Toegegeven, met Camino Real was Dirk Swartenbroekx in 2003 even het noorden kwijt. Retro Nuevo maakte drie jaar later echter veel goed. Kan het nieuwe In Situ dat niveau aanhouden? Jawel.
Retro Nuevo zette het succesrecept van Buscemi op punt: zwoel en jazzy dansmuziek, overgoten met een scheutje bossanova, afrobeat, balkanbeats, Brazilian Grooves, house en nu lounge. Ook op In Situ is er op het eerste gehoor weinig aan die basis veranderd. Daardoor klinkt het geluid wel erg bekend in de oren; bij momenten misschien wel iets té bekend. In Situ is opnieuw een flink reisje door de wereld, maar ook een ontdekkingsreis door het volledige repertoire aan genres dat Buscemi ooit doorkruiste.
Het vrouwelijk schoon,van de Vlaamse Lady Cath over Lena Kovak, Joy Adegoke en Viktor Lazlo tot Viviani Godoy, dat Buscemi uitnodigde, weet opnieuw voor een meerwaarde te zorgen en houdt meer dan eens de song staande. Vraag rijst dan of die zonder hen even ver zou staan. Misschien is dat vooral een retorische vraag als die gastbijdragen zodanig deel uitmaken van de typische sound dat Buscemi zonder hen Buscemi niet meer zou zijn.
Lena Kovak (wat een stem!) slaagt daar in opener "Gusta Mi Magla Padnala" alleszins met glans in, net als Lady Cath in "Dypso Calypso", dat zeker één van de blikvangers van het album is en bij momenten doet denken aan bigbands, zwart-wit televisie en de hippe Parijse jazzclubs uit de jaren ’50. De stem van de legendarische Viktor Lazlo doet hopen op een klepper van formaat, toch stelt "Couleurs", ondanks stevige piano-aanslagen en vrolijk gefluit, ietwat teleur.
Stel "Fetiche" dropt ons midden in Afrika, omsingeld door een woeste inheemse stam, pijlen in de aanslag, die vervolgens uit het niets een losbandig dansje placeert. Aangevuld met wat funky riedels doet het aan Ebony Bones! denken. Daartegenover staan dan weer Oosters getinte nummers als "Manda Eu" en "L O V E", met zijn vlotte ragga en de stem van Joy Adegoke een smoothie van een song.
"Trepa! Trepa!", een welgemeende Portugese fuck you (denk: een op hol geslagen videogame in combinatie met een zwoele stem en een flinke climax), mag ten slotte de perfecte afsluiter en samenvatting zijn van In Situ: vol plotse verrassingen, eclectisch, erg opwindend, heel erg typisch maar tegelijk toch weer lekker nieuw.
In Situ mag dan wel ter plaatse betekenen in het Portugees, Buscemi blijft met deze nieuwe langspeler niet ter plaatse trappelen en houdt het niveau van Retro Nuevo aan. Ja, op het eerste gehoor is dit meer van hetzelfde, maar bij nader inzien klinkt de Buscemi van 2009 toch erg verschillend van en volwassener dan de Buscemi van 2006 en eerder.
