Vorig jaar bracht Frank Vander linden nog eens een (sterke) soloplaat uit, eerder dit jaar scheurde Meuris zich overtuigend af van z’n tweede band Monza en nu gaat ook Luc De Vos nog eens zonder groep op pad. En ook in zijn geval is het meer dan zomaar een zijweggetje.
Een Gorkiplaat was ondertussen een tweejaarlijkse gewoonte geworden waar weinigen nog écht van (of naar) opkeken. Een echte sterke Gorkiplaat hadden we trouwens niet meer gehoord sinds Vooruitgang uit 2002 alweer, al was de recentste Voor De Rijpere Jeugd toch een stap in de goede richting, met enkele songs die de zware mantel der routine van de laatste albums van zich af konden werpen. Vooruitgang bleek voorts echter onbedoeld ironisch getiteld.
Nee, sindsdien haalde het typetje het te veel van de songschrijver, op stap met een gammele gitaar om K3-liedjes te zingen stelden sowieso al gammele albums in de schaduw. Maar het tij lijkt te keren. Een volgende stevige stap in die richting zet Vos met deze EP: vijf nummers die elk recht van spelen hebben en het meeste werk van Gorki de laatste acht jaar op een drafje langs rechts voorbijsteken.
Dat is in niet geringe mate te danken aan Tom Pintens, die samen met De Vos al de muziek maakte voor het stuk “Kaatje is verdronken” van Tom Van Dyck halfweg vorig decennium. Pintens is een meesterlijk arrangeur en zorgt er ook nu weer voor dat “melancholisch” als omschrijving nooit een dooddoener wordt. Pintens zorgt voor het gros van de instrumentatie en doet De Vos (akoestische gitaar en banjo) de songs muzikaal met andere klanken inkleuren. En dat was nodig.
Een van de beste Vos-nummers sinds pakweg tien jaar is slotnummer “Ik Ben Erbij” met een intro die zo van Kings Of Convenience had kunnen zijn en met een pakkende tekst en melodie waar De Vos in de jaren negentig zo’n patent op had. Dit is de songschrijver die zo node gemist is. Ook een hoog niveau haalt de tragikomische verwensing van vader aan dochter, “Die Valse Teef”, deels door de snuifjes elektronica van Pintens, deels door de sterke observeerder De Vos die weer de bovenhand haalt wanneer hij het heeft over Jim TV, Tomorrowland en “rappers met Lamborghini’s”.
Twee songs van deze EP zijn op muziek gezette gedichten van Elsschot, namelijk het prachtige titelnummer en “De Klacht Van Den Oude”: sowieso fantastisch tekstmateriaal dat muzikaal de juiste invulling krijgt. Zo fris als op “De Klacht” klonk Vos al even niet meer en Pintens geeft De Vos’ zanglijnen een uitstekend muzikaal reliëf. Ook “Valium” (vintage Vos) krijgt de ademruimte die het op de vorige Gorkiplaten had moeten ontberen en zo in de kuskesdans der middelmatigheid had doen belanden.
Deze EP is an sich niet meer dan een gangmaker voor een uitgebreide solotournee, waarop De Vos (ook door hemzelf) vergeten nummers uit de lijvige Gorkikoffer oprakelt. Maar op deze EP lijkt hij vooral de goeie songschrijver in zichzelf te hebben herontdekt. Het doet zelfs benieuwen naar die volgende Gorkiplaat. Tenminste als Pintens tijdens de opnames in zijn buurt blijft.
