Moshi Moshi, 2011
V2
Andrew ‘Andy voor de vrienden’ Butler was tot drie jaar geleden
voor de meeste muziekliefhebbers nog een nobele onbekende. Bij het
verschijnen van de debuutplaat van Hercules & Love Affair, het
prettig gestoorde collectief onder zijn leiding, werd hij echter
plotsklaps en haast unaniem gelauwerd als één van de meest
getalenteerde producers van dat moment. ‘Hercules & Love
Affair‘ zat dan ook tjokvol frisse en speelse popsongs, die
overvloedig refereerden aan disco en house. Het unieke geluid was
deels ook het resultaat van een geslaagde samenwerking met Antony
Hegarty, die tussen de releasedata van zijn alom bejubelde
‘I Am A Bird
Now‘ en het al even goed onthaalde ‘The Crying Light‘ nog
even de tijd vond om zijn stem, schrijfkunsten en algehele
persoonlijkheid ten dienste te stellen van Butler.
Op ‘Blue Songs’ moest die laatste het echter zonder Hegarty
rooien en ook zangeres Nomi Ruiz gaf verstek. Kim Ann Foxman en
nieuwkomers Aerea Negrot en Shaun Wright tekenden in hun plaats
voor het leeuwendeel van de zangpartijen en ook Kele Okereke van
Bloc Party kwam één nummertje opvrolijken. Qua stijl leunt het
nieuwe materiaal aan bij wat we van de band gewend zijn, al zijn er
ook verschillen. Zo ligt het accent ditmaal iets meer op de
housemuziek uit de late jaren tachtig dan op discopop. Verder is de
sfeer meer relaxed dan op de vorige plaat en klinkt het geheel
minder flamboyant en een stuk meer gestroomlijnd. Helaas verliest
de sound daardoor ook een stuk van de intensiteit die ‘Hercules
& Love Affair’ kenmerkte. En ook de golden touch van
Antony wordt wel degelijk gemist.
Het album begint nochtans niet slecht, met de behoorlijk
catchy hook van ‘Painted Eyes’. En ook
vooruitgeschoven single ‘My House’ is een leuke pastiche op de
Chicago housescene. Verder zijn ‘Leonora’ en ‘I Can’t Wait’
verderop de plaat nog enigszins genietbaar. Tot zover het goede
nieuws, voor de rest is het slim pickings. Want deze
lichtpuntjes zijn lang niet sterk genoeg om te kunnen compenseren
voor de vele stinkers die ‘Blue Songs’ telt. Van een flauw ‘Answers
Come In Dreams’ over het afschuwelijk zeemzoete ‘Boy Blue’ tot en
met het domweg banale ‘Step Up’ (inclusief een behoorlijk zagerige
Kele): haast nooit kunnen we ons van de indruk ontdoen dat de
inspiratie ver zoek was tijdens het bij elkaar pennen van het
album. En dat is des te pijnlijker als je in het achterhoofd houdt
wat voor lekkers Andy Butler ons voordien al bracht.
Uiteindelijk bereik je dan ook licht verward de eindmeet. Waar
‘Hercules & Love Affair’ op een subtiele en verfijnde manier
speelde met de grens tussen kitsch en kunst, is deze op ‘Blue
Songs’ nauwelijks nog in zicht. En dat is misschien nog het
grootste probleem van deze plaat. Het maakt immers niet uit wat als
muzikant je invloeden zijn, zolang je er maar iets mee doet. Aan
het haast letterlijk herkauwen van oude en reeds lang vergeten
genres heeft nu eenmaal niemand iets.
Hercules & Love Affair concerteren op 6 maart in de
Botanique in Brussel.
