Na drie jaar relatieve stilte (The Nebulous Dreams niet meegerekend) keert Kiss The Anus Of A Black Cat-frontman Stef Irritant met een nieuw album op een nieuw label (Zeal) terug naar het voorplan. Hewers Of Wood And Drawers Of Water laat een nieuw geluid horen, maar is stevig geworteld in het verleden.
"Houthakkers en waterdragers", zo laat de titel van het nieuwe Kiss The Anus Of A Black Cat-album zich minder prozaïsch vertalen, maar de boodschap blijft gelijk. De groep rond Stef Irritant heeft zich altijd al bediend van archaïsche beeldspraak om moderne plagen aan te kaarten. Dat ditmaal de keuze viel op een Bijbelvers (Joz. 9:23) hoeft niet te verbazen; Irritants voorliefde voor apocalyptische beelden en taalgebruik was ook op zijn vorige albums meermaals duidelijk en was zelfs innig verbonden met de dronefolk die hij op deze platen liet horen.
Niets nieuws onder de zon (of maan) dus, al is er op muzikaal vlak een opmerkelijke verandering hoorbaar: het lijkt wel alsof Irritant definitief afscheid genomen heeft van drones en voluit voor zijn eigen, donkere folkvariant kiest. Uiteraard was op An Interlude To The Outermost al te horen dat Irritant steeds meer richting "klassieke song" opschoof en mocht het sterk op drones gebouwde The Nebulous Dream naar eigen zeggen als een soort tussenplaat beschouwd worden, desalniettemin blijft het nieuwe geluid verrassend anders klinken.
De belangrijkste reden hiervoor is overigens niet zozeer dat de drones achterwege gelaten worden, maar dat Irritant steeds minder als David Tibet klinkt en veel meer een eigen stemgeluid ontwikkelt. Hier en daar valt een vergelijking met Woven Hand te lezen en hoewel Irritant zich inderdaad tot een soort zingende prediker ontwikkelt, blijft het vooralsnog bij oppervlakkige gelijkenissen die vooral onderstrepen dat hij er als zanger met zevenmijlsstappen op vooruit gegaan is. Dit komt misschien nog het best tot uiting in het spaarzame titelnummer waar Irritant het met niet veel meer dan een gitaar moet redden.
Maar Hewers Of Wood And Drawers Of Water is in de eerste plaats een "groepsplaat" waar drum en bas een niet te onderschatten rol spelen. Meer nog dan op de vorige plaat, vormen ze een wezenlijk onderdeel van de nummers, zoals "Argonaut And Magneto" bewijst. De opgejaagde folksong roept meer dan vage echo’s op aan het oude werk maar laat tezelfdertijd horen hoe Kiss The Anus Of A Black Cat opteert voor afgebakende doom folk. "Taking The Auspices" daarentegen is veel meer rockgericht en laat Irritant switchen tussen een aan David Eugene Edwards verwant preken en een David Tibet-achtig declameren waardoor een uniek geluid ontstaat.
Met "All The Heroes Run In Armour" lijkt Irritant zelfs heimwee te hebben naar zijn punkverleden en mag de geest van The Gun Club (niet in zijn countrypunkgeluid maar wel in zijn intensiteit) tot de invloeden gerekend worden. Dat de band ditmaal voor een diverser geluid kiest, bewijst "The Wings Of The Angel Gabriel" dat met onder andere een banjo aan de slag gaat en zo country-invloeden binnensmokkelt. De enige rode draad die doorheen de plaat te trekken valt, is een moeilijk te definiëren eenheid die uiteenlopende songs als "All Your Ghosts Are Worried" en "Wander Or Waiver" met elkaar verbindt.
Met Hewers Of Wood And Drawers Of Water zoekt Kiss The Anus Of A Black Cat nieuwe paden op zonder het verleden de rug toe te keren. Dat zorgt ervoor dat de nieuwe plaat soms wat onsamenhangend klinkt en niet de coherentie haalt van de eerste platen. Tezelfdertijd kan echter niet ontkend worden dat er wel degelijk sprake is van een eenheid die een beloftevolle toekomst inhoudt. Tot nader order blijft Kiss The Anus Of A Black Cat dan ook een van de interessantste (folk)groepen die dit land te bieden heeft.
Kiss The Anus Of A Black Cat speelt op 24 november in De Vooruit.
