Beach House wordt stilaan een referentie als het aankomt op zachte, sfeervolle muziek. Met de derde plaat gaat het duo verder op het vertrouwde elan, zij het dat ze ook enkele voorzichtige stapjes voorwaarts zetten.
Het verschijnen van de derde Beach House zorgt voor een verrassende buzz rond de band. Twee platen lang werd de band grotendeels genegeerd, maar plots is het muzikaal verbond van Victoria Legrand en Alex Scally het snoepje van de kenners. Her en der wordt Beach House al tot de Animal Collective van 2010 uitgeroepen. En Team Dream zou voor Beach House zijn wat Fantasies vorig jaar was voor Metric: de serieuze stap vooruit na enkele beloftevolle platen.
Als Teen Dream al een serieuze stap vooruit is, dan toch een stap met hele korte beentjes. Deze derde Beach House is immers opnieuw een heel mooi plaatje, maar niet meer dan dat. Net als dat bij voorgangers Beach House en Devotion het geval was, wijst niets er op dat Teen Dream ook over enkele maanden nog regelmatig een draaibeurt zal krijgen.
Beach House maakt immers geen platen die je niet loslaten. De albums van het duo zijn weliswaar uitermate knap én in staat je helemaal onder te dompelen, maar ze zijn net iets te dromerig om een prominente plaats in de cd-speler af te dwingen. Het is een beetje zoals bij langdurig marihuanagebruik: na verloop van tijd blijft het magische effect uit of verveelt het zelfs, al wil dat nog niet zeggen dat je geen kwaliteit in handen hebt.
En magie levert Beach House af op deze plaat, laat daar na het voorgaande geen twijfel over bestaan. Met een extreem ijle intro zet openingstrack "Zebra" de toon voor ruim drie kwartier zweverige muziek. Al leunt het geheel — gelukkig — nog altijd dichter bij M83 dan Enya aan.
Wanneer de songs zich na enkele luisterbeurten beginnen af te tekenen, en de dromerige geluidsbrij die Teen Dream aanvankelijk leek, vaste vorm aanneemt, blijken tien wonderlijke popsongs ter beschikking te staan, met het melancholische "Lover Of Mine" op kop. De songstructuren van hun nummers zijn vaak zeer conventioneel. De noten en synthesizers die ze produceren, zorgen ervoor dat Teen Dream in eerste instantie zo makkelijk te grijpen valt als een wolk.
Teen Dream is een van die platen die je bij aanschaf zot draait, en die bij elke luisterbeurt een beetje meer schoonheid prijsgeeft. En dan blijft zo’n plaat plots liggen tot je, maanden later, het ding weer oppikt. In een klap staat de genialiteit opnieuw buiten kijf. Beach House heeft met andere woorden een derde parel afgeleverd. Nu alleen nog het karakter hebben die parel niet te snel links te laten liggen. Dat zou niet zo moeilijk mogen zijn, met het naar Au Revoir Simone neigende ritme van "10 Mile Stereo". Maar het jaar is nog jong en de releases schaars. Benieuwd waar ons exemplaar van Teen Dream over een half jaar rondslingert.
