Canada… Was dat niet het land van bruine beren, houthakkers, ijshockey en Bryan Adams? Een argeloze muziekliefhebber zou bijna vergeten dat het land ook een erg sterke indie-scene heeft.
Hele horden op het scherp van de snee musicerende Canadezen overspoelen de laatste tijd de Europese podia. Denk maar aan Arcade Fire, Broken Social Scene, Feist, Crystal Castles, Holy Fuck, Tegan And Sara, Wolf Parade, Wintersleep, Tokyo Police Club… De muziekscene lijkt er te floreren als nooit tevoren. Stilletjes aan een vaste waarde binnen dat bonte allegaartje is Hot Hot Heat, het aan ADHD lijdende broertje van The Strokes of Franz Ferdinand dat al veel te lang niet meer buiten heeft mogen spelen.
De albums van Hot Hot Heat zijn steevast muzikale roetsjbanen, de songs pure adrenalineshots. De opgefokte gitaarpop knalt op hun vierde album als vanouds uit de speakers, met op kop het schreeuwlelijke stemgeluid van zanger Steve Bays en de penetrante klanken die hij uit zijn synthesizer weet te toveren. Toch overtuigt hun instant herkenbare en hyperkinetische kruising tussen punk en dance op Future Breeds minder dan op hun vorige albums. Het album bevat ook geen uitschieters zoals "Bandages" of "No, Not Now" uit hun debuutplaat.
Misschien heeft het te maken met de nieuwe eigen studio die het Canadese viertal voor de opnames bouwde. Een beetje muzikant waant zich in zo’n studio natuurlijk in Disneyland, voelt er een enorme experimenteerdrift in zich opkomen en durft zich dan al eens lekker uitleven met behulp van allerlei technologische hoogstandjes. Zeker als er geen duizenden dollars dienen opgehoest te worden voor al die dure studiotijd.
Frontman en songschrijver Steve Bays kampeerde zo ettelijke maanden in hun kersverse studio en amuseerde er zich naar eigen zeggen te pletter. De songs op Future Breeds zitten dan ook stampvol muzikale gimmicks en geluidstechnische spitsvondigheden die echter niet altijd veel bijdragen aan het grotere geheel. De frisse en originele popsongs die Hot Hot Heat nog steeds maakt, gaan er vooral te druk en overladen door klinken.
Toch bewijst Hot Hot Heat dat ze met Future Breeds nog steeds meespelen. Zeker fans van het eerste uur zullen de plaat kunnen appreciëren. Zo is de hoofdrol in "YVR" weggelegd voor een scheurende en zwaar overstuurde sologitaar die in "21@12" plaats moet ruimen voor fwietende keyboardklanken. "Implosionatic" is het perfecte voorbeeld van de springerige en erg aanstekelijke gitaarpop waarin Hot Hot Heat excelleert, in "Zero Results" valt vooral de dissonante saxofoonsolo op. "JFK’s LSD" vertaalt de nerdy punk van Devo naar de eenentwintigste eeuw en "Nobody’s Accusing You (Of Having A Good Time)" is een erg geslaagde afsluiter waarin het songschrijvertalent van Steve Bays erg goed uit de verf komt.
Toch blijft het algemene niveau van de plaat een beetje ondermaats en blijven de songs niet echt bij. Nochtans boden zowel de nu al legendarische Josh Homme als Isaac Brock van Modest Mouse aan om bij de opnames van Future Breeds als producer te fungeren, maar frontman Steve Bays sloeg hun aanbod vastberaden af. En dat had hij misschien beter niet gedaan. Een buitenstaander had immers kunnen voorkomen dat de band zich verloor in allerhande details en muzikale spielerei.
