Van alle indiebandjes die zich de laatste jaren mochten vermeien in een grotere populariteit is The Dodos een van de meest originele. Ook op het nieuwe Time To Die overheersen bizarre ritmes en knappe akoestische gitaarlijntjes, en kreeg het duo gezelschap van vibrafonist Keaton Snyder. Maar eigenlijk had dit een rockplaat moeten worden, zo vertellen Merci Long en Logan Kroeber.
Long: "Dat is het minder geworden dan we hadden gepland. Op Visiter stonden heel wat verschillende types songs, en deze keer hadden we het idee om op het wat zwaardere werk te focussen. We werkten dan ook samen met Phil Eck, een rockproducer. Dus hebben we de songs toegesneden op wat hij het beste kan: de meer springerige rechtdoorzeekant van ons naar buiten brengen. He beefed it up in a way. Op Visiter klonken de gitaren soms veeleer als een vreemde banjo, met zijn productie klinkt het rijker."
enola: Waarom wilden jullie die richting uit?
Long (gitaar/zang): "We hadden dat kantje altijd al, maar hadden ons daar nog nooit op toegelegd. Het lijkt me dat we na Visiter gewoon zin hadden in wat stevigere, korte songs. Uiteindelijk draaide het dus anders uit en werden ze toch weer langer."
enola: Toch zou ik zeggen dat jullie op Time To Die een stuk meer songgericht werken.
Long: "Dat komt omdat we ook meer tijd hadden om aan de songs te werken, terwijl Visiter nogal wat halve songs bevat, dingen die we nooit helemaal afwerkten en er zomaar op smeten. Bij Time To Die konden we elk idee uitwerken en van een begin en einde voorzien. Om deze plaat te maken konden we alles stil zetten. We stopten met optreden, en concentreerden ons enkel daarop. Toen we Visiter opnamen, moest dat allemaal in bijeengeraapte tijd, tussen jobs en andere dingen door."
Kroeber (drums): "Veel bands moeten na een tour even afstand nemen, maar wij hebben daar ondertussen ervaring in opgebouwd. De decompressietijd die we nodig hebben is kleiner geworden. We moeten niet meer even weg van elkaar zijn om een paar weken stoom af te laten. Hoe fijn dat kan zijn, als er een project is waar we aan willen werken, zoals een nieuwe plaat, dan spreken we af. Het is iets alledaags: onze oefenruimte ligt in de buurt van onze appartementen, we wonen dicht bij elkaar. De band is deel van ons dagelijkse leven geworden. Het kon dus vooruitgaan deze keer."
enola: De plaat is al even af. Blij met het resultaat, of hoor je nu al fouten die je de volgende keer niet wil maken?
Long: "Ik ben er behoorlijk blij mee, maar natuurlijk beginnen de fouten op te vallen. Dat was zo met Visiter, en dat is nu ook zo. Er zijn dingen die we geleerd hebben tijdens het opnameproces, die ervoor zullen zorgen dat we onze volgende plaat beter zullen maken. Het feit dat we meer tijd hadden om te schrijven, en niet om op te nemen, is iets dat we anders moeten doen."
"We hadden uiteindelijk nog een dag over. Dat is ongehoord in de geschiedenis van het platen opnemen. (lacht) Maar voor het tracken, het neerleggen van de songs, zou ik volgende keer graag wat meer tijd hebben, daarbij hebben we ons wat te hard gehaast. Onze tijd was erg gerantsoeneerd, en dat was het plan van zowel ons als Phil. ’We hebben de songs zo goed als af, laat ons dit gewoon maar zo opnemen’; dat idee. Maar voor een volgende plaat zou ik graag eens wat meer tijd uittrekken."
enola: Tijdens het proces werd de groep ook uitgebreid met een vibrafonist.
Kroeber: "Ja, en dat is een direct gevolg van het opnemen van de plaat. We hadden die vibrafoon immers gekocht, en hadden iemand nodig die het kon spelen."
enola:Dus eerst kwam de beslissing dat jullie met dat instrument wilden werken. Waarom?
Long: "Er waren heel wat redenen om een derde persoon aan te nemen. Om wat druk van onze schouders te nemen, bijvoorbeeld, ons geluid wat te verbreden. Er staan heel wat kleine extra geluidjes op Visiter, en ik zag er tegen op om een boel dingen te moeten meezeulen om die te kunnen reproduceren. De vibrafoon kan die bijna allemaal maken, een beetje als een synthesizer; het kan een heel breed spectrum aan klanken creëren, terwijl het toch ook een instrument blijft dat je moet aanslaan, waar een stuk performance bij komt kijken. Keaton werkt tenminste net zo hard als Logan en mij op het podium; hij zit er niet gewoon bij."
"Het juiste instrument vinden dat paste bij wat we doen, was moeilijk trouwens. Uiteindelijk vonden we een vibrafoon het beste: het is niet elektrisch versterkt, en het idee dat het zowel melodisch als percussief kan worden gebruikt, en je het als je wil wel elektronisch kan versterken, sprak ons wel aan."
enola: In je gitaarspel op Time To Die is meer melodie geslopen, terwijl het op Visiter nog voornamelijk om ritme draait.
Long: "Naar mijn aanvoelen is mijn spel nog altijd heel percussief, maar ik heb geprobeerd om er wat meer afwisseling in te steken. Heel wat songs op Visiter zijn nogal monotoon qua melodie, en het ging wat vervelen om die avond na avond te spelen. Ik had nood aan verandering. Het zijn trouwens de moeilijkste nummers om op gitaar te spelen. Ik speel meer akkoorden nu. En ook de productie heeft dat melodieuze wel wat naar boven gehaald."
enola: Logan, naar het schijnt is Moe Tucker van Velvet Underground een invloed geweest op je drumstijl?
Kroeber: "Ik vind haar geweldig, en vooral hoe ze met het samenspel tussen een lage floortom en een tamboerijn werkte. Onbewust moet ze me dus wel beïnvloed hebben. Ik droom ervan om een tijdloos en uniek ritme te vinden, iets dat niet verveelt. Maar ik kan niet bewust creëren, zoals Keaton dat kan: die kan dingen van de grond af opbouwen. Ik probeer gewoon freaky dingen uit, in de hoop dat ik ergens met iets juist kom. Dat leidt vaak tot het probleem dat ik tijdens het jammen met iets goed kom, en daarna moet gaan zoeken wat ik nu precies heb gedaan. Soms is het gewoon weer weg. We zouden repetities moeten opnemen, ja. Een tijdje geleden hebben we dat eens geprobeerd, maar ik ben er te lui voor."
enola: Meric, je haalt nog eens je trombone boven op "The Strumms". Heimwee naar het eerste instrument dat je bespeelde?
Long: "Ik speel al langer trombone dan gitaar, maar niet zo vaak als ik gitaar speel. Het is moeilijk om het vol te houden, het is niet het soort instrument waar je je in je kamer mee bezig houdt. Ik hou wel van de klank, en het is een instrument dat je overal kunt gebruiken, dus ook op onze platen. Ik vind het ook een verplichting om zoveel mogelijk halve talenten van me te gebruiken."
enola: "The Strumms" is ook een song tegen consumptiedrift hé?
Long: "Een beetje wel. Ik schreef de tekst toen ik Vampire Vultures van John Fahey las. Dat zijn een aantal verhalen waarin hij een kinderlijke wereld schept, die tegengesteld is aan onze op consumptie gerichte wereld, maar rijk aan fantasie. Het gaat om niet gewoon nog een consument worden. De song is net zo’n escapistische droom."
enola: In "Fools" gaat een vader tekeer over hoe de huidige generatie geen idealen meer heeft. Jouw standpunt?
Long: "The Dodos hebben niet echt een mission statement of een boodschap, maar als er een zou zijn dan was het om de dingen jong en levendig te houden. Niet op te geven. Er is zoveel afleiding dat niemand zich nog bekommert om dingen. Ik denk eigenlijk dat elke generatie op die manier kijkt naar die achter hen, met het idee dat het luie donders zijn. (lacht)
enola: Jullie hebben veel gespeeld in het diepe hart van de Verenigde Staten, waar de gemiddelde band zich niet vertoont. Wat heeft jullie dat geleerd over jullie land?
Long: " We doen het minder dan vroeger, maar vorige zomer hebben we bijvoorbeeld een tour door Iowa, Montana en Dakota gedaan. Daar komen bands normaal niet, maar dat was één van onze beste tours. Je zag veel van de natuur, het was mooi."
"De eerste keer dat we door het Zuiden toerden was hilarisch. We waren twee jongetjes uit Californië die nog niet veel hadden gezien van de wereld. Mijn zus had me vooraf een boek gegeven over toeren in het Zuiden en we waren doodsbenauwd, nog voor we vertrokken. Belachelijk. Toen we er eenmaal waren, was het geweldig. Overal waren er vriendelijke mensen. Het gaf me hoop over Amerika, dat er overal coole mensen zijn, en niet alleen de stereotypische onverdraagzame Zuiderling."
enola: Tot slot: ik merk dat jullie heel erg populair zijn bij de meisjes. Op wiens sexappeal komen ze af?
Kroeber: "Het is me opgevallen dat we meer en meer jonge meisjes krijgen op de eerste rij, maar ik denk dat we een gezonde mix hebben in ons publiek. Het kan lijken alsof vijftig procent meisjes veel is, maar dat is alleen maar omdat vooral jongens normaal naar concerten gaan. Ik vind het wel goed hoor. Meric kan zich met de meisjes bezig houden, en ik praat wel met de jongens die van heavy metal drummen houden."
Long: "Onzin. Al die meisjes komen voor Logan."
Kroeber: "Neen hoor, eigenlijk zijn ze er pas sinds Keaton erbij is. Die is dan ook jong."
The Dodos spelen op zaterdag 21 november in Trix in Antwerpen.
