Na vier jaar afwezigheid doorbreekt Ed Harcourt eindelijk zijn stilzwijgen. Met moeder de vrouw en dochterlief op de hoes hoeft het niet te verbazen dat de liefde en het vaderschap uitvoerig bezongen worden. Wie echter vreest voor een kleffe bedoening kunnen we geruststellen: Harcourt levert met Lustre misschien wel zijn beste plaat af.
Toen Ed Harcourt bij zijn eerste passage in de Botanique, kort na 11 september 2001, uit het niets een nieuw nummer begon te improviseren nadat iemand uit het publiek hem vroeg "iets voor de democratie" te zeggen, waagden we ons aan de voorspelling dat Ed Harcourt ooit de status van een Randy Newman of een Tom Waits zou bereiken. Zo’n vaart zal het waarschijnlijk niet lopen. Ondanks het consistente niveau van ’s mans platen moet hij zijn "Martha" of "Short People" nog steeds schrijven. Na een eerste luisterbeurt lijkt ook Lustre die classic niet in huis te hebben, maar wat wel onmiddellijk opvalt: de productie grijpt terug naar de heldere sound van het debuut Here Be Monsters en opvolger From Every Sphere. Een sound die een pak warmer en gemoedelijker aanvoelt dan het nogal dunne geluid van Strangers of het grauwe van The Beautiful Lie . En als we dan nog horen hoe “"Haywired”" wordt ingezet als was het een mash-up van het eigen "All Of Your Days Will Be Blessed" en "Strawberry Fields Forever"; "Heart Of A Wolf" aanknoopt bij "God Protect Your Soul" en "Undertaker Strut" en "A Secret Society" bij "Loneliness" en "Watching The Sun Come Up", vragen we ons af of we per vergissing geen best of in de cd-lader hebben geschoven.
Wie Ed Harcourt een beetje kent, weet dat muziek en tekst niet altijd dezelfde lading dekken en dat is ook nu weer het geval. Als hij in "So I’ve Been Told" in de huid kruipt van een psychiatrische patiënt ("I must confess, they treat me quite well here/they gave me a room without any hooks/no climbing the walls or breaking the furniture/just paper cuts from library books") verpakt hij dat in de vorm van een slaapliedje. In "Lachrimosity" (geneigd zijn tot huilen) zet hij de luisteraar als een kwajongen op het verkeerde been. Alleen aan de piano lijkt hij zich met de luisteraar te willen afzonderen in een ondergesneeuwde hut. Tot je oor op de tekst valt: "Sometimes I’m guilty of losing all pity/of boys with guitars/who milk their fey lachrimosity". Of nog: "I watch all the primates who never get far/with every illusion they strut round the city/they scratch in confusion/overcome by lachrimosity". Die Ed toch.
Al kan Harcourt het niet laten om in "Heart Of A Wolf" te huilen en te blaffen dat het een lieve lust is, toch blijft de muzikale gekkebekkentrekkerij verder op stal. Lustre is dan ook vooral een plaat over volwassen worden en verantwoordelijkheid nemen. Het vaderschap heeft hem blijkbaar doen inzien dat een hele fles Jack Daniels soldaat maken op het podium en afterparty’s in De Bierkelder op de Leuvense Oude Markt voortaan tot het verleden behoren: "You won’t find me by the streetlights hanging off the rails/Climbing up the steeple or a bed of nails/Drowning all my sorrows for the sake of saving face/Burning all my bridges because I think they’ll light my way".
Halverwege dreigt Lustre heel even weg te zakken, maar met "When The Lost Don’t Want To Be Found" worden we statig en met vaste tred naar een hoogtepunt geleid om vervolgens met het prachtige wiegelied "So I’ve Been Told" te slapen te worden gelegd. Het was een meer dan waardige afsluiter geweest, maar Harcourt breidt met "Fears Of A Father" nog een prachtige coda aan Lustre: een laatste dans onder een hemel van sterren en lampionnen.
Ed Harcourt mag op zijn vijfde plaat dan geen vernieuwing brengen, Lustre vliegt ons bijwijlen om de hals als een oud lief dat we lange tijd uit het oog zijn verloren. En daar kan een mens alleen maar gelukkig van worden.
