Stoere rockers hebben vaak een peperkoeken hartje. Onder de wilde manen, ruwe baarden en leren jekkers schuilen gevoelige zielen die gebroken kattenpootjes spalken en gevallen vogeltjes voorzichtig in hun nestje leggen. De meeste van hen stoppen deze zachte kant echter angstvallig weg. Zo niet het Canadese psychedelisch hardrockgepeupel Black Mountain.
Wanneer frontman Stephen McBean de nood voelt om zijn innerlijk doetje uit te laten, verliest hij zich niet in een cursus creatief bloemschikken maar brengt hij een nieuwe plaat uit met Pink Mountaintops. Zijn collega-bandleden Amber Webber en Joshua Wells hebben dan weer in Lightning Dust hun tweede speeltuin gevonden. Maar waar McBean voor een mix van psychedelica, shoegaze, stoner rock en country gaat, houden Webber en Wells het bij een ingetogen en spaarzame mix van alternatieve rock, country en folk, waarbij de psychedelica (als enige constante in alle projecten) net zo min ver weg is.
In 2007 resulteerde dit in een eerste album, Lightning Dust, dat mijlenver afstond van de psychedelische hardrock van moedergroep Black Mountain maar tezelfdertijd net zo goed in het verlengde ervan lag, weliswaar zonder de gierende gitaren en donderende drums. Die formule is op Infinite Light niet noemenswaardig veranderd. De semiballade "Antonia Jane" steunt op Webbers aparte stem (die een vreemde tremolo bezit) en laat verder vooral de piano het hoge woord voeren, waardoor het nummer een melancholische inslag krijgt maar ook heel erg jaren tachtig klinkt.
Het is een decennium dat bij "I knew" nog duidelijker in de verf gezet wordt door het geflirt met genante drumcomputerritmes en als synths klinkende gitaren. Bovendien zweert Webber bij een frasering die het midden houdt tussen een van de vele ersatzbandjes uit het vaak verguisde decennium en de modernere antifolkgroepen die liefst de eigen talenten buitenspel zetten. De band zoekt graag de grenzen op, zoals ook het zwaarbeladen "Dreamer" duidelijk maakt. De uitgestreken gezichten waarmee de weltschmerz van het nummer gepresenteerd wordt — kunnen de drums nog meer teneergeslagen klinken en zouden er strijkersarrangementen bestaan die nog meer op de traanklieren werken? — , maken de song verrassend beluisterbaar.
Dat het nummer in kwestie gevolgd wordt door het uptempo "The Times", dat start met wereldmuziekdrums en pathosvolle pianoaanslagen alvorens over te gaan in een triomfantelijke rockuitbarsting, is op zijn minst opmerkelijk te noemen. Al kan die omschrijving net zo goed voor het hele album gebruikt worden. De intelligente manier waarop gespeeld wordt met klankkleuren en songstructuren verleent aan Lightning Dust een vreemde tijdloosheid die enerzijds heel erg aanschurkt tegen de jaren tachtig (zonder in een La Roux-electropastiche te vervallen) maar zich tezelfdertijd buiten elke stroming plaatst en de grootse emotie naar de voorgrond schuift.
Naast of meer nog dan de muziek is het echter Webbers stem die opvalt: of ze nu in het met countryinvloeden doorspekte "History" een duet aangaat met Wells dan wel zichzelf blootlegt in "Waiting To The Sun", niemand kan naast haar zangstem kijken. Naargelang de eigen stemming klinkt ze droef te moede en terneergeslagen dan wel hoopvol verliefd. Wat het ook moge zijn, de vinger kan niet op de wonde gelegd worden. Webber is evenwel niet de enige die zich op haar stem kan beroepen: zoals de prachtige pianoballade "Honest Man" aantoont, beschikt ook Wells over een zangstem die als warme honing om meer roept.
Hoewel Infinite Light "nauwelijks" vijfendertig minuten duurt, is er op het album geen seconde te weinig of te veel geplaatst. De band is zich perfect bewust van hoever hij kan gaan en wat van de luisteraar gevergd mag worden. Lightning Dust klinkt vertrouwd op een manier die niet te duiden valt, en vreemd op een manier die nergens onrustwekkend aanvoelt. Infinite Light is als de liefdevolle kant van de hardrocker die nooit onder woorden gebracht kan worden maar onmiskenbaar aanwezig is.
Lightning Dust speelt op 27 november in de Botanique in het kader van de Tout Partout-labelnight.
