Rodrigo y Gabriela zijn niet minder dan een fenomeen. Met niets meer dan een klassieke akoestische gitaar in de hand slaagde het duo er in om wereldwijd door te breken en dat op de kracht van een volkomen instrumentaal debuut, waarvan er intussen al meer dan 600.000 over de toonbank gingen.
Dat ze uit Mexico komen, een flamencogetinte muziekstijl hebben, duidelijk hoorbare wortels in de metalscene etaleren, opereren vanuit Ierland, jong, mooi en virtuoos zijn en er hun hand niet voor omdraaien om Led Zeppelins “Stairway To Heaven” te coveren, hielp natuurlijk allemaal in het creëren van de nodige buzz. Nu, zo’n dikke drie jaar later, zijn ze terug met 11:11, een ode aan hun muzikale helden en invloeden die meteen al een grote evolutie laat horen sinds hun internationale debuut.
Rodrigo: “Elf nummers, elf muzikale helden. Heel gewoon. Je kan er nog een heleboel andere maffe betekenissen aan geven, maar laten we het maar bij die houden.”
enola: Er zijn nogal wat verschillen met de laatste plaat. Voelde het voor jullie ook zo anders?”
Rodrigo: “Ja, absoluut. Dat wilde ik ook. Niet enkel muzikaal, maar ook op het technische vlak. Ik wilde iets meer klinisch, zeker opnamegewijs. Op de vorige plaat werkten we hippie-achtig en speelden alles live met z’n tweetjes. Deze is meer vanuit onze metalachtergrond opgenomen, meer klinisch en technischer. Met een hoofdtelefoon op of via luidsprekers, het lijkt het alsof je naar een ander album luistert. We hebben onze eigen studio speciaal gebouwd voor deze opnamen, zodat we mijn en Gabriela’s gitaar apart konden opnemen met de metronoom. Het was een technische aangelegenheid, maar na een paar weken begonnen we zelf te begrijpen waar we naartoe wilden en hoe we het best te werk gingen. We hadden gelukkig genoeg tijd om dit te doen.”
enola: Jullie nieuwe studio staat in Mexico, niet?
Gabriela: “We wilden in onze eigen omgeving opnemen in plaats van gewoon in een opnamestudio. We leven ook min of meer on the road, altijd op tournee, en we waren dus heel blij een tijdje thuis te zijn. Vandaar dat we onze eigen studio gebouwd hebben, bij ons huis, ook als eigen repetitieruimte en zo. Echt fantastisch! Al gaf het soms ook wel wat stress, omdat we thuis zaten te componeren terwijl er naast de deur geklopt en geboord werd voor de bouw van de studio. Het heeft daardoor wel langer geduurd dan we gepland hadden. Gelukkig maar dat we niet naar L.A. moesten om te werken.”
enola: Wonen jullie dan ook weer in Mexico?
Gabriela: “Er bestaat daaromtrent een misverstand omdat we een tijdlang in Ierland woonden en ons management nog steeds Iers is, maar we zijn eigenlijk al twee jaar geleden teruggekeerd naar Mexico.”
enola: Jullie zijn intussen sterren. Hoe voelt de nieuwe status aan?
Gabriela: “Voor het eerste album bij Rubyworks deden we veel promo in de VS, dat was heel veel extra werk. Deze keer hebben we het strakker georganiseerd. Nu denken we al eens na voor de dingen gebeuren en maken dan een planning. We zijn ook kieskeuriger, geen silly magazines meer, geen interviews meer over ons favoriete ontbijt. We hebben er echt al honderden geweigerd.”
enola: Was het een moeilijke beslissing om elektrische gitaar toe te voegen aan deze opnamen?
Rodrigo: “Er is natuurlijk die solo van mijn vriend Alex Skolnik (gitarist van idool Testament, nvdr), maar voor de rest zijn het eigenlijk akoestische gitaren met een pedaaltje. Ik had op een elektrische kunnen spelen, maar ergens wilde ik het akoestische toch behouden. We komen van de rock-‘n-roll, elektrisch is niet vreemd voor ons. We zijn geen puristen, het moet niet per definitie akoestisch zijn. Maar we moeten dit wel live kunnen brengen en dan gebruiken we enkel akoestische gitaren. Ik gebruik live trouwens al langer effecten.”
enola: Hebben jullie van bij aanvang rond het concept van een tribute-album gewerkt of is dat gegroeid tijdens de opnamen?
Rodrigo: “Het was zo bedacht. Het moeilijkste was om de artiesten te kiezen waarrond we wilden werken. Het is ook zo dat sommige stukken echt direct gebaseerd zijn op het werk van de artiesten in kwestie, terwijl andere veel minder referenties bevatten en gewoon opgedragen zijn aan mensen die we bewonderen. Het heeft lang geduurd om die keuzes te maken, maar onze smaken zijn gelijklopend en de elf die we kozen zijn echt wel helden voor ons beiden.”
Gabriela: “Natuurlijk is er muziek waar de ene meer van houdt dan de andere…”
Rodrigo: “Ik kan me niet meteen iemand voor de geest halen die om die reden niet in het lijstje staat… of ja, toch. Megadeth. Gab vindt die wel leuk, maar in mindere mate dan ik.”
enola: Is het belangrijk dat de luisteraar zich bewust is van die invloeden?
Gabriela: “Niet noodzakelijk. Veel mensen zouden toch nooit naar de artiesten in kwestie luisteren en velen lezen nooit hoesinformatie. De muziek moet echt op zichzelf staan. Het is natuurlijk leuk als de mensen hierop inpikken en eens luisteren naar onze helden. Daarom benoemen we op de cd niet enkel de artiesten, maar geven ook een lijst met titels van platen die we aanraden.”
“We werken al sinds onze metaltijd op deze manier: Rodrigo komt met een melodie waarrond ik een ritmepartij, percussie en harmonieën bouw. Daarna werken we samen heel hard aan de structuren. Daar kruipt het meeste werk in, tot we helemaal gek worden, dan proberen we ze live, gooien er stukken uit, voegen er stukken aan toe… Het is steeds in evolutie.”
Rodrigo: “Structuur is eigenlijk het allerbelangrijkste.”
Gabriela: “Maar muzikanten zoals Chick Corea hebben dat niet nodig. Die improviseren gewoon wat. Dat zijn tovenaars, echt op een ander niveau. Veel jazz blijft steken in de theorie, toonladders spelen zonder verbeelding. Te gemakkelijk! Al zou het dat voor mij niet zijn. Ik heb meestal geen idee welke toonladder ik speel! (lacht) Maar “The Last Adventure” van Chick Corea, dat is echt fantastisch!”
enola: Ik las dat jullie gitaren speciaal voor jullie gebouwd worden, klopt dat?
Gabriela: “Vroeger hadden we een Ierse gitaarbouwer, Frank Tate, die onze gitaren maakte. Tegenwoordig werken we met Yamaha, custom made door Japanse ingenieurs die ons over de hele wereld volgen en steeds maar verbeteringen aanbrengen aan de prototypes. We spelen op grote podia en het is niet altijd makkelijk om twee akoestische gitaren als een volledige rockband te laten klinken. Er is veel overleg met onze klanktechnici die ervoor moeten zorgen dat we vol genoeg klinken wanneer we voor duizenden op het podium staan.”
enola: Wat is er dan specifiek aangepast aan jullie nieuwe gitaren?
Gabriela: “Ik speel veel percussie op mijn gitaar en die percussie moet even luid klinken als de rest.”
Rodrigo: “In Gabrielas gitaar zitten zeven piezo’s (microfoon voor akoestische gitaar, nvdr), in de mijne vijf, en die zitten dan verspreid over de klankkast. Het is nogal ingewikkeld qua techniek en we moeten speciaal getrainde mensen hebben voor de klank. Die Japanners hebben voor ons een gitaar gecreëerd die nog niet eerder bestond, waarbij de klank van de snaren en die van de klankkast gescheiden versterkt wordt met verschillende outputs.”
Gabriela: “Ze klinken super! Maar ze werken nog hard aan een paar technische issues die moeten opgelost worden.”
Rodrigo: “Het gaat nu over details. Het basisconcept is er helemaal. Ze hebben zeker al tien verschillende versies gebouwd en telkens als er iets misgaat, nemen ze de gitaar gewoon weer mee naar Japan en lossen het probleem op.”
enola: Hoeveel concerten doen jullie in het komende jaar? Tellen jullie nog de kilometers?
Rodrigo: “Nee, kilometers tellen we niet meer. Het zijn er heel veel. We mikken op negentig concerten per jaar. Dat is haalbaar. De laatste drie jaar waren er echt over. Twee jaar geleden had Gabriela een totale burn-out. Ik ook trouwens. We hebben concerten moeten afzeggen.”
Gabriela: “Dat is ook maar normaal als je 270 concerten per jaar speelt. Dan zijn je batterijen gewoon leeg.”
enola: Houden jullie je op het podium aan vaste structuren?
Rodrigo: “Hier en daar zit wat improvisatie, maar we houden ons aan de structuur, met wat vrije ruimtes. Geen tweehonderd maten freak-out bij ons. Meer zoals bij een rockband. Er is wel meer ruimte dan voordien, maar we houden het strak.”
Rodrigo y Gabriela spelen op vrijdag twintig november voor een uitverkochte AB.
Met dank aan Stage Magazine.
