De hele maand december blikt goddeau.com terug op het afgelopen jaar met de interviewreeks DIT WAS 2009. Daarin laten we artiesten aan het woord die het jaar maakten of wiens plaat onterecht onopgemerkt de vergetelheid indook.
Alela Diane sprong van de Rotonde in de Botanique rechtstreeks naar de AB- zaal en ook Emily Jane White wint zo langzamerhand aan naambekendheid, alleen Jesy Fortino blijft achterop hinkelen. Doodzonde, want haar laatste album Life On Earth is een van de platen van 2009.
Echt communicatief kan Jesy “Tiny Vipers” Fortino niet genoemd worden, en al helemaal niet op het podium, waar ze niet meer dan enkele bedeesde “thank you’s” weet uit te wurmen, maar zelf heeft ze daar een sluitende verklaring voor: “Ik heb het gevoel dat het publiek me toch niet zou verstaan. Niet zozeer vanwege een of andere taalbarrière, maar eerder omdat het vreemd aanvoelt. Als ik zelf een optreden bijwoon, begrijp ik ook nooit wat de band zeggen wil… ik vermijd liever dat soort ongemakkelijke momenten.”
enola: Je hebt intussen al enkele keren gespeeld in België, onder meer in het voorprogramma van Damien Jurado en Buffalo Tom. Dit is de tweede tour die je zelf organiseert. Is het niet vermoeiend om alles zelf te regelen?
Fortino: “Het vergt veel planning maar ik vind het niet erg. In de Verenigde Staten organiseer ik ook zelf mijn optredens, bovendien helpt mijn vriend Chris Majerus me ditmaal bij de organisatie. Tijdens de vorige tour reisde ik met de trein en had ik alles op voorhand opgezocht en uitgeprint, maar er loopt altijd wel iets fout en dan is het handig om een wagen met chauffeur (ze bedoelt Chris, jbo) te hebben.”
enola: Waarom heb je eigenlijk voor de naam “Tiny Vipers” gekozen en treed je niet gewoon onder je eigen naam op? Per slot van rekening speel je solo.
Jesy Fortino: “Ik heb een tijdje samen opgetreden met een andere gitarist maar dat was louter omdat ik niet alleen durfde op te treden. Nu voel ik me zelfzekerder op het podium. Bovendien leent mijn muziek zich niet echt voor samenspel, er zit niet echt een klassieke structuur in mijn songs.”
“De groepsnaam heb ik gehaald bij het fantasy-spel Dungeons And Dragons, waar “Tiny Vipers” een kaart was. Een vriend van me verzamelde die kaartjes, ik vond het wel grappig. Het klonk ook veel beter dan mijn eigen naam, vooral als je aan je artwork of flyers werkt, is het heel moeilijk om je eigen naam op een coole manier te gebruiken.”
enola: Ontwerp je nog steeds je eigen artwork? Het artwork voor je SubPop-platen is heel anders dan voor de twee albums (Tiny Vipers (uit 2004) en Empire Prism (2007), jbo) die je opgenomen hebt voor Lucky Horse Industries
Fortino: “David Beslile (fotograaf, jbo), Chris en ik waren er samen op uitgetrokken om enkele promofoto’s te nemen. Een van de laatste foto’s beviel me zo hard dat we besloten die als cover voor de laatste plaat te nemen. Bij Lucky Horse houden ze het liever sober, het is ook een kleiner label dan SubPop.”
enola: Is er nog een verschil tussen je albums op SubPop en deze uitgebracht op Lucky Horse Industries?
Fortino: “Om wettelijke redenen wordt Tiny Vipers (uit 2004) als een e.p. beschouwd, net als Empire Prism (2007) dat veel experimenteler van aard is dan mijn andere materiaal, maar voor mij zijn het net zo goed full length-albums.”
enola: Heeft SubPop er dan een probleem mee dat je voor twee labels muziek opneemt?
Fortino: “Niet echt. We komen alledrie uit Seattle en we zijn bevriend met elkaar. Lucky Horse zal zelfs Life On Earth op vinyl uitbrengen.”
enola: Er is een duidelijk verschil te horen tussen je SubPop-albums Hands Across The Void en Life On Earth, vooral in je manier van zingen. Op je laatste plaat heb je duidelijk je eigen stem gevonden, terwijl je vroegere zangstijl verwant was aan die van Joanna Newsom.
Fortino: “Toen ik net begon, was ik me niet bewust van hoe ik behoorde te zingen. Enerzijds zong ik totaal verkeerd, vanuit mijn keel in plaats vanuit mijn diafragma en anderzijds trachtte ik nog te veel te klinken als andere zangeressen. Wanneer je net start, ben je geneigd om andere zangeressen en zangers te kopiëren. Je kan het vergelijken met een kruk die je gebruikt tot je op je eigen benen kan staan. Net zo ontdekte ik naarmate ik meer speelde en zong, mijn eigen stijl.”
enola: Niet alleen je manier van zingen klinkt anders, ook de nummers zelf hebben meer een drone/mantra-achtig karakter gekregen. Het geeft de plaat een conceptueel geheel, alsof je een bepaalde sfeer een album lang wil vasthouden. Was dat een bewuste keuze?
Fortino: “Eigenlijk niet. Op het vorige album probeerde ik bij “Forest On Fire” bijvoorbeeld net wel om er die hypnotische sfeer in te krijgen, alleen wist ik totaal niet hoe het moest. De nieuwe songs zijn veel intuïtiever gegroeid: ik werkte er gewoon aan tot ze naar mijn aanvoelen af waren. Ik heb zeker niet bewust naar een bepaalde sfeer toegewerkt, ik had zelfs nooit verwacht dat de plaat zo lang zou worden.”
enola: Vertrek je dan vanuit een melodielijn of vanuit een tekst of gevoel dat je overbrengen wilt? En hoe koppel je ze aan elkaar?
Fortino: “Ik start met een gitaarlijn en een zangpartij, de teksten komen pas op het allerlaatste. Ik sta er niet echt bij stil, net zoals de muziek komen ze er spontaan uitgevloeid. Als kind schreef ik vaak songs op de piano, maar met Tiny Vipers zelf ben ik pas rond 2003 gestart.”
enola: Dan ben je wel snel opgepikt door labels. Je eerste album verscheen al in 2004.
Fortino: “Het klinkt vreemd, maar eigenlijk heb ik vooral heel veel geluk gehad. Toen een huisgenote me enkele nummers hoorde oefenen, overtuigde ze me ervan om er mee naar buiten te treden. Een vriendin van me kon enkele optredens regelen in een restaurant, en die waren erg succesvol waardoor ik snel een zekere bekendheid kreeg. Toen Dean Hudson van SubPop enkele van mijn opnames hoorde, stelde hij voor om ze opnieuw op te nemen maar dan met een betere geluidskwaliteit. Die opnames heeft hij dan laten horen aan SubPop, die me op basis daarvan getekend hebben.
enola: Gek genoeg is een van je grote voorbeelden Tangerine Dream, terwijl ik eerder singer-songwriters had verwacht of anders wel grunge. Per slot van rekening kom je uit Seattle.
Fortino: “Op mijn twintigste luisterde ik eigenlijk niet graag naar muziek. Ik had ergens een cassette van Tangerine Dream gevonden en dat was het zowat. Terwijl ik in de bakkerij werkte, luisterde ik continu naar die ene cassette. Zo vreemd is het dus niet dat die band een invloed was en mijn visie op muziek bepaalde.”
“De grunge-periode heb ik niet bewust meegemaakt, daarvoor was ik te jong. Kurt Cobain is weliswaar niet vergeten, maar als tiener heb ik vooral de weerslag beleefd, bands die zogenaamd grunge speelden maar vooral een stijl kopieerden zonder de essentie te vatten.”
enola: Is Tangerine Dream nog steeds een grote invloed of heb je intussen ook andere voorbeelden? Op basis van je albums zou ik gokken op Cat Power en Joanna Newsom.
Fortino: “Ik snap waar de vergelijking met Cat Power en Joanna Newsom vandaan komt, bij het vorige album werden zij aangehaald in de perstekst waardoor heel veel journalisten het overnamen. Ditmaal hebben we Townes Van Zandt vermeld, ik hou heel veel van zijn muziek overigens, en nu zie je hoe hij in recensies van mijn plaat naar hem verwezen wordt.”
enola: Ik dacht aan Sunn O))) eerlijk gezegd.
Fortino: “Echt? Cool.”
enola: Niet zozeer vanwege de muziek hoor, eerder omdat jullie beiden een donkere sfeer in jullie muziek binnenbrengen.
Fortino: “Ik hou van donkere en depressieve muziek en ik begrijp dat andere mensen de nummers zo aanvoelen, maar ik kan mijn eigen songs niet op die manier omschrijven, want voor mij hebben ze een betekenis.”
enola: Hoe persoonlijk zijn ze dan?
Fortino: “De teksten zijn in zekere zin heel persoonlijk maar ze zijn niet letterlijk te nemen. Ze behandelen mijn leven en gevoelens maar dan op een abstract niveau, als dromen.”
enola: Geldt hetzelfde voor je tatoeages? Iemand wees me er op dat ik daar zeker naar moest vragen.
Fortino: “Welke bedoel je? Ze zijn allemaal zo onnozel, deze in het bijzonder (toont een tatoeage met hamers en termen als “seksisme” en racisme” op haar schouder), hij is zo groot en bovendien heeft de tatoeëerder “fascisme” verkeerd gespeld. Elke keer ik een topje draag, vallen mensen me er voor lastig.”
enola: Het verhaal achter de barcode kan ik zelf wel raden, maar wat met de telescoop en de verrekijker?
Fortino: “Oh god, het klinkt zo cheesy nu. Toen ik ze liet zetten, betekenden ze dat je zaken zowel van nabij moet bekijken als binnen het grotere geheel. Nu schaam ik me er vooral voor en probeer ik mezelf niet als tachtigjarige met nog steeds diezelfde tatoeages in te beelden.”
