Beter artwork had Burnt By The Sun niet kunnen kiezen. Het nieuwe album is hondsbrutaal.
Platenmaatschappij Relapse heeft het weer eens voor elkaar gekregen. In de reeks "albums die al enkele maanden geleden uitgekomen zijn, maar door de mazen van het net glipten en nu toch nog besproken worden zodat ze de goddeau-eindejaarslijstjes toch nog konden halen" presenteren we u met plezier Heart Of Darkness. De zwanenzang van het venijnige vijftal Burnt By The Sun, dat in 1999 gevormd werd door Municipal Waste-drummer Dave Witte, is een absolute verademing van complexloos metalgeweld.
Niet dat Burnt By The Sun het op zijn laatste album rustiger aan doet. Op geen enkel moment, eigenlijk. Heart Of Darkness is, met zijn speeltijd van een dik half uur, voorbij voor u er erg in hebt en raast, buldert en ramt dat het een lieve lust is. Wat deze band speelt, is nog het best te vergelijken met de vuile sludge metal van High On Fire en de vroege Mastodon, maar dan met een ontzaglijk lompe hardcoretouch. In de tweede helft van het album worden daar nog wat dreigende death metal-hints aan toegevoegd. Nergens in- of outro’s, intermezzo’s of leads: deze band heeft geen boodschap aan tierlantijntjes.
Als Village Voice schrijft dat "fans of Mastodon and Converge will drool, itch, see God", dan is dat dus vooral een goedbedoeld staaltje van enthousiasme, want van de voor Converge zo typische ongecontroleerde math of schijnbaar stuurloze razernij is hier weinig te merken. Heart Of Darkness is veel meer een gefocuste ode aan de laaggestemde riff, een niet te negeren pletwals die gewoon rechtdoor gaat. Dat patroon wordt wel af en toe doorbroken, maar het vergt een geoefend oor om in deze geluidsmuur méér te ontdekken dan het geraas van een olifant die van de trap rolt. Maar vergis u niet: de creativiteit is voelbaar aanwezig, sporadisch opborrelend in een verrassende riff of een tegendraadse lick.
Dat alles staat in functie van de gitzwarte boodschap die Burnt By The Sun brengt. De albumtitel is uiteraard een duidelijke referentie naar de klassieker van Joseph Conrad waarin een expeditie de donkerste diepten van het Kongolese oerwoud opzoekt, maar een conceptalbum is dit niet. Het verhaal fungeert eerder als een kapstok voor een bredere meditatie over de existentiële onmacht van de mens om zijn meest primitieve drijfveren te overwinnen. Machtswellust, materialisme en egocentrisme zijn de thema’s die Heart Of Darkness domineren. En ja, dat hebben we allemaal wel al eerder gehoord, maar het wordt hier met zo’n overtuigingskracht en oprechtheid gebracht, dat je er als luisteraar bleek bij wegtrekt. "Het was interessant om zo ver af te dalen in de diepste duisternis van de menselijke geest, maar ik ben niet bereid om het nog eens te doen," zo verklaart zanger Mike Olender de reden waarom hij het na dit album voor bekeken houdt. En we begrijpen hem maar al te goed.
Als u nu nog steeds leest, verwacht u waarschijnlijk onderhand een paar titels. "Goliath" is het absolute hoogtepunt van Heart Of Darkness, van de onwaarschijnlijk brute Morbid Angel-riff die ergens halverwege plots zijn lelijke kop opsteekt, tot de wanhopige "Run / while you still can"-mantra die gegarandeerd dagenlang door uw hoofd zal blijven spoken. Als u ons vraagt of dit ons metalnummer van het jaar is, dan zouden we even diep moeten nadenken en dan waarschijnlijk gewoon "ja" antwoorden. En ook "There Will Be Blood" is een dikke aanrader.
Maar eigenlijk is dit een album dat zich bij voorkeur in zijn totaliteit laat degusteren, bij voorkeur loeihard en met de bassen op uw stereosysteem op maximum. Toegegeven, u heeft er een verdomd sterke maag voor nodig, maar het loont de moeite. Heart Of Darkness van Burnt By The Sun is essentiële metal.
