Op Dragons perfectioneerde het Aalsterse Motek verder zijn succesformule van gelaagde (post)rock. Net als de nieuwste telg bulkt het drietal van de energie. "Muzikaal voelen we ons ook als draken", zegt drummer Ken De Cooman.
De cinematische kracht op debuut Motek deed vermoeden dat de band zijn oorsprong vond in de postrockscene, maar niets is minder waar. "Ik en Steven (Biebaut, bassist-zanger) zijn Motek begonnen met het Nederlandse Kong als voornaamste voorbeeld. Postrock bestond toen zelfs nog niet. Kong experimenteerde wel met metal, elektronica en progrock", legt Roelants uit. Na het titelloze debuut experimenteerde de band voor het eerst met zang (RE:EP). Het resultaat waren de eerste hitgevoelige nummers. Tweede langspeler, Port Sunshine, had naast postrock ook progrock, mathrock en zelfs een ballade in petto. "Het bleef vervelend toen recensenten onze muziek beschreven als een eenvoudig aftreksel van postrock. Er is een tijd geweest dat we de term niet wilden zien of horen", geeft Roelants toe. "De laatste jaren zijn de vergelijkingen met Mogwai gelukkig aan het wegebben. Tegenwoordig horen we al eens "new wave", "eighties" of "progrock" vallen. Zolang ze ons verbinden met verschillende stijlen zijn we tevreden", legt De Cooman uit.
enola: Op Dragons schipperen jullie tussen mysterie en brute kracht. Ik las ergens dat Port Sunshine destijds optimistisch bedoeld was. Hebben jullie dan de donkere kanten van het leven ontdekt?
Biebaut: "Onbewust hebben we wel kracht in onze nummers gestoken, maar op Dragons kunnen die twee sferen gerust naast elkaar bestaan."
Roelants: "Het is niet zo dat we in een donkere periode van ons leven zaten en dat verwerkt hebben. Het gaat simpelweg om meer power. Eigenlijk proberen we altijd contrasten uit te spelen om spanning op te wekken."
De Cooman: "We wilden zeker geen donkere of melancholische muziek maken. Kijk naar het artwork van de cd. Op de buitenhoes zie je een mysterieus bos terwijl je op de binnenzijde een levendig stadsbeeld opmerkt. Dat contrast zorgt voor levendigheid. Bovendien stralen draken als mythologische figuur veel kracht uit, net als het stadsbeeld. Muzikaal voelen we ons ook als draken."
enola: Een van de grootste troeven van Dragons is dat elk nummer zo puur klinkt, zelfs een op het eerste gehoor geforceerd nummer als "Abused". Hoe hebben jullie dat geflikt?
Biebaut: "Meestal beginnen wij niet met een welbepaald sfeer- of klankdoel voor ogen. We slaan gewoon aan het jammen. Het basismateriaal spinnen we dan lang uit. Daarna komen we wel een rode draad tegen. Spontaniteit komt vóór alles."
De Cooman: "Motek is als groep tegelijk organisch en geforceerd georganiseerd. Alles begint met de jams, maar we zoeken wel veel op die jams. Het is als een contrast tussen spontaniteit en blijven repeteren. De beat van "Abused" haalde ik plots uit mijn drumcomputer. Daarop bouwden we dan verder, maar uiteindelijk combineerden wij ook opnieuw verschillende gevoelens."
Roelants: "We zullen nooit ons verleden verloochenen. Als we niet tevreden zijn over een nummer, brengen we het gewoonweg niet uit. In tegenstelling tot Port Sunshine zijn we opnieuw uit jams vertrokken. Qua werkmethode zijn we nu teruggekeerd naar onze debuutplaat. Het grootste verschil is dat Motek aanvankelijk niet als een volwaardige plaat bedoeld was."
De Cooman: "Uitgedaagd worden, dat is het. Ik zorg voor de drum en het ritme, Wout en Steven houden zich bezig met de melodieën. Toch blijven we een collectief. We zijn een heilige Drievuldigheid."
enola: In de opnamestudio in Ardooie kwamen heel wat gastmuzikanten over de vloer (Joris Caluwaerts, Roel Van Camp, Philipp Weies, Evan Roy en Isabelle Dauw). Gingen jullie met hen op dezelfde manier te werk?
Roelants: "Ook voor hun bijdragen hebben we voldoende tijd uitgetrokken. We hebben niet zomaar per nummer een muzikant besteld. Het zijn allemaal kameraden. Wij kennen elkaar zo goed dat we weten wat te verwachten van elkaar."
Roelants: "Voor "9 to 5 jam" deden we bijvoorbeeld beroep op accordeonist Roel van Camp van DAAU. Oorspronkelijk was dat een stuk voor "Orbit", maar toen we zochten naar een overgang zijn we gewoon beginnen jammen. Dat nummer zouden we nooit opnieuw met dezelfde flow kunnen arrangeren."
Biebaut: "We voelden een vibe en musiceerden zonder te communiceren. Het was cool om zo’n heilig moment op plaat te zetten."
enola: Jullie doen mij spontaan aan Amenra denken. Ook zij creëren een eigen universum waarin de beeldende kracht van muziek centraal staat. Heeft dit ook te maken met jullie achtergrond?
Biebaut: "Voor Motek vroeger, als instrumentale band, kwamen beelden sowieso goed van pas. Ik had als theatertechnicus de knowhow terwijl Ken (De Cooman, drummer) wist hoe met film om te gaan. Onze achtergrond zit er dus voor iets tussen, maar de idee is wel spontaan gegroeid."
De Cooman: "We hadden het gevoel dat vooral live-optredens meer mogelijkheden boden. Do You Us Too? was een totaalproject waarbij de audiovisuele kracht van muziek centraal stond. We hebben zelfs gewerkt met dansers. Choreografen kunnen hetzelfde gevoel als muzikanten opwekken."
"Een mooi voorbeeld is de nieuwste videoclip van "Motives". Meisjes die rolschaatsen en elkaar rammen, dat geeft een dynamiek. Die naïviteit kunnen we zowel in muziek, dans als video uitdrukken. We zijn dus niet alleen muzikanten."
Biebaut: "Bij ons is er altijd al een zekere openheid geweest om verschillende media te combineren. De drang om het te doen is heel belangrijk."
Roelants: "In de eerste plaats willen we onszelf verrijken, maar wanneer we ons wereldje opzetten willen we ook de luisteraar meenemen. Wanneer we daar live in slagen, voelen we dat meteen."
enola: Kunnen jullie overal een eigen universum creëren en de luisteraar meeslepen?
Roelants: "Uiteindelijk komt het steeds op hetzelfde neer. Ondanks de andere locatie blijft het dezelfde wereld: of we nu achter schermen staan of onszelf louter muzikaal volledig geven."
De Cooman: "Het is wel toffer om een audiovisueel spektakel op te zetten in een cultureel centrum. In vergelijking met een clubconcert gebruiken we een ander medium. Je hebt mensen die ons liever in club zien en mensen die Motek bij voorkeur in een schouwburg als een totaalproject ervaren."
Biebaut: "Ik vind het op festivals moeilijker om een eigen wereldje op te zetten, vooral wanneer we onze projecties moeten beperken."
enola: Jullie trokken voor een aantal shows naar China en Brazilië. Hebben jullie daar gekke taferelen gezien?
Biebaut: "Waarschijnlijk had dat met hun cultuur te maken, maar Chinezen worden van onze muziek over the top hysterisch. Na een akkoord of twee begonnen honderden concertgangers al te schreeuwen en te duwen."
"Ook in Brazilië kenden ze onze soort muziek niet. Ofwel zijn ze daar into rock-’n-roll, ofwel into zwaardere metal. Toch gingen ze volledig op in onze muziek."
Roelants: "Het grootste voordeel in Brazilië was dat we daar een exotische indruk maakten."
Biebaut: "In Brazilië was de sfeer duidelijk authentieker en warmer. Ze zijn erg gepassioneerd door muziek. In China waren we eerder de grote verrassing. Ik denk dat bij de Chinezen de ballen nog wat moeten groeien."
De Cooman: "In China leek iedereen naar ons te verlangen. Hun ogen gingen open. Ze snakten naar westerse vrijheid. Ze staan dan ook anders in het leven. In China is muziek een medium om aan het systeem te ontsnappen. Toch ervaren ze een beginnende vrijheid: ze mogen al westerse muziek aanraken."
enola: De laatste jaren is de ’postrock’ een betwiste term geworden. Hoe zouden jullie het genre definiëren?
De Cooman: "Ik zet mijn joker in."
Biebaut: "Ik denk dat postrock ontstaan is als reactie tegen de commerciële rock. Godspeed You! Black Emperor ging daar erg ver in en weigerde in zalen te spelen waar Coca Cola uitgeschonken werd, maar vandaag zie je dat Mogwai door Adidas gesponsord wordt. De term heeft haar oorspronkelijke betekenis verloren."
"Metalbands als Isis, Red Sparowes en Russian Circles hebben ook veel met postrock te maken. Daarnaast heb je ook bands die uit rock-’n-roll, new wave of electro inspiratie halen. Onze eerste plaat werd meteen gelabeld als postrock. Maar de mosterd hadden we niet gehaald bij Mogwai of Explosions In The Sky."
Roelants: "Postrock is altijd al een kruisbestuiving van verschillende stijlen geweest. Voor mij staat het genre voor sfeerschepping en gelaagdheid. Het is een basis om op verder te bouwen: ofwel ga je naar een climax, ofwel ga je naar een andere sfeer."
De Cooman: "Ik vind dat er in The Angelo (Angelo Sacerdote) ook sfeer zit."
Roelants: "Of het nu zang, synthesizers of een drumcomputer is, het maakt niet uit. Tapijtjes en laagjes, dat is postrock voor mij."
