Een titel als Blackout Summer roept in combinatie met een groepsnaam als Christmas Island haast instinctief beelden op van Engelse en Duitse toeristen die zich tijdens een hete zomer op een of ander Spaans vakantie-eiland, met veel cerveza in het lijf, vanaf het tweede verdiep van een hotel in een zwembad storten. In werkelijkheid is Christmas Island echter In The Red Records’ nieuwste aanwinst, een combo met het heilige doel om de grenzen tussen donkere garagerock en ludieke indierock af te tasten.
Heeft iemand zich al ooit afgevraagd welke resultaten bands als Pavement of Yo La Tengo hadden kunnen boeken indien ze op een bepaald moment hadden besloten om wat vuiler te klinken en dieper underground te gaan? Uiteraard niet, want het probleem met zulke bands is dat ze natuurlijk nooit meer in een dergelijke richting denken eens ze de geur van het succes hebben geroken. En dat is nu net het voordeel van een beginnende groep als Christmas Island: hun muziek klinkt nog heel eerlijk en geen enkel idee wordt zomaar van tafel geveegd.
Een mooi voorbeeld van zo’n minder evident idee is een nummer als "Dinosaurs", dat enerzijds typische, indiepopachtige speelgoedgeluidjes à la Eels of Guided By Voices bevat, maar dat met zijn met valium beladen vocals anderzijds even acid als het meest ontoegankelijke underground rock-’n-rollcombo klinkt. Hetzelfde geldt voor "Bed Island", dat met het fluisterstemmetje en een xylofoon een zoveelste fantasie van Fountains Of Wayne of Nada Surf lijkt, ware het niet dat het valiumgehalte vrij hoog ligt.
Dat het combo zichzelf als een donkere versie van Beach Boys beschouwt, bevestigt dat tweeslachtige karakter. Wat echter slechts met mondjesmaat naar boven komt, is de neerslachtige inhoud van Christmas Islands’ teksten. Het is sowieso al een vrij grote verrassing om achter een muur van garagerock een laag indierock te ontdekken. Dat maakt echter wel dat Blackout Summer uit minstens drie lagen bestaat, met het logische gevolg dat het plaatje een hele tijd meegaat voordat je erop uitgekeken raakt.
Dat Christmas Island ondanks het geflirt met het indierockgenre toch heel stevig verankerd zit in het rock-’n-rollwereldje maakt het concept muzikaal des te interessanter. In "It’s True" is het bijvoorbeeld bijzonder moeilijk om geen moderne Velvet Underground in Christmas Island te horen, terwijl het erg klassieke "My Baby" het vintagegehalte van een naïef fiftieshitje uitademt. Met een psychedelisch punknummer als "Egypt" neigt de groep dan weer meer naar flowerpunk.
Het unieke resultaat is een combo met een even geloofwaardige als fantasierijke sound. Toch is met Blackout Summer nog niet alles in kannen en kruiken. Christmas Islands twee kanten zijn immers nog een beetje te fel gepolariseerd om het album echt als een geheel te laten klinken. En wanneer de groep er al eens in slaagt om beide werelden beter met elkaar in harmonie te brengen, zoals in "Weird You Out", is het resultaat net niet opvallend genoeg. Er is dus nog wel wat werk aan de winkel, al zal het de groep na een plaat als Blackout Summer geen enkele moeite kosten om een platenbaas nog eens te overtuigen om hen een nieuw platencontract aan te bieden.
