Capitol, 2010
Die warme koperblazerssectie, die charmante achtergrondkoortjes,
die heerlijke popdeuntjes, de soul van de Motown heeft na een halve
eeuw nog steeds een onweerstaanbare aantrekkingskracht. Maar we
hoeven daarvoor niet noodzakelijk terug te grijpen naar platen van
de jaren ’60. Een handvol revivalists, zoals deze Eli Reed
en een Sharon Jones, produceren vandaag met misschien nog meer
passie en liefde voor het genre dan de pioniers zelf, deze
heerlijke sound.
Eli ‘Paperboy’ Reed mag dan wel de looks hebben van een
onsuccesvolle blanke boekhouder, eenmaal hij zijn keelgat opentrekt
wordt hij een zwarte ziel, een motherfucker van een soul
sexmachine. Wanneer Paperboy het podium betreedt zijn de ‘ooh’s’ en
de ‘aaah’s’, het gezucht en gekreun, de opzwepende volksmennerij
van een soulpriester alom tegenwoordig en kruipt de ziel van James
Brown in zijn lijf en leden.
Het zijn dan ook die passie en die liefde voor het genre die
deze retrosoul haar kracht geven. Dat voel je doorheen heel deze
plaat, doorheen alle nummers. De fun spat er van af, de vurige
vonken vliegen in het rond, het is een bom testosteron die
ontploft. Dit is niet het soort platvloerse sex van de hedendaagse
R’n’B of hip hop, maar pure luuuve music (uit te spreken
met de diepe basstem van Barry White).
Hoewel geen enkele song echt verassend is (dat kan ook moeilijk
gezien het genre) is ook geen enkel nummer minder dan goed.
Uitschieters zijn ‘Name Calling’, dat bij Reeds doordocht in de AB
vorig jaar al indruk maakte, en dat in een rechtvaardige wereld
gewoon een hit zou moeten zijn met zijn uitstekende refrein.
Titeltrack ‘Come and Get It’ is nog zo’n song die eigenlijk gewoon
in de back catalogue van Motown thuishoort, met een
grappig achtergrondkoortje met falsetstemmen.
‘Time Will Tell’ is met grote onderscheiding afgestudeerd aan de
universiteit Otis Redding. Afsluiten doet Reed met een agressief
uptown funknummer, ‘Explosion’, wat ook meteen het enige
iets heftigere nummer is op deze plaat. Deze mengeling tussen soul
en garage is op het lijf van de Paperboy geschreven. Het enige echt
negatieve wat we dus kunnen opmerken is dat Reed af en toe eens
meer die kant zou mogen laten zien.
Reed speelt met zeer veel liefde en plezier zijn favoriete
genre, ook al situeert dat genre zich in het Detroit van de jaren
’60. Als u alleen maar houdt van uiterst experimentele muziek die
dwangmatig op zoek gaat naar radicale vernieuwing, dan moet u niet
aanbellen bij Eli ‘Paperboy’ Reed. Voor passie, vuur en een
voorliefde voor één van de heerlijkste genres uit de popmuziek kan
u echter geen beter adres vinden.
