Bij een nieuwe plaat van een band als Lair of The Minotaur geldt normaal de ’new shit, same shit as the old shit’-leuze. In de wereld van het bijlenzwaaiende gebeuk is er weinig interesse voor darwiniaans vooruitgangsoptimisme. Alles blijft zoals het is. Alhoewel, er zijn gradaties…
Voor ons begon het eigenlijk pas met The Ultimate Destroyer (2006), een onwaarschijnlijk smerige motherfucker van een plaat. Zo eentje waar de échte metalfans (de hardcore Graspopbezoeker met het Iced Earthshirt) ver van uit de buurt blijven. LOTM, dat was immers te weinig techniek en te veel karakter. De band teerde te veel op zijn stompzinnig lompe sound en allesvernietigende power. Plus hij wilde niet volgens de regels van het spel spelen: thrash, sludge, black en rot-’n-roll gingen hand in hand, wat ervoor zorgde dat de band eigenlijk vooral geapprecieerd werd door een publiek dat minder vaak in metalmiddens verkeert. Halve mannen en vrouwen, verloochenaars zoals u en ik.
Fijn meegenomen was ook dat ze zich goed bewust leken van de hele metalcultus van geweld en er graag een schepje bovenop deden, niet in het minst door hun discours vol te stouwen met mythologische verwijzingen en andere onzin om hun voorliefde voor buitensporig geweld een schijn van beschaving te geven. Dat is nu enigszins anders: met Evil Power kiest de band, met nu enkel nog gitarist/brulboei Steve Rathbone als enig oorspronkelijk lid, resoluut voor de metalclichés. Het artwork is lelijker en goedkoper dan ooit en de albumtitel spreekt boekdelen. LOTM was nooit subtiel, maar nu neigt het allemaal naar zelfparodie.
"Riders Of Skullhammer, We Ride The Night", "Hunt And Devour" en "Metal Titans" spreken boekdelen. Meer dan ooit draait het bij de band om dood en verderf. Werkelijk elke song neemt de luisteraar mee naar veldslagen waar het bloed vrijelijk gutst, koppen gesneld worden en andere vormen van bloeddorstigheid botgevierd worden. Soms neemt dat ronduit komische vormen aan: "Death March Of The Conquerors" lijkt op een pastiche van South Park dat op zijn beurt een parodie doet op bosjesmannenmetal, terwijl het veelzeggende "Let’s Kill These Motherfuckers", dat muzikaal eigenlijk meer leentjebuur speelt bij QOTSA dan bij Slayer, uitpakt met een onvergetelijk refrein:
We fucked them all
Let’s fuck them all again
Let’s kill these motherfuckers
We fucked them all
Let’s fuck them till they’re dead
Let’s kill these motherfuckers
Meest storend van al is dan nog dat die woorden niet worden uitgespuwd of gebruld, maar in groep uitgekotst, als zou het gaan om het clublied van Racing Genk of een foute jeugdvereniging, iets dat we ook horen terugkomen in "Blood From The Witch’s Vein" en het redelijk achterlijke "We Are Hades" (fijne Motörheadverwijzing, wel). Werkelijk àlles wordt hier uit de kast gehaald om de naysayers voor het hoofd te stoten en is dan ook de ideale plaat om zurige Klaraluisteraars mee op stang te jagen. Dit is Manowar, maar dan met kloten én borsthaar.
Anderzijds: het zit allemaal te goed in elkaar om het af te doen als komieke bloedmetal of een guilty pleasure à la Gwar. Ondanks het feit dat de huidige ritmesectie (Chris Wozniak/Nate Olp) niet zo hard dondert als de oude en Rathbones stem iets te prominent in de mix zit, blijft dit een heftig potje rammetal die gretig leent bij het werk van Entombed ("Attack The Gods"), Coffins ("Evil Power") en de betere black metal ("Goatstorm"). Net als pakweg High On Fire dat deed, zo ook heeft LOTM geleerd om een meer afgetrainde versie van zichzelf te presenteren.
Dat zorgt er meteen ook voor dat Evil Power, ondanks z’n tekortkomingen, prima vertier blijft: de elf songs razen voorbij in amper 31 minuten. Je blijft zo lang gefascineerd bij al dat bloedvergieten, gebrul en die moordlust dat de plaat afgelopen is voor je je bezwaren hebt kunnen formuleren. Gepakt worden op snelheid, heet dat. Lair Of The Minotaur is stilistisch waarschijnlijk te beperkt om een groter publiek te vinden, maar het blijft wel lekker beschimmelde snoep voor wie het net iets meer mag zijn.
