Arts & Crafts, 2010
De leden van Los Campesinos! leerden elkaar kennen op de
universiteit van Cardiff. Wat oorspronkelijk begon als een leuk
project op studentenfeestjes, groeide al gauw uit tot een band die
in de stroom van allerhande internethypes een zeer trouwe schare
fans wist te verzamelen. Van Pavement en The Sex Pistols via
Sleater-Kinney naar – als u heel hard uw best doet – flarden Panic
At The Disco: de invloeden van het Welsche collectief achterhalen
blijft een zeer subjectief taakje.
Los Campesinos! leveren met ‘Romance Is Boring’ hun derde plaat af
in even veel jaar tijd. Ook hier vinden we opnieuw hun
kernmerkende, onsamenhangende sound terug: krakende gitaren, schel
gezongen refreinen, witty lyrics, distortion en dat subtiele doch
zeer aanwezige xylofoon-gepingel. Veel lijkt er dus niet veranderd
te zijn sinds ze met hun debuutplaat ‘Hold On Now,
Youngster‘ de harten van collectief indiepunkrock-land
probeerden te veroveren.
Eerste single ‘The Sea Is A Good Place To Think Of The Future’ deed
nochtans anders vermoeden. Het nummer werd een tijdje geleden als
gratis download aangeboden door de band. We zouden het bijna een
ballad durven noemen – een ballad Los Campesinos-style that
is – die flirt met de grens van emorock. Het merendeel van de
songs is overgoten met handenvol ironie en sarcasme, maar hier
horen we een schijnbaar oprechte tekst over de relatie tussen een
terminaal onzekere man en een suïcidale vrouw.
Ook muzikaal is het een (voor hen) vernieuwend nummer: de
traditioneel rammelende samenzang tussen de bandleden blijft
achterwege, en de noise wordt tot een minimum beperkt. Maar laat
het nu net die twee factoren zijn waarmee Los Campesinos! een
fangirl van ons maakten.
De rest van het album brengt echter net dat wat we konden
verwachten van een plaat die belooft te verhalen over de slepende
saaiheid van romantiek. Opener ‘In Medias Res’ trapt iets minder
episch open dan we van hen gewend zijn, maar de violen, de gitaren
en de melodie voelen meteen vertrouwd aan. Titelnummer ‘Romance Is
Boring’ klinkt alsof je halfweg een feestje bent binnengevallen, en
mondt uit in een dialoog tussen de mannelijke en de vrouwelijke
zang, gevolgd door een springerig refreintje waarin ze het samen
uitschreeuwen.
Beide songs brengen bij de luisteraar een hevig pijnigen van de
hersenen teweeg, waarbij je er probeert achter te komen waar je dit
nummer in godsnaam al eens eerder hebt gehoord. Dat is meteen ook
het geluk én de vloek van Los Campesinos!: het lijkt allemaal wel
heel erg goed op wat zij, en anderen vóór hen, al deden.
Ze uitten het al uit op hun vorige album, ‘We Are Beautiful We Are
Doomed’: “they think the future’s bright as halogen, we know it’s
pretty bleak”, maar de thema’s Weltschmerz en hopeloosheid komen in
dit album nog meer op de voorgrond. Waar ‘Hold On Now Youngster’
nog volop uitblonk in schrille universiteitspunkrock, trekken ze
hier resoluut de emotionele kaart.
‘Plan A’ barst van bij de eerste noot open: luid, schreeuwerig,
rommelig en wanhopig verhalend over een tienerdroom die voor
rijkdom en zorgeloosheid moet zorgen. “With my name on shirts,
your face on the cash/ That every week just piles inside our bank
account/ We’d rule the roost and we could start a family/ I think
we’d make about a hundred million bucks“. Hun ‘narratieve’
technieken zijn echter dezelfde gebleven: overdrijving en ironie,
vaak balancerend op het randje van het belachelijke, maar steeds
minder in staat om een grijns op ons gezicht te toveren.
Enkel ‘Straight In At 101’ ontlokte ons nog een vettig lachje en
het wow-gevoel dat hun debuutplaat in 2008 tot hoog in de
eindejaarslijstjes bracht: “We need more post-coital and less
post-rock/ seems like the build-up takes forever but you never get
me off”. Gareth Campesinos heeft zichzelf vast een schouderklopje
gegeven voor de absurde metaforen die hij in dit nummer
tentoonspreidt.
Met ‘Romance Is Boring’ brengt de band alles wat je van een Los
Campesinos!-plaat verwacht: een kakofonie aan instrumenten,
energieke samenzang, aanstekelijke refreintjes en tekstuele
ingeniositeit. Maar daar stopt het dan ook: op ‘The Sea Is A Good
Place To Look At The Future’ en ‘Straight In At 101’ na, blijven
nummers waar we het echt warm (of koud for that matter) van krijgen
uit. De overige songs lijken doorslagjes van wat ze op hun
voorgaande albums al aanboden.
Dat maakt ze niet minder goed of minder slecht, maar het getuigt
wel van een gebrek aan creatieve input. En net door die input
stuwden ‘Hold On Now Youngster’ en ‘We Are Beautiful We Are Doomed’
de Campesinos ver uit boven de middelmaat van de golf hippe nieuwe
bands. Of om het met hun eigen woorden te omschrijven: “So
baby all apologies/ It was going to happen, inevitably“.
Los Campesinos spelen op 18 maart in de Botanique in
Brussel
