Zou het kunnen dat de marktwaarde van Ray LaMontagne stevig in de lift zit? Werd de Belgische release van Gossip In The Grain nog uitgesteld tot 2009 omdat de platenfirma zijn cijfers voor 2008 al had gehaald, dan wordt God Willin’ & The Creek Don’t Rise tegelijkertijd in de VS en bij ons uitgebracht. Maar de platenbonzen zullen ongetwijfeld ook binnensmonds gevloekt hebben dat hun bebaarde bard voor zijn vierde plaat niet gekozen heeft voor een doorslagje van de retro-soul van zijn radiohit “You Are The Best Thing”, maar in plaats daarvan de kaart van de country heeft getrokken.
Net zoals Neil Young zijn eerste country-plaat Harvest destijds in zijn eigen schuur opnam, liet LaMontagne de grote studio’s achter zich en werd de hele plaat op amper twee weken tijd live ingeblikt in zijn thuisstudio. Zonder vaste producer Ethan Johns, maar geruggensteund door een nieuwe band (The Pariah Dogs) die hem op zijn laatste tournee al bijstond. Vorig jaar in het Koninklijk Circus hing er rond de band nog een sfeer van middelmatige country als moesten op een woensdagavond in een bar in godvergeten gat ergens in de deep south van de VS een stel lallende truckchauffeurs geëntertaind, maar inmiddels is de groep verveld tot een goed geoliede machine waar het vakmanschap vanaf druipt. Dat is nergens beter hoorbaar dan op opener “Repo Man”. Zes minuten lang worden de vingers los gespeeld, maar up tempo en funky staat het volledig haaks op de rest van de plaat, alsof iemand per ongeluk de opnameknop te vroeg heeft ingedrukt.
God Willin’ And The Creek Don’t Rise is dan ook vooral een mijmerende plaat geworden. Zo blikt LaMontagne in “Beg Steal Or Borrow” en “New York City’s Killing Me” vol weemoed terug op het verleden. Hoe hij geprobeerd heeft om te ontsnappen aan de sleur van een dead beat town, met grootse plannen naar de grootstad is getrokken, maar na te veel gebroken harten toch terug huiswaarts keerde. Maar wat de ene dag een lokroep is, kan de volgende dag alweer een reden zijn om opnieuw te vertrekken: “God willin’ and the creek don’t rise/I’ll be home again before this time next year/Though I fear this fever won’t break.”
Maar ondanks alle verhalen over thuis wegvluchten, straalt God Willin’ And The Creek Don’t Rise een huiselijke gezelligheid uit. Op een of andere manier lijkt LaMontagne vrede te hebben genomen met zijn rusteloze aard: “Could it be that I’m learnin’/Learnin’ I’m deservin’ of love and a peaceful heart/I won’t tear myself apart no more for tryin’/I’m tired of lyin’ to myself/Tryin’ to buy what can’t be bought”. We kunnen dan ook maar moeilijk geloven dat hij het echt zwaar te verduren heeft als hij op “Are We Really Through” zingt: “Is the sun, ever gonna break, break on through the clouds, shine down in all its glory/Onto me, here upon the ground, ‘cause I can’t hear a sound, ‘cept my own sad story”. En als er dan ook nog gas wordt terug genomen, zijn de muzikale accenten te subtiel om ons bij de les te houden. De stem van LaMontagne kreunt en schuurt nog wel altijd, maar graaft minder diep, alsof de korrel minder grof is geworden.
De optelsom van het laidback sfeertje, de minimalistische arrangementen en de keuze voor het eenrichtingsverkeer van de country resulteert in een plaat die meer samenhang vertoont dan LaMontagnes vorige platen. Alleen is het jammer dat samen met het ecleticisme van Gossip In The Grain ook veel van de spanning is verloren gegaan. Op zijn sterkste momenten is God Willin’ And The Creek Don’t Rise de ideale soundtrack voor een verloren zondagnamiddag in een schommelstoel op de front porch. Maar voor iemand als Ray LaMontagne mag het toch ook nog iets meer zijn.
