Van de meest onwaarschijnlijke samenwerking tot een vaste waarde, dat is het parcours dat Isobel Campbell en Mark Lanegan in minder dan vijf jaar afgelegd hebben. De Schotse zangeres die na haar vertrek bij Belle & Sebastian haar solocarrière niet van de grond zag komen, vond in Mark Lanegan, en met hem zijn cultaanhang, een fraaie compagnon de route. Zij het dat de weg niet altijd over rozen ging.
enola: Voor veel artiesten betekent een derde plaat dat ze een geroteerde band worden. Hoe zit dat bij jullie, aangezien jij en Mark Lanegan blijkbaar niet noodzakelijk op hetzelfde continent moeten zijn om een plaat te maken.
Isobell Campbell: “Het maakt eigenlijk niet zo veel uit waar we ons bevinden. Deze keer zaten we effectief vijf dagen samen toen Mark zijn zanglijnen ingezongen heeft. Maar daarna ben ik alleen met de plaat verder gegaan. Het heeft in totaal zowat anderhalf à twee jaar geduurd om Hawk te maken. Mark hoeft dan niet de hele tijd in de buurt te zijn, in dat anderhalf jaar zit alles in, vanaf het schrijven van de nummers tot het afmixen.”
enola: Weet je al tijdens het schrijven aan je plaat dat je met Lanegan werkt of kan het dan nog net zo goed een solo-album worden?
Campbell: “Dat is moeilijk te zeggen. Ik denk dat ik het aanvankelijk zelf niet weet. Het is iets dat gaandeweg uit zichzelf duidelijk wordt.
Mark en ik voelen ons tegenwoordig meer op ons gemak bij elkaar, dat speelt ook mee. We kennen elkaar nu zeven jaar en in periode is er uiteraard veel gebeurd, zowel bij hem als tussen ons. Hij is ondertussen een vriend geworden.”
enola: Die je blindelings vertrouwt? Heb je wat je achteraf met Lanegans opnames gedaan hebt, nog aan hem ter goedkeuring moeten voorleggen?
Campbell: “De mixen waar Mark op zingt, heb ik hem voorgelegd, dan praten we daar nog even over. Maar voor hem was het allemaal goed. Ik was degene die niet tevreden was over enkele van mijn zanglijnen. Die hebben we enkele weken geleden opnieuw gedaan, maar de nummers in kwestie komen niet op de plaat, waarschijnlijk belanden ze op EP. Het is de bedoeling dat dat schijfje een soort mengeling wordt: enkele nummers met Mark, een paar solo en nog een aantal met Willy Mason.”
enola: De aanwezigheid van Willy Mason op Hawk was behoorlijk verrassend, zeker wanneer je Lanegans stem verwacht.
Campbell: (giechelend) “Did it shock you? Mark kon de nummers niet zingen, dus moest ik op zoek naar een andere zanger. Eerst heb ik iemand uit Louisiana geprobeerd, maar dat werkte niet. De technicus bleef maar zeggen Willy’s good, Willy’s good. Maar I was like: whatever, al ben ik uiteindelijk overstag gegaan en heb ik op kousenvoeten gevraagd of Willy toch niet kon komen. De volgende dag stond hij er en was ik zwaar onder de indruk.”
enola: Door met Mason te werken, krijgt Hawk een onvoorspelbaar kantje, dat ook terug te vinden is in de titeltrack. Hoe kom je op zo’n vreemd nummer?
Campbell: “Het is nogal schizofreen, nee? Oorspronkelijk was het een gewoon nummer, met tekst, die gezongen zou worden door die Matt, de gast uit Louisiana. Het werkte niet, maar hij had een saxofoonspeler in de buurt die een interessante bijdrage geleverd heeft.
Het is geen gemakkelijk nummer, nee. Dus misschien is het niet de meest slimme zet om van de moeilijkste song het titelnummer van de plaat te maken. Maar ik wou het album al van bij het begin Hawk noemen.
Een groot deel van deze plaat is in de bergen geschreven, waar veel wilde dieren rondlopen en waar prachtige flora te zien is. En af en toe vloog er een havik over. Het gebeurde meer dan eens dat ik een kop koffie aan het drinken was en een havik kwam overvlogen met een muis in zijn bek en ik dacht… oh! Hawk!”
enola: De plaat is geschreven in de bergen. Hoe komt een Schotse zangeres daar terecht?
Campbell: “Ik ben niet zeker dat ik nog in Glasgow wil leven. Jarenlang heb ik elders willen wonen en voor het maken van deze plaat ben ik op verschillende locaties neergestreken. Ik heb veel tijd doorgebracht aan de Westkust van de VS en het bevalt me daar.
Een plaat is overigens een goed excuus om weg te gaan. Er zijn nog maar weinig opnamestudio’s in Glasgow, in ieder geval weinig inspirerende opnamestudio’s. Ik heb stilaan ook meer vrienden in de VS blijkbaar, muzikantenvrienden althans. En het is sowieso interessant om een nieuwe plaats op te zoeken.”
enola: Is het van zo’n groot belang waar een plaat opgenomen wordt? Veel muzikanten bivakkeren toch in de studio tijdens de opnames.
Campbell: Daar zit iets in, ik probeer niet te vergeten dat er een wereld is buiten de studiomuren. Er zijn momenten dat ik enorm hard werk en vergeet dat er nog iets anders bestaat dan de honderden mixen die ik aan het beluisteren ben. Maar er zijn ook momenten dat ik me enorm amuseer en plezier maak met de mensen die ik tegenkom.”
enola: Hawk klinkt zeer southern, als we er dan toch een locatie op moeten kleven.
Campbell: “Ik hou van het Zuiden van de VS. Volgens mij ben ik in een vorig leven een cowboy geweest. (lacht niet). De laatste tijd waren een aantal zaken in de UK nogal moeilijk. Gelukkig heb ik een job waarmee ik gewoon kan zeggen: ik vertrek, en op een vliegtuig kan stappen. Vooral door Louisiana reizen was speciaal, met enorm veel fantastische muzikanten.
Al ben ik soms een beetje verward door wat er allemaal gebeurt. In Louisiana word ik soms aangesproken: ‘Je bent een Schots meisje, bekijk jezelf!’ Ze vinden het hilarisch dat ik me ginds thuis voel en denken vast dat iedereen in Schotland zich gedraagt zoals ik.”
enola: Naast americana is ook sixties-achtige-folk sterk aanwezig op Hawk. “Get Behind Me” doet zelfs denken aan de Modern Times van Bob Dylan.
Campbell: “Ik ben geobsedeerd door Bob Dylan. (lachje) Niet dat ik door zijn vuilnisbakken ga, maar ik hou wel enorm van zijn werk. Ik heb nooit mensen vertrouwd die niet van Bob Dylan houden. Het werk dat hij vroeger gemaakt heeft, laat horen hoe on fire hij was.
Maar het is niet dat ik tijdens het schrijven zit te denken aan hoe goed de nummers van Dylan zijn. Ik denk dat ik dan zou blokkeren.”
enola: Schrijf je makkelijk songs? Bij Dylan kon dat heel snel gaan, Leonard Cohen staat er dan weer om bekend dat het jaren kan duren.
Campbell: “De muziek komt doorgaans vrij snel, de tekst is een pak moeilijker.”
enola: Schrijf je alle teksten? Of doe je een beroep op Lanegan? Want hij zingt ze tenslotte ook.
Campell: “Mark schrijft niet mee. Ik heb hem gevraagd of hij wou meeschrijven, aan de teksten of eventueel de muziek. Maar hij wou niet.
Hij heeft ook bijna nooit opmerkingen over de tekst die hij voorgeschoteld krijgt. Behalve één keer, bij “Hawk”, toen dat nummer nog wel een tekst had. (imiteert behoorlijk treffend de stem van Lanegan) ‘I can’t sing this. It’s about dryfucking someone up the ass.’ And I was like… (trekt verbouwereerd gezicht).
Voor alle duidelijkheid: de tekst was enigszins tongue in cheek, maar ging niét over anale seks.”
{image}
enola: Misschien geen anale seks op de plaat, maar wel veel donkerte: alleen al een titel als “We Die And See Beauty Reign” doet vermoeden dat Hawk geen zonovergoten album is.
Campbell: “Ik vrees dat ik een beetje een donkere persoon ben. En ik heb nooit echt zomerse muziek gemaakt.
Maar in dit geval: de duistere kant van Mark is vrij duidelijk. Mensen die hem voor het eerst ontmoeten, komen achteraf bijna gechoqueerd vertellen hoe donker hij is. Bij mij is het niet zichtbaar, maar het is er wel, innerlijk. Soms kan ik heel ontmoedigd en ontgoocheld worden. In alles. Ik kan heel snel heel laag gaan. Vooral de laatste paar jaar kon ik soms heel triest worden. De muziekindustrie is zo hard, altijd iets aan het verkopen, waardoor je soms het gevoel krijgt dat je jezelf verkoopt en dat wat je maakt enkel een product is. Daardoor heb ik soms het gevoel dat ik op the crossroads sta, om een pact met de duivel te sluiten.”
enola: Is het dat duistere wat je bindt met Lanegan? En er voor zorgde dat jullie nu al drie platen gemaakt hebben?
Campell: “Ik denk het wel. Er is zeker sprake van een soort van band. Ook al was Mark slechts vijf dagen in de studio aanwezig voor Hawk, die dagen waren zeer intens. Enkele avonden, na de opnames, had ik absoluut behoefte aan een biertje, om de spanning te laten wegvloeien. Maar vergis je niet: Mark is een van de grappigste mensen die ik ken. Hij kan heel amusant zijn. En trouwens, is niet iedereen een beetje donker?”
enola: Een lichtpunt op het album, is “Time Of The Season”, een kerstlied zowaar.
Campbell: “Dat is een van de laatste nummers die we tijdens de week met Mark ingeblikt hebben. Ik vond het niet echt een goed nummer, dus probeerde ik het voor Mark verborgen te houden. Op een dag wandelde hij vroeger dan afgesproken de studio binnen en betrapte me terwijl we stiekem aan “Time Of The Season” aan het werken waren. (opnieuw in de Lanegan-brom:) ‘Wat is dat? Geweldig nummer. I love it.’
Ik dacht dat hij me in de maling nam. Maar zo is het nummer toch op de plaat beland, want ik heb geen idee wat er anders van geworden zou zijn.”
enola: De man van de platenfirma vertelde zonet dat Hawk de laatste plaat wordt van jou en Lanegan?
Campbell: “Voor een tijdje toch. Het is even goed geweest. Ik weet nog niet wat ik hierna ga doen, maar misschien zou het geen kwaad kunnen om eens met iemand te werken die niet gewoon binnenwandelt, zijn lijnen inzingt en opnieuw vertrekt. Mark geeft dat zelf ook toe: ‘I let you do the heavy lifting’, zei hij onlangs.
Een plaat maken is een eenzame bezigheid, op een bepaalde manier. Van begin tot einde met iemand samenwerken, lijkt me dus wel wat. Plus: we hebben elk onze bezigheden. Mark is bij zoveel projecten betrokken dat het bijna onmogelijk is met hem af te spreken en je je soms afvraagt waar je mee bezig bent. Tot het eindresultaat er ligt. Het blijkt het altijd waard geweest te zijn. Hoop ik.”
Op 15 september stellen Isobel Campbell en Mark Lanegan Hawk live voor in de AB, samen met Willy Mason.
