Hippos In Tanks, 2010
Fans van OPN (Oneohtrix Point Never) op zoek naar nieuw
materiaal komen automatisch uit bij Games, het project van
Tigercity’s Joel Ford en OPN-brein Daniel Lopatin. Waar OPN nog
muziek maakt waarin dreigende synths zweven op ambientwolken en
mechanische noise, is Games iets totaal anders. En dan niet alleen
anders dan OPN – anders dan álles wat u dit jaar al gehoord
heeft.
Deze zomer kwam het duo voor het eerst aankloppen met een
gelimiteerde 7″ op Hippos In Tanks, en meteen was duidelijk dat
Games (naast de alomaanwezige Lopatin) zo ongeveer evenveel met OPN
te maken heeft als Tom Barman met bescheiden lichaamstaal.
‘Everything In Between’ is een zacht knetterende bries van een
track die geloopte vocalen over stotterende beats legt, te
vergelijken met ‘Cerulean’ van Baths. B-side ‘Heartlands’ is dan
weer een op zoemende samples gestoelde dancetrack voor de
niet-zo-verre toekomst.
‘That We Can Play’ leunt veel minder aan bij chillwave: de
muziek is vreemder, geflipter en moeilijker te klasseren.
Blog-collectief Altered Zones vergelijkt de muziek met “the kinds
of hyper-obscure Europop 12-inches that were only released in
places like Belgium on forgotten disco labels” en dat is niet eens
zo gek. Opener ‘Strawberry Skies’ klinkt inderdaad als een
halfvergeten new wave-track die evengoed op het onvolprezen
Italians Do It Better-label had kunnen verschijnen.
Het vervolg van de plaat voegt aan de poppy synths een
ongelooflijke tacky videogame-vibe toe, alsof een
track van lo-fi strandbricoleurs als Beat Connection of
Teenage Reverb door de mixer werd gestuurd met een Street
Fighter-soundtrack, of de piepende melodietjes die je nog het
snelst zou tegenkomen in een lunapark. Dat dan nog eens aangevuld
met nummers die je alleen kan vinden op de klankband van de foutste
actiefilms die de eighties ooit hebben voortgebracht, en
een scheut voornoemde eurodisco.
‘Midi Drift’, ‘Shadows In Bloom’ en ‘Planet Party’ – misschien
wel het meest ongegeneerd foute nummer van de ep, en all the
greater for it – blijven net als de twee remixen die de 12″
vervolledigen duchtig knipogen naar radiopop dan wel italodisco uit
de jaren ’80, maar dan door een wazige mist van fel vertraagde
samples en laid back beats. ’t Is ongetwijfeld niet voor
iedereen weggelegd, maar geef het alleszins een kans en schaf u
desgewenst de platen van Games aan vooraleer ze definitief de deur
uit zijn.
