Nostalgische beatmuziek en een paar vintage kostuums: is er nog meer nodig om een festivalweide aan het feesten te krijgen? Waarschijnlijk niet, maar vaak zijn het net zulke bands die het moeilijk krijgen om eveneens op plaat te boeien. Na het niet onaardige EP’tje French Kiss is nu ook voor The Dadds de tijd gekomen om de grote uitdaging aan te gaan.
Gemakkelijk kan het in ieder geval niet zijn voor een beatgroep om eveneens op plaat te boeien, want terwijl een gewone popgroep met nieuwe invloeden of zelfs vooruitstrevendheid kan uitpakken, is een beatgroep gedoemd om het vintage tijdperk tot in het belachelijke toe te eren. Het gevolg is dat de groepen keer op keer met dezelfde gedoodverfde trucjes uitpakken, waar grappige teksten en clownachtige kostuums bijna altijd een belangrijk deel van uitmaken. En in het geval van Franse beatgroepen komen daar nog wat teksten in belachelijk slecht Engels bij, met als gevolg dat het geheel nog wat komischer wordt.
Nu mag het idee van een Franse beatgroep misschien nog wel een beetje origineel lijken, maar eigenlijk is het dat helemaal niet. In de tijd van Jacques Dutronc waren er met bands als Les Blousons Noirs, Les Sultans en Les Chat Sauvages al Franse varianten op Angelsaksische bands, en intussen is er bijna niets veranderd. Bijna, want het Franglais is uiteraard wel nieuw. Toch is The Dadds niet het eerste garagecombo uit het nieuwe millennium dat hiermee uitpakt, want o.m. het Düsseldorfse Curlee Wurlee was hen al voor.
Dat The Dadds ondanks een hoop tegenwind met het debuut toch de juiste snaren heeft kunnen raken, is bijgevolg op zich al een klein wonder. Toch blijft het tot een klein mirakel beperkt, want in het geval van een eerste plaat is het natuurlijk altijd een voordeel om klein maar fijn te kunnen beginnen. Dat was helemaal het geval met French Kiss, dat nooit te lang duurde en met gezonde, niet té overdreven dosissen op de lachspieren werkte, maar je bovenal met veel weemoed liet terugverlangen naar Frankrijks eigen flowerpowertijdperk.
Met Idées Choc & Propos Chic is The Dadds dat breekbare evenwicht kwijt door het nodeloze rekken van het plaatje. Het EP’tje French Kiss had met net iets meer dan twintig minuten eigenlijk de perfecte timing. Dat de groep zijn winnende formule hier achterwege laat, is vooral onvergeeflijk wanneer men bedenkt dat referentie Jacques Dutronc zijn carrière evenmin met lange platen is begonnen, maar net iedere keer de nieuwsgierigheid van het grote publiek wist te prikkelen met zijn korte, plagerige Vogue-EP’tjes. Waarom is The Dadds niet consequent door zijn voorbeeld helemaal te volgen?
Deze kritiek wordt nog meer gevoed omdat het plaatje wel degelijk genoeg goede nummers voor een EP bevat. Een nummer als "Sexe à pile" kan als woordspeling op "Sex Appeal" bijvoorbeeld perfect als vergrotende trap van de humor van French Kiss worden beschouwd, terwijl "Ibère Hiatus" — een liedje over een zomerse Costa Brava — een fantastisch nummer is om een instant vakantiegevoel mee op te wekken. Combineer dat nog met een meelijwekkend liefdesnummer als "L’Amour Avec Fénelon" en men kan zich niet van de indruk ontdoen dat Idées Choc & Propos Chic met een meer gerichte aanpak in een tweede French Kiss had kunnen resulteren.
Dat The Dadds’ Idées Choc & Propos Chic een klassiek tegenvoorbeeld van less is more is, valt bijgevolg niet te ontkennen. Dat houdt eveneens goed nieuws in: moeilijk kan het niet zijn om een volgende keer minder overdone te werk te gaan en op de podia — waar compleet verschillende factoren een belangrijke rol spelen — valt er intussen weinig tot geen verschil te merken.
