De jaren tachtig staan opnieuw volop in de belangstelling dankzij trezebeesjes die in voornoemde periode nog lustig moedermelk binnenslurpten. Het is fijn om nog eens een plaatje te horen van hen die deze jaren in korte broek meegemaakt hebben en dus wel degelijk levendige herinneringen aan het tijdperk bewaren.
Het is jonge meisjes als La Roux en Florence Welch van Florence And The Machine van harte gegund om lustig terug te grijpen naar een periode die ze nauwelijks kennen, maar het vraagt een band als Zucchini Drive om meer dan een recyclage van een muziekstijl te bieden. De op electroleest geschoeide hiphop van het duo Marcus Graap (Stacs Of Stamina) en Tom "Siaz" De Geeter (ex-Cavemen Speak) heeft altijd al geknipoogd naar de electro uit de jaren tachtig, maar nooit eerder gebeurde het zo opzichtig als op Shotgun Rules.
Zo is er de titeltrack en eerste single die schaamteloos zijn liefde aan jaren tachtig-electro verklaart. Door de inbreng van Marina Gasolina (ex-Bonde Do Role), die klinkt als La Roux’ zusje maar dan met ballen in plaats van de jongensachtige androgyne look, is het meteen een van de hoogtepunten van de plaat. Ook het postfuturistische electrofunkhopnummer "Down To The Spine" verdient een aparte vermelding, al was het maar omdat niemand minder dan M Sayyid (Anti-Pop Consortium) er zijn opwachting maakt.
Dat het duo ook zonder extra man- en spankrachten zijn mannetje kan staan, bewijzen songs als "Lover, Lover, Lover" (een donkere, slepende electrodreun) en het hijgerige "Inhale, Exhale" dat duidelijk zijn inspiratie haalde bij de eerste techno. Toch lijkt samenwerking het codewoord voor de nieuwe plaat, want op niet minder dan zes nummers (van de tien) duiken "grote" namen en "nobele onbekenden" op om de songs te ondersteunen. Dat die laatsten net zo goed hun merites hebben, maakt het intrigerende "Where The Buffalo Roam" met Seraphim (No Surrender) duidelijk.
Het nummer is maar een van de vele sterkmakers van een plaat die nauwelijks inzinkingen kent. Uiteraard is niet elk nummer even gedenkwaardig maar zelfs een nummer als "Call The Gods Back In" (met Melissa P) kan moeiteloos naast de betere songs van de vorige platen staan. Met "200 Motels And Half A Chicken" krijgt gastzangeres Melissa P zelfs haar revanche door mee te spelen op deze onderhuids broeiende song met vage triphopecho’s.
Met Shotgun Rules heeft Zucchini Drive opnieuw een stap vooruit gezet in vergelijking met de vorige plaat. Jammer genoeg is het album in geen enkele platenbak terug te vinden, want ondanks twee goed ontvangen albums leken er bij het label 2nd Rec niet voldoende reserves voorhanden te zijn voor een derde Zucchini Driveplaat. Maar liever dan bij de pakken te blijven neerzitten, besloten Graap en De Geeter het dan maar over een andere boeg te gooien en Shotgun Rules gratis online te gooien via hun nieuwe label Marathon Of Dope.
In deze dagen van downloads en iTunes, waarin zelfverklaarde trendwatchers het album, en dan vooral het fysieke exemplaar dood verklaren, mag zoiets niet baanbrekend of verrassend heten. Het blijft echter een feit dat de echte muziekliefhebber nog steeds zweert bij een tastbaar schijfje (of dat nu vinyl dan wel cd is), vooral wanneer dat schijfje voldoende lekkers bevat. Shotgun Rules verdient met andere woorden een fysieke incarnatie.
