Hoeveel demonen kan een mens in zich bergen? Een legioen als we de Bijbel mogen geloven (Marcus 5:9), minimaal drie als we naar het recente werk van Carla Bozulich kijken. Want sinds de voormalige zangeres van The Geraldine Fibers zich de identiteit van Evangelista aanmat, heeft haar werk een niet te miskennen ritualistische inslag gekregen.
In 2006 trad Bozulich nog onder de eigen naam naar buiten, maar hield ze ook het album Evangelista boven de doopvont. Die plaat was niet alleen de blauwdruk voor het in 2008 uitgebrachte Hello, Voyager maar vormde ook de nieuwe identiteit waaronder Bozulich zou opereren. Vanuit die optiek is het niet meer dan logisch om Prince Of Truth als het derde Evangelista-album te beschouwen, waarbij Bozulich, samen met enkele kompanen, het op Evangelista vastgelegde geluid nog verder uitdiept en exploreert.
Met “The Slayer” verklaart Evangelista meteen de oorlog. Aanvankelijk kraakt, kreunt en zwoegt het nummer als een radio in het niemandsland, terwijl op de achtergrond bekende en onbestemde geluiden over elkaar heen tuimelen met de belofte van een nakend en gruwelijk onheil alvorens Bozulich de microfoon ter hand neemt en de song omtovert tot een avant-gardistische versie van de oude Sunn O))). De densiteit en zwaarte van in het bijzonder de eerste platen wordt door Bozulich opgeslokt en uitgespuwd.
Het amalgaam aan geluiden en klanken klinkt als een geïndustrialiseerde metaldrone voorgedragen door de occulte poëet. “Tremble Dragonfly” draagt de sporen van zijn voorganger in zich maar net zoals een orkaan een leeg landschap achter zich laat, kiest ook deze song voornamelijk voor echo’s en artefacten, overblijfsels die eenzelfde verhaal vertellen maar nergens allesvernietigende groeven door de aarde trekken.
“I Lay There In Front Of Me Covered In Ice” gaat zelfs nog enkele stappen verder door als een demente wals, inclusief harmonium, over de laatste resten heen te dansen. Naar Evangelistanormen is het bijna een normaal nummer, ware het niet dat Bozulich in haar zanglijn voldoende onbehangen weet te smokkelen om de song finaal van weerhaken te voorzien. In “You Are A Jaguar” kiest ze voor een omgekeerde aanpak: het nummer heeft enerzijds een klassiek aandoende opbouw en zang terwijl de manier waarop zowel de gitaren als de drum scheuren en bulderen veeleer aritmisch en noisy is. Evangelista doopt zichzelf om tot een avant-garde punkband die net zo goed in bed gelegen heeft met Patti Smith en Sonic Youth als pure noise-adepten genre Melt Banana.
Op “Iris Didn’t Spell” wordt voor een soepele jazzinsteek gekozen, waardoor de song net als “I Lay There In Front Of Me Covered In Ice” verraderlijk toegankelijk en eenduidig klinkt, althans tot de strijkers het na de derde minuut overnemen. In minder dan een tel van loungejazz overschakelen naar een zwaarmoedig kamerorkest vormt voor Evangelista duidelijk geen hinderpaal. Meer nog: het nummer schakelt in de laatste anderhalve minuut zelfs opnieuw over naar een jazz-feel, zij het eentje met een onduidelijker profiel.
De tikkende klok bij de start niet te na gelaten, domineert ook in “Crack Teeth” een jazzy toets, al wordt deze ditmaal geen enkele maal onderbroken of verstoord door plotse invallen of vreemde kronkels. De song zou een prachtige afsluiter vormen, al gaat die eer niet onterecht naar “On The Captain’s Side”, dat net zo goed voor een omlijnd parcours kiest. Een accordeon geeft de toon aan maar finaal is het een broeiende soundscape die Bozulichs laatste declamatie van de nodige sfeerschepping voorziet.
Prince Of Truth ligt mijlenver verwijderd van Evangelista maar vertoont er tal van gelijkenissen mee. Niet in het minst omdat het een album is dat getuigt van lef en visie, van een wil om buiten de lijnen te kleuren en het eigen idioom te laten domineren. Carla Bozulich heeft op Prince Of Truth zichzelf niet zozeer heruitgevonden als wel haar Evangelista-identiteit verder vorm gegeven.
