Met Dum Dum Girls staat een zoveelste nostalgie-act op. Een beetje jaren tachtig indiepop vermengd met een Spectoriaanse klank en klaar! En zowaar: I Will Be is een fraai debuut.
The Vaselines, de Schotse band rond Eugene Kelly en Frances McKee, hebben tijdens hun carrière slechts één langspeler afgeleverd. Dum-Dum heette het album dat in 1989 — het jaar van Bleach en Doolittle — uitgebracht werd. Rijk zijn The Vaselines er niet van geworden, maar bewondering van andere muzikanten was en is er te over. Dat Kurt Cobain fan was, is ondertussen algemeen geweten. Ook Kristen Gundred, zangeres-drumster van het vorig jaar stilgevallen Grand Ole Party is fan.
Zo hard zelfs dat ze haar nieuwe band Dum Dum Girls heeft gedoopt. En op de eerste plaat van die band een nummer te vinden is dat perfect voor een onuitgegeven song van The Vaselines zou kunnen doorgaan. Op "Blank Girl" gaat Dum Dum —want zo wil Gundred thans aangesproken worden — in duet met Brandon Welchez, een combinatie die griezelig dicht bij het geluid van McKee en Kelly komt.
Ongeïnspireerd lijkt in zo’n geval de meest voor de hand liggende omschrijving. Maar dat strookt niet noodzakelijk met de waarheid. De groepsnaam is immers evengoed een verwijzing naar "Dum Dum Boys" van Iggy Pop. Tellen we die twee hoofdinvloeden op, dan lijkt interessante muziek in het verschiet te liggen. En dat is wat Dee Dee brengt op de eerste Dum Dum Girls-plaat.
Die plaat stuitert zo’n beetje van voornoemde invloeden naar The Velvet Underground, Siouxsie And The Banshees en The Jesus And Mary Chain. Feedbackpop voorzien van een geluidsmuur, zeg maar. Dat wil niet per se zeggen dat My Bloody Valentine-gewijs alle trommelvliezen er aan moeten. "Rest Of Our Lives" bespeelt bijvoorbeeld een gevoelige snaar en het afsluitende "Baby Don’t Go" gaat zowaar nog een stapje verder en klinkt behoorlijk ijl en droef.
Het merendeel van de Dum Dum-nummers ligt echter in het verlengde van het springerige "Everybody’s Out": een heel primitief drumritme, zang die klinkt alsof ze in een krap toilet opgenomen is en een kale gitaar die de boel gaande houdt en af en toe de schwung er in brengt door plots het tempo omhoog te trekken.
I Will Be kan daarmee gerust doorgaan voor een zoveelste nostalgieplaat die schaamteloos het verleden recycleert — tot op de hoesfoto toe, in dit geval. Een plaat waar je met plezier een hekel aan zou hebben, ware het niet dat het allemaal best cool klinkt en overtuigend gebracht wordt. Blijft alleen dat hoe goed het ook mag klinken en er uit zien, I Will Be jammer genoeg niet dezelfde frisheid uitstraalt als Dum-Dum indertijd. Het lijkt dan ook erg onwaarschijnlijk dat Dum Dum Girls eenzelfde status zullen kunnen opbouwen als hun inspiratiebronnen.
Dum Dum Girls staan op 12 mei op Les Nuits Botanique
