In januari presenteert goddeau u met Tips Voor 2011 de namen die u de komende twaalf maand in het oog moet houden.
Vergelijk Chapel Club met White Lies twee jaar geleden: jonge Londense wolven die terug de tijd in duiken en donkere popsongs vol verwijzingen naar Joy Division en The Cure afvuren. Maar toch is Chapel Club veelzijdiger door kille gitaren en melancholische melodieën samen te brengen in een zwart bad vol tragisch woordspel, dat zo uit het oeuvre van Ian Curtis is weggeplukt. Een originaliteitprijs zullen ze nooit winnen, maar er ligt ongetwijfeld een mooie toekomst klaar.
enola: Als een sneltrein razen jullie door het muzieklandschap, en het eerste album moet nog verschijnen. Is dit het perfecte scenario?
Lewis Bowman (zanger): "Het is een bepaalde periode enorm druk geweest. In september zijn we met The Joy Formidable op de NME Radar tour geweest, en rond die tijd hebben we bij Jools Holland gespeeld. Plots kregen we aandacht van radio, en schopten we het zelfs tot de covers van verscheidene magazines. We hebben dit jaar alles bewust gespreid om te vermijden dat er te veel druk zou zijn. We hebben tenslotte maar enkele singles uitgebracht, dus het was voor ons al een eer om door Europa te trekken. Naarmate het jaar vorderde werd het drukker, maar het is nooit zo druk geweest dat we doodop waren van de vermoeidheid. Hopelijk komt die fase dit jaar, met de release van ons debuut Palace."
enola: Op welk moment besefte je dat Chapel Club meer werd dan een vriendengroepje?
Bowman: "In de beginperiode stapelden alle memorabele momenten zich op. Dat gaat van de eerste bezoekers op onze concerten tot de allereerste keer dat "Surfacing" op de radio werd gespeeld. Het doorslaggevende moment was echter in augustus, toen we "The Shore" gratis weggaven op onze site. We hadden onze singles, maar wouden het publiek vooral onze veelzijdigheid laten zien. Niet alleen de mensen hoorden dat, ook NME pikte ons op. Maar hét hoogtepunt van het jaar was de kerstshow in Manchester een maand geleden. Ik heb altijd de indruk gehad dat mensen kwamen zien of we wel echt zo goed zijn als de magazines beweren. Dat ene concert was echter anders; er waren alleen échte fans, dat gaf een gevoel van voldoening. Na die show hebben we onze gelimiteerde Wintering EP te koop gezet, omdat we dat concert als een soort mijlpaal zagen."
enola: Hebben jullie echt op hét geschikte moment gewacht?
Bowman: "Alle beginnende bands luisteren naar hun platenfirma’s, en houden zich ook aan de regels die ze opgelegd krijgen. Ik heb daar respect voor, maar het werkt bij ons helemaal anders. We denken constant na over muziek en hoe we nu al beter kunnen worden, niet na het album. Toen we "Widows" en "Bodies" schreven hadden we het gevoel dat we hier meer mee moesten doen dan ze als b-side te gebruiken. Het is uiteindelijk een EP geworden, die we zouden uitbrengen op een speciale gelegenheid. Het is inderdaad een vreemde keuze, zo net voor het full album, maar het kan ons niet schelen of we er negatieve reacties op krijgen, dat maakt toch deel uit van muzikant zijn? Je schrijft zoveel mogelijk songs en doet er iets mee, het hoeft niet altijd in de prullenmand terecht te komen."
enola: Jullie tekenden bij Universal, een major label. Voeren zij de druk op?
Bowman: "Neen, en dat zal ook zo blijven. We hebben vooral met hen getekend omdat we baas van Polydor, een onderdeel van Universal, vertrouwen. Hij hield zich echt met ons bezig en gaf ons cd’s en boekadvies, opdat we hem zo beter leerden kennen. Het label geeft ons enorm veel vrijheid, maar stelt bijvoorbeeld ook producers of andere ideeën voor. Het belangrijkste is dat ze zich niet moeien met onze muziek, maar ons toch steunen. Voor Wintering EP hebben zij de studio voor ons geregeld. Voor elk nummer kregen we een dag, het zijn echt wel grote kansen die we elders nooit zouden krijgen. Maar ik hoop dat ze beseffen dat we geen platinaplaat gaan halen, dat is onmogelijk. Wij zijn eerder het soort band dat één jaar tourt, om nadien opnieuw te verdwijnen in de studio."
enola: In welke mate is Universal de marketingmachine achter Chapel Club?
Bowman: "We hebben al drie video’s voor de singles, dus er wordt wel wat gedaan op gebied van promotie, maar er zijn genoeg beginnende indiebands die een veel grotere PR-afdeling achter zich hebben dan wij. Op dit moment zie ik de mensen van de platenfirma als familie, omdat we los van de grotere bands staan en goed met hen overeenkomen. Aan de andere kant weten we natuurlijk ook niet hoe een onafhankelijke label met jong talent omgaat, al heb ik al veel over gehoord over hoeveel geld Domino Records en Rough Trade kunnen uitgeven. In de jaren tachtig hadden zij geen macht, maar nu kunnen ze concurreren met de groten. Er wordt meer gedaan om jong talent te laten doorbreken, maar ik wil niet dat Universal onze toekomst bepaalt. We proberen zoveel mogelijk op de indie-wijze te werken, maar dan binnen een majorlabel."
enola: Jullie worden steevast met Joy Division en Editors vergeleken. Hoor jij die gelijkenissen zelf?
Bowman: "Het is te eenvoudig om zo’n uitspraak te doen, maar het blijft natuurlijk de job van muziekjournalisten. Weet je, je moet eens op je eentje in een kamer gaan zitten en naar onze plaat en de EP luisteren (helaas was dat bij het interview nog niet mogelijk, elv). Ik ben er zeker van dat je gaat merken dat wij véél meer zijn dan een kopie van Joy Division.
"Toen we "Surfacing" uitbrachten, waren er in de recensies drie kenmerken die altijd terugkeerden: ’donker’, ’emotioneel’ en ’diepe stem’. De namen White Lies en Editors vielen overal, maar nu is alles veranderd in Engeland. Plots komen ze met My Bloody Valentine en Morrissey af. Dat toont aan dat we wel degelijk veelzijdig zijn, en ik denk zelfs dat tegen de release van Palace de mensen hun meningen terug gaan herzien. We creëren een donker geluid als Joy Division, maar toch zijn we kleurrijker."
enola: Hoe moeilijk is het om als jonge band een eigen stempel op het geluid te drukken?
Bowman: "We waren vroegen een doodgewone gitaarband. Het is pas sinds kort dat we ons eigen geluid hebben. Op het album hoor je dat we steeds van onze lijn afwijken, de songs verschillen steeds meer. Ik de indruk dat we nu nog aan het groeien zijn. Wintering EP bijvoorbeeld is na het album opgenomen en klinkt opnieuw helemaal anders. We hebben vooral veel te danken aan onze producer Paul Epworth (Maxïmo Park, The Rapture, Bloc Party,… elv). Hij was de eerste die de emoties van onze muziek voelde, en wist hoe hij het moest aanpakken. We mochten alles proberen, hij stoorde ons nooit, maar hielp op alle vlakken. Hij is de man die ons karakter en een eigen geluid gaf."
enola: Primeren jouw teksten op de muziek?
Bowman: "Dat verschilt, soms heeft iemand een slechte dag achter de rug en dan vertolkt zich dat meteen naar de muziek. Ik schrijf eigenlijk constant, meestal zijn de teksten af voor ik ook maar één toon heb gehoord. De groepsleden willen mijn teksten niet zien, en ik hoef eigenlijk geen melodie te horen. Voor het tweede album willen we iets ongewoon proberen. We zouden ons graag ergens opsluiten en ons daar laten beïnvloeden door verscheidene zaken. Misschien is het een idee om bepaalde beelden te projecteren op een muur, en echt hard te streven naar een geluid dat we in gedachten hebben. De teksten gaan dieper zijn, en het geluid kan dan beter overeenkomen met de woorden. Eigenlijk proberen we tekst en geluid nu al op elkaar af te stemmen, door dezelfde sfeer uit te stralen."
enola: Je woordspel springt er uit, het klinkt allemaal heel gepassioneerd.
Bowman: "Ik besteed er veel tijd aan, maar kan er onmogelijk uren aan sleutelen. Ik ben geen professional, maar het is nodig dat je als schrijver de kracht van de woorden weet over te brengen. Veel bands besteden er amper aandacht aan, voor mij is het één van de belangrijkste aspecten binnen een band. Als je geen zelfvertrouwen hebt als zanger, kan je nog steeds terugvallen op de woorden. De inspiratie om te schrijven heb ik uit boeken gehaald. Ik lees enorm veel, het is een manier op mijn hersenen te zuiveren. Als ik schrijf moet ik steeds denken aan de manier waarop ik boeken kritisch beoordeel, die eerlijkheid. Net dat probeer ik over te brengen in mijn teksten. Ik zie mezelf ook niet als een goed schrijver, maar het is een doel om steeds beter te worden, tot ik de beste van de wereld ben."
enola: Is het belangrijk dat je soms tijd hebt voor jezelf?
Bowman: "Iedereen denkt dat touren het leukste van de wereld is, maar zo werkt het helemaal niet. Het optreden is wel leuk, maar alles daar omheen begint snel op mijn zenuwen te werken. Soms heb ik het gevoel dat ze mij niet behandelen als een volwassenen, maar als een kind. ’Om 13u moet je daar zijn’, dat soort bevelen. Ik mis mijn thuis en mijn vriendin, en ik heb soms tijd nodig voor mezelf om mij even buiten die wereld te zetten. De andere groepsleden vinden dat ik zo niet mag reageren omdat "een rockster zich stoer moet gedragen". Ik ben geen rockster, ik ben een zanger en tekstschrijver, maar bovenal een gewone mens. Ik ben een realist, daar gaan mijn teksten ook over, want het leven is niet altijd rooskleurig. Begrijp mij niet verkeerd, ik hou van de andere groepsleden, maar alle kleine details beginnen gewoon snel op mijn zenuwen te werken."
enola: Misschien ben jij wel de nieuwe Ian Curtis?
Bowman: (lacht) "Ik heb enorm veel respect voor Curtis’ teksten, maar als je zijn autobiografie ziet, denk ik dat wij compleet verschillende karakters hebben. Het draait allemaal rond het emotionele bij hem, en bij bepaalde zinnen denk ik echt van: "zo zou ik het nooit kunnen verwoorden." Hij is té gothic in mijn ogen, hij is zeker geen inspiratie geweest voor mijn eigen teksten. Dan denk ik eerder aan songwriters als Tom Waits, Leonard Cohen en Joanna Newsom. Alle drie zijn zo eerlijk, en hebben zulke straffe one-liners die eeuwig in de gedachten blijven hangen. Dat gevoel krijg ik vooral bij Joanna Newsom, zij is één van de meest getalenteerde muzikanten ter wereld."
enola: Voor een interviewee ben je behoorlijk eerlijk.
Bowman: "Ja. Te eerlijk volgens sommige mensen. Ik weet niet hoe ik mij moet gedragen als popster, ik blijf gewoon mezelf. Mensen moeten houden van hoe ik ben, en als dat hen niet aanstaat is dat maar zo. We hebben al eens problemen gehad in de band, omdat ik in een interview had gezegd dat ik "Five Trees" een slechter nummer vind en het niet wilde opnemen. Iedereen was boos op mij omwille van die uitspraak, maar ik méénde het. Eerlijkheid is het belangrijkste voor mij, ik ben helemaal niet controversieel hoor. Ik heb gemerkt hoe de pers een uitspraak kan uitvergroten, het is zelfs mogelijk dat ik tijdens dit gesprek verkeerde zaken heb gezegd, en daar morgen voor wordt afgestraft. In de toekomst ga ik meer op mijn woorden letten, ik heb mijn lesje wel geleerd nu."
