"If every fourth animal in the world is a beetle, maybe every fourth person is a dumb fuck" is slechts een van de vele memorabele oneliners die in de ontzagwekkende Nomeansno-discografie terug te vinden zijn. Zo’n zwartgallige klassieker valt op Tour EP 1 niet terug te vinden, maar het doet toch weer deugd om bijna vier jaar na het degelijke All Roads Leads To Ausfahrt nog iets te horen van de coolste vijftigersband ter wereld.
Nomeansno is zo’n trio dat je kan doen geloven dat je naar de beste band ter wereld luistert. Elke keer als we die muziek horen, die gejaagde, absurde combinatie van punk, jazz, rock en prog, vol zwarte humor, waanzinnige rijmschema’s en wendingen en muzikale hoogstandjes, waarbij steevast een sleutelrol weggelegd is voor drummonster John Wright, dan beseffen we dat er echt geen enkele band zoals Nomeansno bestaat. Een paar doen er nu en dan aan denken (en dan vooral volk uit hun eigen entourage), maar Nomeansno proberen te benaderen? Daarvoor zijn ze te uniek. Geen beginnen aan.
Het voorbije decennium was het vooral een tourende band. De optredens, vaak marathonsets waarbij de ene klassieker de andere passeerde in waanzinnig intense versies, die bleven van een hoog niveau, maar studiomateriaal opnemen, leek geen prioriteit. En als het dan nog eens gebeurt, dan is het blijkbaar met mondjesmaat. Tour EP 1 bevat amper vier songs, die samen wel de grens van de vijfentwintig minuten bereiken. De vrij toegankelijke, catchy punk van Ausfahrt hebben ze opnieuw van zich afgeschud om uit te pakken met songs die door hun lengte, broeierige en donkere sferen vooral doen denken aan het magnum opus One (2000).
Naar Nomeansno-normen valt vooral op hoe ontbeend de muziek klinkt. Het muzikale vakmanschap springt meteen in het oog, maar het bevat zowat de minst complexe muziek uit hun geschiedenis, met repetitieve structuren en veel stukken waarbij vooral wordt gekozen voor inkleuring. Vooral de gitaar van Tom Holliston lijkt een stap teruggezet te hebben, zodat de band na een bestaan van dertig jaar dichter dan ooit bij zijn duoroots zit. Wat de broers Rob en John Wright hebben opgebouwd blijft echter onaangetast. De indringende bassound van Rob blijft intact, ook al is het iets meer ingetogen dan normaal.
Bij "Faceless May" zou geen enkele nieuwkomer geloven dat deze band ooit iets met punk te maken had. Hier wordt immers gedoseerd, ruimte gelaten, verpozing gezocht in mid-tempo, wat ook wordt weerspiegeld in de gesproken zang van Wright. In de laatste minuut verschijnt er plots wel een versnelling, die eigenlijk maar een schijnbeweging blijkt. Hier trekt het trio resoluut de kaart van de sfeer en het minimalisme. "Slave" is ook al zo’n vreemde eend in de bijt, met z’n hardrocklicks en simultane zang/gitaar-stijl, alsof Rob in de leer ging bij Ozzy. Opnieuw inventief drumwerk van John, maar je kan je niet van de indruk ontdoen dat de gebruikte ideeën niet tot hun beste behoren en coherentie missen.
Dan liever het acht minuten aanslepende "Old", een episch drama dat als een uit de hand gelopen ballad rustig voortdendert, de kaart van de rauwe emotie trekt en er zowaar in slaagt om zich meteen in je achterhoofd te nestelen (probeer die herhaalde "Stay a little longer" maar eens kwijt te spelen). De met oosterse melodieën en solo’s volgestouwde "Something Dark Against Something Light", dat dan weer prima had gepast op progpunkkanon Dance Of The Headless Bourgeoisie rondt de plaat af. Het laat ook voor de zoveelste keer horen dat deze ritmesectie de lat nog steeds erg hoogt legt.
Elke Nomeansno-release is er eentje om naar uit te kijken, dus ook met Tour EP 1 nemen we genoegen. Misschien zijn de hoogdagen van vernieuwende EP’s als You Kill Me en The Day Everything Became Nothing wel voorbij, de band staat nog steeds garant voor onvergelijkbare muziek. Dat wordt dus uitkijken naar Tour EP 2, die aangekondigd is voor later dit jaar.
Tour EP 1 is enkel verkrijgbaar als 12" vinyl op concerten en als digitale download op alle bekende sites.
