoe meer een containerbegrip. Hoewel het genre, met Georgia als thuisbasis, ten onrechte als één pot nat wordt beschouwd, gaan de bands nog steeds broederlijk op de hort. Niet toevallig ontdekten we Zoroaster in het kielzog van de psych metalhelden van Kylesa. De schromelijk late ontdekking van dit goed bewaard geheim uit Atlanta jaagde snel de nieuwjaarskater weg — Matador verscheen al in juli. Maar uw dienaar verdient zeker een pak slaag, want wat bleek: dit album had zeker een plaatsje in de eindejaarslijst verdiend. Tijd om dat goed te maken.
Zoroaster moet het niet hebben van complexe composities, berekende arrangementen of verrassende tempowendingen. In hun “psychedelische doom metal” (want zo beschrijven ze het zelf) staat intens riffwerk centraal, al zijn het geen loodzware doomriffs. De plaat rockt lekker weg tijdens de eerste luisterbeurt. Het album begint als een euforische trip; in “D.N.R.” en “Ancient Ones” schieten scheurende gitaren, transcendentale vocalen en lange gierende solo’s je als de wiedeweerga de kosmos in.
De onstopbare riffmachine en in reverb badende solo’s maken van “Odyssey” en “Trident” duizelingwekkende rollercoasters. Muzikale uitstapjes richting de sixties en seventies zijn Zoroaster niet vreemd. Vooral in de solo in “Trident” waart de geest van Jimi Hendrix rond. De meeslepende, trage Black Sabbathgroove in “Old World” brengt het industriële en desolate Engeland even terug, maar de psychedelische injectie en zwaar bewerkte vocalen toveren het nummer al gauw om in een dromerige soundtrack voor een roadtrip door het wilde zuiden.
In “Black Hole” komt Zoroaster kwaadaardig uit de hoek. Het dynamische nummer balanceert tussen inktzwarte metal, inclusief de ijzige harch vocals, en catchy sludge metal. Hoewel de stevige brok venijn minutenlang tegen de hersenpan blijft knallen en de magie van LSD en mushrooms ver te zoeken is, past het nummer wonderwel tussen het psychedelische geweld.
Over geestverruimende kracht gesproken: in het titelnummer zwellen op de voorgrond gemixte lagen feedback, spacy effecten en reverb aan tot een meedogenloze geluidsstorm. De stevige porties woeste psychedelica jagen wederom de zuigkracht van de oerriffs de hoogte in. Het vergetenswaardige “Firewater” zakt daarentegen weg in een moeras van reverb, effectjes en slome vocalen. Jammer, want gitarist Will Fiore had gemakkelijk een machtige riff in het offensief kunnen gooien.
Weinig doom metal, veel psychedelisch gebeuk: dat is Matador kort samengevat. Het superlatief meesterlijk is vooralsnog niet van toepassing, maar hoe dan ook is Zoroaster een must voor fans van Kylesa, Ufomammut en Shrinebuilder. Het volgende album moet er boenk op zijn.
