Dat zowel groepsnaam als albumtitel ontzettend kinderachtig zijn, is slechts bijzaak, want muzikaal blijkt We Have Band wél een grote voltreffer. Op het debuut WHB flirten de Britten met de new wave van OMD en Hot Chips electropop via de funk van The Rapture. Live verpakken ze opzwepende ritmes en strakke electro in een discobal, om vervolgens de ene na de andere adrenalinebom te droppen. Afspraak in de Dance Hall op Pukkelpop.
Het begon voor Darren Bancroft, Dede Wegg-Prosser en Thomas Wegg-Prosser — man en vrouw — bij EMI Records. Daar leerden ze elkaar kennen, en toen ze drie jaar geleden werden ontslagen door de economische crisis, was de beslissing over een nieuwe carrièrewending snel gemaakt.
Thomas W-P (bas, zang): "Onze job bij EMI stelde eigenlijk niet veel voor, het was zelfs saai. We kregen cd’s, mochten gratis naar optredens en hadden veel vrienden gemaakt, maar voor de rest hadden we geen leuk werk. Tegenwoordig zijn onze vrienden daar ook verdwenen door de crisis. We verkiezen de andere kant van de business; die van de muzikanten."
enola: Jullie moeten ontzettend veel hebben geleerd over de muziekindustrie. Werkt dat in jullie voordeel als band?
Bancroft (zang, samples, percussie): (twijfelt) "We hebben er bepaalde zaken bijgeleerd, maar het probleem met de muziekindustrie is dat ze geen geheimen kent. Iedereen kan er alles over te weten komen. Ik denk dat het daarom is dat er nu zoveel problemen zijn bij de platenfirma’s. Platenbazen denken dat er regels zijn en investeren te veel, omdat ze ervan uitgaan dat alles zo beter wordt. Het is gewoon belangrijk dat de mensen zich aangetrokken voelen tot de muziek en dat leken ze toen niet te beseffen. Enerzijds is het voordelig geweest voor ons, maar je moet wel weten dat alles is veranderd nadat we bij EMI zijn vertrokken. Toen wij er werkten, waren platen en concerten gescheiden. Nu spelen concerten een grotere rol, zeker voor groepen als ons. We wisten tot voor kort niets over de concertwereld."
Dede W-P (zang, samples): "We werkten in departementen waar er geen contact was met de artiesten. Persmails maken en cd’s versturen behoorden tot ons werk. We werden gewoon in hokjes gestopt waar we onze taken moesten vervullen. EMI is dan nog eens een major label ook, waardoor we zeker niet wisten hoe alles echt in elkaar zat. Ik weet enkel dat het vanaf dan extreem snel bergaf is gegaan met de muziekindustrie."
enola: Zijn die problemen bij de platenfirma’s de reden dat jullie alles op WHB zelf hebben gedaan?
Bancroft: "De manier waarop we muziek maken, heeft niets te maken met de crisis. Zo gaat het nu eenmaal in de muziekwereld. Thomas en Dede nodigden mij op een dag uit voor een diner onder vrienden. Je drinkt wat wijntjes en plotseling krijg je een drumcomputer onder je neus geschoven. Op dat moment hadden we geen werk, zelfs geen werkaanbiedingen. Er was geen geld, dus waarom geen bandje starten? We waren relaxt en allesbehalve gehaast."
"Ik vond het eerlijk gezegd heel vreemd dat We Have Band plots uit de lucht kwam vallen, maar we zijn alle drie voor elkaar gemaakt. Onze relatie is altijd spontaan geweest, het is niet dat we vroeger afspraken maakten voor onze repetities. Ik ging naar Dede en Thomas wanneer ik dat zelf wilde. Hetzelfde gold voor de repetities. We zijn ook geen rockband hé, we hebben niet veel materiaal nodig, laat staan dat we een repetitiehok moesten afhuren. Van in het begin is er altijd veel vrijheid geweest."
enola: Was dat het cruciale moment in jullie leven?
Bancroft: "In het begin nog niet. Nadat ik EMI verlaten had, ben ik in een bar gaan werken. Ik wou mij concentreren op andere zaken. Thomas en Dede hadden een break nodig en zijn enkele maanden naar Zuid-Afrika getrokken. Volgens mij is het allemaal begonnen in november 2008, toen moesten we dagelijks optreden. Ik heb op dat moment moeten gokken: het was ofwel alles laten vallen en focussen op We Have Band, of echt werk zoeken."
Thomas W-P: "We hadden toen een agent die ervoor zorgde dat concertzalen ons een kans gaven. De platenfirma is er nog maar zes maanden geleden bijgekomen. Maar we gaan niet klagen, het was een uitstekend jaar. Of het ook leuk is? Ja, we amuseren ons. Echt waar. Het spijtige is dat we niet zoveel geld verdienen, maar we krijgen gratis eten en veel drank. Dat volstaat al."
enola: Jullie moeten toch ontzettend veel in de band hebben geïnvesteerd?
Bancroft: "We hebben ons album volledig zelf betaald; de studio, het materiaal, enzovoort. Maar doordat we zoveel shows hebben gespeeld, is een groot deel van het album snel terugverdiend. Muzikant zijn, is eigenlijk een levensstijl. Je verdient niet veel, maar wat je nodig hebt om te overleven, krijg je gratis."
Dede W-P: "Het leven draait om keuzes maken en wij hebben ervoor gekozen om op deze manier te leven. We hebben al zoveel landen gezien die we anders nooit zouden bezoeken. Dan mag je echt niet klagen, hoor!"
enola: Het klopt dus helemaal niet dat muzikanten een miserabel leven leiden?
Bancroft: "We overleven door constant op te treden, maar eerlijk: life is really good. Je ziet op reportages veel bands die klagen omdat ze niets verdienen en ongelukkig zijn. Bullshit vind ik dat."
Thomas W-P: "We hebben in 2009 ongeveer 135 concerten gespeeld. Dit jaar zullen dat er hoogstwaarschijnlijk 150 zijn. Het is heel vermoeiend en je geeft uiteindelijk alles op. We hebben geen leven meer. Familie en vrienden zie je — hoewel ze soms meekomen — zelden, maar we hebben geleerd er iets goeds van te maken met z’n drieën."
Bancroft: "Ik moet wel toegeven dat we veel geluk hebben gehad. Toen we in onze beginfase zaten heeft Kitsuné (Frans platenlabel, elv) een van onze songs op een verzamelalbum gezet. Dat heeft er voor gezorgd dat we snel buiten het Verenigd Koninkrijk konden beginnen touren. Maar aan de andere kant zijn er heel veel mensen die in ons geloofden en veel betaalden om ons naar hun land te halen. Die mensen hebben risico’s genomen voor ons en we zijn hen daar nog steeds dankbaar voor. Het album is een beetje voor die promotors."
enola: Was er op voorhand afgesproken hoe jullie zouden klinken?
Bancroft: "In het begin moesten we nog aftasten om te zien van welke muziek we hielden. We wisten dat we alle drie fan waren van LCD Soundsystem, maar daar bleef het bij. Eigenlijk kwamen we al snel overeen dat het elektronische muziek ging worden, folk sprak ons niet aan. Het valt ook op dat "WHB", ons eerste liedje, veel donkerder is dan de rest van de plaat. WHB is over een periode van een kleine twee jaar opgenomen, het is een slordig en los album. Als we nu terug de studio intrekken, wil ik dat we ons beter focussen."
Thomas W-P: "Het eerste album waar we met z’n drieën naar hebben geluisterd, is er een van ESG, een band uit New York. Zij hebben een grote rol gespeeld voor WHB."
Bancroft: "Tegenwoordig worden we veel vergeleken met Depeche Mode. Die naam laten we ook bewust vallen als de pers ons vraagt op wie we lijken. Gareth Jones (de producer van Depeche Mode, elv.) heeft ons album onder handen genomen. Hij is de hoofdreden waarom ze ons naast Dave Gahan plaatsen, maar eigenlijk zijn we helemaal geen Depeche Modefans, we gebruiken gewoon dezelfde synths."
enola: Geldt hetzelfde voor de andere bands waarmee jullie worden vergeleken?
Thomas W-P: "New Order wordt veel genoemd en daar zijn we ook geen fans van. Maar neem nu LCD Soundsystem, Hot Chip en The Rapture: die bands inspireren ons omdat ze allemaal heel gesofisticeerd en diep zijn. Bij The Rapture hoor je veel verschillende invloeden. Op hun eerste album merk je duidelijk dat ze door de hele scene in New York zijn geïnspireerd en daar houden wij ook van. The Rapture geeft ook toe dat andere bands een bron zijn geweest, maar vraag eens aan James Murphy of andere muzikanten zijn muziek beïnvloeden. Hij zegt ongetwijfeld neen."
enola: Hoe omschrijven jullie het geluid op WHB dan? Ik zie We Have Band als een discobal: het vertrekt allemaal uit één punt, maar steeds met een andere reflectie.
Bancroft: "I like that!"
Thomas W-P: "Dat is iets voor in onze volgende interviews. "Wat voor muziek maken jullie?" "We’re like a discoball" (schatert).
Bancroft: "Het is vreemd om te moeten omschrijven wat we nu eigenlijk maken. We willen vooral dat de luisteraar zelf de verschillende invloeden oppikt. We proberen ook wat mysterie te creëren met onze donkere elektronica. Een beetje zoals OMD. Mysterieus, maar je moet er toch op kunnen feesten."
enola: Hoe gaan jullie te werk als het op teksten aankomt?
Bancroft: "Iedereen schrijft bij ons. Als we bepaalde zaken in ons hoofd hebben en denken dat we daarmee een goede tekst kunnen schrijven, gaan we proberen om er iets goeds van te maken. Het is heel moeilijk om teksten te schrijven, vooral omdat we er zo hard — te hard — over nadenken. Neem nu "Love, What You Doing?". Muzikaal was dat liedje al maanden af, maar het heeft overdreven lang geduurd voor we een passende tekst vonden. Die problemen kwamen meermaals voor toen we dit album schreven. Op een bepaald moment zijn we naar het platteland getrokken om inspiratie op te doen. Dat hielp enorm."
Thomas W-P: "Eigenlijk zouden we ons niet zo mogen forceren, alles komt wel vanzelf. Ik denk dat we op dat vlak een vreemde band zijn. Als we liedjes maken, gebeurt het allemaal in stukken, dat is ook de reden waarom er geen continuïteit op ons album is. Het belangrijkste blijft dat wij zelf tevreden zijn over de teksten en begrijpen wat we willen zeggen. Later mogen de luisteraars bepalen over wat we zingen."
Dede W-P: "Wist je dat "Hear It In The Cans" gaat over het schrijfproces van een liedje? Bijna niemand weet dat. Je moet dus niet denken dat we gewoon wat zitten te lullen, sommige liedjes hebben echt een betekenis."
enola: "Centrefold & Empty Screens" zou over aliens gaan?
Bancroft: "Toch niet, eigenlijk. Het idee achter dat verhaal is dat mensen soms op een plaats terechtkomen waar ze niet willen zijn en ongelukkig worden. Dat deed ons denken aan aliens die naar onze planeet komen en er helemaal niets aan vinden. We laten onze fantasie vaak de vrije loop, ja, maar het heeft een diepere bodem."
"Divisive" gaat over een eigenschap die elke mens bezit. Nu en dan laat je twee gezichten zien. Soms is er een één stuk taart over voor een familielid, maar toch eet jij het op voor ze het zien, omdat je er zoveel zin in hebt. Op een feestje maak je dat ook veel mee: je weet dat een vriend interesse heeft in een bepaald meisje, maar je versiert dat meisje zelf en laat die vriend achter. Het is geen kritiek op de mens. Iedereen is zo: "we’re all divisive".
