Er zijn nog zekerheden in het leven. Zo beslissen mensen elk jaar opnieuw om te stoppen met roken en zwelt ook het geklaag over de ticketprijzen van Rock Werchter jaarlijks aan. In de muzikale sector duikt ook elk jaar minstens één gitaarbandje op dat een lap teringherrie als debuut uitbrengt en daarmee een frisse wind door het rocklandschap blaast.
En dit jaar zijn ze er vroeg bij. De titelloze eersteling van The Soft Pack vervoegt het rijtje interessante debuutplaten van The Thermals, Lovvers en Blood Red Shoes. De band presenteert zich als een toegankelijke versie van Hot Snakes en brengt iets dat bijna als rammelrock voor het hele gezin kan doorgaan.
Al betekent dit nog niet dat The Soft Pack opwinding schuwt. Hoewel. Aanvankelijk ging The Soft Pack door het leven als The Muslims, een naam die na enkele EP’s achterwege gelaten werd. Begrijpelijk als je om de haverklap aan malloten moet uitleggen dat je gewoon muziek maakt en niet van plan bent om het publiek op te blazen.
Voorlopig toch niet, want in “Answer To Yourself” geeft de band te kennen dat een vroegtijdige dood tot de mogelijkheden behoort, al is dat vermoedelijk niet meer dan schertsend flirten met macabere rock-‘n-rollromantiek. Dat gaat de band goed af, zoals blijkt uit openingsnummer “C’Mon”, dat de allures van een intentieverklaring heeft en drijft op een heerlijke vorm van aanstekelijkheid die de lust oproept om Iets Heel Gek te doen. Dat is geen slecht teken bij het begin van een debuutplaat.
Ook de band ziet er geen graten in om af en toe, op een bescheiden manier, iets geks te doen in zijn nummers. Zoals de rommelige solo’s in “Down On Loving” en “Mexico” of de vocalen in eerstgenoemd nummer die bij momenten nonchalanter klinken dan de zanglijnen op de eerste Strokesplaat.
Daarmee kleurt The Soft Pack uiteraard niet per se buiten de lijntjes, integendeel. Maar de drie akkoorden rammelrock meets klaagzang meets meezingrefreinen gaan er in als zoete koek. In het beste geval levert dat zelfs een parel op als “More Or Less”, zo’n nummer dat uitpakt met een gitaarrif die het op je middenrif voorzien heeft en dat een mood uitstraalt die baadt in nachtelijke vertwijfeling en melancholie.
Of dat er voor kan zorgen dat de band volgend jaar nog meespeelt in de grote afvalrace van de muziekwereld, is voorlopig nog twijfelachtig. Maar als no-nonsense gitaarband moet het voor The Soft Pack een koud kunstje zijn om dit jaar enkele kleine triomfen binnen te halen.
The Soft Pack staat op 3 maart in de ABClub.
