"YEAH, opnieuw een goeie ouwe, smerige Melvins", denk je aanvankelijk. En dat gevoel duurt helaas zo’n twee minuten. Voorspelbaar in z’n onvoorspelbaarheid natuurlijk, maar deze keer laten de vier het wel erg ver komen en de dunne grens tussen eigenzinnigheid en bullshit wordt meer dan eens overschreden. Niet in onze favoriete richting.
De band bevindt zich eigenlijk in de meest comfortabele positie denkbaar: de achterban blijft groot en loyaal genoeg om te kunnen rekenen op druk bijgewoonde concerten en een goede albumverkoop, maar de band is niet zo groot dat hij ter verantwoording wordt geroepen bij tegenvallende cijfers of oncommerciële uitspattingen. Daarenboven beschikt hij over een creatieve vrijheid die stilaan legendarisch genoemd kan worden. Wie in deze carrière van meer dan vijfentwintig jaar en een twintigtal albums op zoek gaat naar conventionele albums, die wensen we alvast veel succes.
Het gaat natuurlijk verder dan imago, sound en invloed. Melvins staat intussen synoniem voor tegendraads en uniek. Ze werden/worden gerekend tot grunge, artmetal en avantrock en lijken na al die jaren nog altijd nergens bij te passen. Het is en blijft een band die wars van trends z’n ding doet en weggeraakt met soms onwaarschijnlijke resultaten. Dat dat soms nefaste gevolgen heeft, wordt echter bewezen met The Bride Screamed Murder, dat de kwaliteit van (A) Senile Animal en Nude With Boots niet kan verder zetten.
Lange stiltes, heliumstemmen, onwaarschijnlijk logge passages en complete disintegratie maakten al eerder deel uit van het Melvinsuniversum, maar tijdens het beluisteren van zijn recentste zal zelfs de getrainde luisteraar geregeld achterblijven met een what the fuck?-gevoel en een gepijnigde grimas niet kunnen onderdrukken. Dit album beluisteren is soms als opgesloten worden bij een stelletje wietpaffers dat er niet beter op weet dan uren na elkaar favoriete quotes uit slechte komedies op te hoesten. Dat is grappig voor één keer, daarna wordt de grap snel belegen.
Het is dan ook frustrerend om de knallende opener "The Water Glass" (die sound! die monsterriff!) te horen verzanden in een call & responsespelletje dat rechtstreeks uit Full Metal Jacket lijkt te komen. Ze wagen zich er wel vaker aan sinds bassist Jarod Warren en drummer Coady Willis zich bij de tandem Osbourne/Crover voegden, maar hier loopt het al snel uit de hand alsof een stel driejarigen zich ermee moeide. Het is niet zo dat elke song uiteindelijk verzandt in iets waar het aanvankelijk geen uitstaans mee had, maar de vier kunnen het niet laten om de onevenwichtige songs aan elkaar te rijgen met allerhande rommel.
Een resem valse eindes (het voor de rest uitstekende "Evil New War God"), gefluit ("Pig House"), karikaturale vrije improvisatie ("Hospital Up")… een aantal nummers komt niet bepaald mooi aan z’n einde. Dat terwijl de sound (een prima evenwicht tussen helderheid en lompe kracht) ideaal zit en ze herhaaldelijk tonen dat ze het wel degelijk kunnen. Die verwijzing naar Terence Trent D’Arby’s "Delicate" is grappig verwerkt in "I’ll Finish You Off". Zo ook doen die dubbele roffels in "Hospital Up" denken aan het gerammel van Keith Moon, en is "Inhumanity And Death" een fijn staaltje rock-’n-roll dat live vuurwerk moet opleveren.
In het verleden zorgde de band al voor een coveralbum en waagde hij zich aan werk van Kiss, Pink Floyd, Alice Cooper en The Wipers. Deze keer moet The Who’s "My Generation" eraan geloven, en wat een imposante versie had kunnen worden — op papier was Melvins de ultieme kandidaat om die combinatie van oerkracht en virtuositeit uit te voeren — leidt hier tot een te voor de hand liggende slome prutversie die al snel verzandt in richtingloze jam. Het kan echter nog erger: het album sluit af met "PG X 3", dat zelfs naar Melvinsnormen cartoonesk dement is. Het uiteindelijke verdict: 45 minuten waarvan minstens de helft niet al te best werkt.
We rekenen (The) Melvins (of hoe je het nu ook moet schrijven) nog steeds tot de betere en belangrijke alternatieve bands van de voorbije vijfentwintig jaar, dus een misstap wordt zeker met de mantel der liefde bedekt. The Bride Screamed Murder is eerder onnozel dan slecht en uitsluitend verplichte kost voor de hardcore fans; de rest houdt het als introductie beter bij (A) Senile Animal, Stoner Witch of die ene onwrikbare klassieker, Houdini. De spons erover, op naar de volgende.
