Guy Garvey is er wild van en na enkele weken stug volhouden, zijn we geneigd de man gelijk te geven: The Leisure Society heeft een van de debuutplaten van het jaar gemaakt. The Sleeper is een pretentieloze verzameling schoonheid die zichzelf geheel onopvallend onmisbaar weet te maken.
Na jaren noeste arbeid in de marge was 2009 een topjaar voor Nick Hemming. De muzikant, die al sinds begin jaren negentig actief is, werd plots door de collectieve Britse muziekpers aan de borst gedrukt. Reden voor dat enthousiasme is The Sleeper, de debuutplaat van Hemmings nieuwe band The Leisure Society.
Begin jaren negentig was Hemming actief in She Talks To Angels, een Brits gezelschap dat het na een kortstondig bestaan in 1993 voor bekeken hield en ondertussen alweer in de nevelen van de geschiedenis opgelost is. Nadien zorgde Hemming voor de soundtrack bij A Room For Romeo Brass en Dead Man’s Shoes, twee prenten die we nog nooit in lijstjes van niet te missen films hebben zien opduiken.
Het is echter door zich aan te sluiten bij het Wilkommen Collective, een verzameling muzikanten en artiesten uit Brighton, dat Hemming stilaan uit de anonimiteit kan treden. Voor zijn The Leisure Society plunderde Hemmings gretig leden uit het collectief, waar verder ook bands als Shoreline, Sons Of Noel And Adrien en Hope Of The States mee verbonden zijn. Uit die laatste band werd bijvoorbeeld Mike Siddell gerekruteerd.
Het resultaat mag op het openlijke enthousiasme rekenen van Guy Garvey (Elbow) en in zijn kielzog lovende recensies in de Britse pers. Toch duurde het even voor we overtuigd raakten van de kwaliteiten van The Sleeper. Geen idee hoe het komt, maar aanvankelijk leek The Sleeper zich in niets te onderscheiden van de zovele neuzelaars die denken platen op de wereld te moeten loslaten.
Maar om een of andere reden belandde The Sleeper toch op semi-regelmatige basis in de cd-speler. Het album had immers vanaf dag één wel het soort rust over zich waar je naar op zoek gaat op verloren, donkere herfstavonden. En voor je het zelf beseft, kan je The Sleeper niet meer missen.
The Leisure Society heeft immers een plaat gemaakt die groots is op een bescheiden manier. Begint The Sleeper nog redelijk gedreven met het in het zonlicht schitterende "A Fighting Chance", waarmee de band niet lijkt te kunnen kiezen of het nu een up-tempoplaat dan wel een getokkeld album wil afleveren, dan neemt subtiele schoonheid niet veel later het roer over.
Het een sluit natuurlijk ander niet uit, en misschien gelukkig maar, of het titelnummer zou heel wat minder glans vertonen. Al moet het begrip glans niet al te letterlijk genomen worden. De nummers op The Sleeper zijn immers zo alledaags, dat het bijna onmogelijk is hun pracht en kracht onder woorden te brengen. Het onweerstaanbare van de band zit dan ook vaak verscholen in kleine hoekjes. In de piano-intro van "The Last Of The Melting Snow" bijvoorbeeld.
Net als uiteenlopende bands als The Shins, Isbells en Fleet Foxes hoeft The Leisure Society geen grote trukendoos boven te halen om indruk te maken. Op zijn eersteling flirt de band met de genialiteit zonder dat het duidelijk is wat de muziek van The Leisure Society nu precies zo mooi maakt. Maar dat mysterie maakt net deel uit van de schoonheid.
