In ijltempo flitst de wereld in wazige slierten aan ons voorbij. De anders zo luchtige muziek klinkt plots als een op hol geslagen draaiorgel en we klampen ons angstvallig vast aan het dichtstbijzijnde steunpunt. Grass Is Singing, het debuut van Lonely Drifter Karen, had veel weg van een chaotische rit op een dolgedraaide carrousel. Op Fall Of Spring heeft de draaimolen al flink wat vaart verloren, maar de turbulente trip zindert duidelijk nog na.
Als een prinses dartelt Tanja Frinta in haar eigen sprookjeswereld rond. Grenzeloze ambitie voerde haar destijds naar Barcelona, waar ze een Spanjaard en een Italiaan tegen het lijf liep. Samen stampten ze Lonely Drifter Karen uit de grond en weken vervolgens uit naar Brussel, de hoofdstad van Europa. Geen geitenwollen sokken voor dit drietal, wel vrolijke eigentijdse folkliedjes die de lippen in een handomdraai doen krullen.
Na het hectische Grass Is Singing lijkt het trio nu toch wat rust te hebben gevonden. Lonely Drifter Karen klinkt nog steeds als een nieuwsgierig meisje dat van de ene verbazing in de andere struikelt, maar vindt op Fall Of Spring toch een evenwicht tussen lichtvoetige escapades en ingetogen sérieux. Tanja is duidelijk gegroeid als songwriter. Waar ze vroeger verstrikt raakte in het web van haar eindeloze fantasieën, laat ze nu een heel wat meer volwassen indruk na. Het lijkt erop dat het kleine meisje van de eerste plaat groot geworden is. Vooral naar het einde van het album toe dwepen pienter uitgedachte songs als "Eventually" en "Wonderous Ways" met weemoed en melancholie, zonder daarom aan verbeeldingskracht in te boeten.
De wereld is Tanja’s speeltuin die ze, gewapend met een ukelele, probeert te bezingen. Haar iele, breekbare stem doet denken aan Joanna Newsom, maar ook vergelijkingen met Regina Spektor en Cat Power zijn niet uit de lucht gegrepen. "Dis-In-Motion" is het eerste nummer en vormt een uitstekende blauwdruk van de plaat. Strakke ritmes gecombineerd met dromerige melodieën sleuren je mee in een droomwereld vol kinderlijk geluk.
Eerste uitschieter is "Russian Bells", een nummer dat verder bouwt op het elan van Beach House. "Railroad" klinkt als een ochtendwandeling op blote voeten. Je kunt het natte gras bijna tussen je tenen voelen. Vervolgens zakt de folkpudding wat in. "Ready To Fall" en "Something’s Scorching" —horen we daar Kaizers Orchestra niet? — kunnen niet echt overtuigen. "A Roof Somewhere" is dan weer Feist op haar best, gevolgd door het engelachtig mooie "Julien". Het jazzy "Side By Side" en afsluiter "Seeds", een duet met Emily Jane White, maken het plaatje compleet.
Na hun weinig opgemerkte debuut heeft Lonely Drifter Karen de tijd genomen om te rijpen en dat blijkt een verstandige keuze. Met een geslaagde combinatie tussen folk, rock en cabaret weet het drietal ons een album lang te boeien. De speelse bloesem die Grass Is Singing was, is uitgegroeid tot een hapklare vrucht die zeker en vast het proeven waard is. Fall Of Spring is een uitstekende lenteplaat vol verrassende wendingen die niet snel gaan vervelen. Perfect voor een zwoele zomeravond.
