PIAS, 2009
Beste, als u ons nu even toestaat een warm pleidooi te houden voor
een brok stevige rock van eigen bodem, dan beloven wij plechtig u
niet te zullen verslijten voor Jan Modaal, de gemiddelde Vlaming of
zelfs de onwetende nitwit op de hoek van de straat. We zouden
bijvoorbeeld kunnen zeggen dat u zich diep moet schamen omdat u
Waldorf in 2005 geen eerlijke kans hebt gegund. We zouden u op de
vingers kunnen tikken omdat u met hun ‘Waldorf’ één van de beste
platen van dat jaar over het hoofd gezien hebt. We zouden u zelfs
kunnen verwijten een veelbelovend muzikant met een writer’s block
te hebben opgezadeld. Maar aangezien u, zoals beloofd, zeer
aandachtig blijft lezen, zullen we dat dus niet doen.
Erewoord.
Laten we nu de deur waarmee we zonet in huis gevallen zijn wat
nader omschrijven. Waldorf is, zoals de aandachtige lezer van
hierboven al opgemerkt zal hebben, de naam, en Wolfgang
Vanwymeersch de veelbelovende muzikant. Hoe veelbelovend wordt snel
duidelijk wanneer u ‘Mama Said’ en ‘Killing Time’ eens googlet,
nummers met voldoende branie en hooks om elk podium in te nemen,
indien ze daar de kans toe krijgen. Waar het in het muzikale
veroveringsproces ergens is fout gelopen ontgaat ons compleet, maar
het is een feit dat Vanwymeersch’ creativiteit nadien wat stokte en
dan maar op vriendelijk verzoek The Van Jets is gaan
bijstaan. En zo werd hij dus ‘die gast met zijn lang haar van The
Van Jets’.
Wat die allemaal uitgevreten hebben weet het grote publiek
natuurlijk wel, een muziekminnende Belg moest al hard zijn best
doen om Johny Winter en zijn elektrische soldaatjes de voorbije
zomerfestivals te ontlopen. Tussen het glamrocken door bleef Wolf
echter verwoede pogingen leveren om z’n artistieke impasse te
doorbreken. Met succes zo blijkt, want in november 2009 stormde
‘Twelve Seconds to None’ Humo’s top 20 binnen op plaats 12, en
intussen is de plaat zelfs al opgeklommen tot de 3ee plaats.
Gerechtigheid?
Hier zitten we met een dubbel gevoel. ‘Twelve Seconds to None’
heeft overduidelijk z’n capaciteiten (meer dan gemiddeld zelfs),
maar valt toch maar flauwtjes uit in vergelijking met hun
debuutplaat. We vinden het dan ook jammer dat hun doorbraak er pas
nu lijkt te komen en ‘Waldorf’ een vergeten parel lijkt te blijven.
Enfin, genoeg gezaagd nu, volumeknop naar rechts en
luisteren.
Opener ‘2012’ valt bij een eerste kennismaking wat tegen, maar
blijkt bij nadere
beluistering toch een aardig eindje weg te rocken. De gitaarmuren
die aanvankelijk storend werken lijken nu opgetrokken uit berekende
verfijning. De aanhouder wint. Niet zo bij ‘Information’, een
oversneden luchtgitaarnummer maar dan wel eentje van de goede
soort, iets waar wij altijd blij mee zijn. Ook ‘Dehydration Blues’
is een dikke aanrader. Ditmaal wordt er wat meer met melodie
gewerkt, waardoor we voor het eerst op ‘Twelve Seconds to None’ het
gevoel hadden dat we ook bij ‘Waldorf’ houden.
Daaraan vasthouden bleek helaas vrij onmogelijk, want op ‘It’s You,
It’s Me’ en ‘Minor Fall’ wordt het woestijnzand opgediept en kiezen
de Gentenaars resoluut voor een zwaar stonergeluid. Niet erg, want
ze doen dat voortreffelijk, maar toch hadden we ze zulk werk liever
zien overlaten aan The Melvins of Fu
Manchu, zodat ze hun eigen sound wat verder zouden kunnen
uitkristalliseren. Dezelfde opmerking plaatsten we bij ‘Selling
Goods’ en ‘10,000’, goede songs an sich, maar niet uitstekend, en
dat verwachten we intussen wel van hen. Geen slecht nummer te
bespeuren, maar het aantal pareltjes is toch in aantal
gedaald.
Zo blijven we lichtjes ontgoocheld achter. Ja, ‘Twelve Seconds to
None’ is een goed plaatje geworden, en jazeker, Waldorf verdient
z’n erkenning, maar wanneer u de prachtige afsluiter ‘Boogaloo’
samen met ons grijs gedraaid heeft, weet u dat ze nog heel wat
beter kunnen. Laat dat dan maar voor de volgende keer zijn…
www.abandcalledwaldorf.com
www.myspace.com/abandcalledwaldorf
