Weet je nog, die prille verbazing waarmee je als ukkie met ontzag naar de maan, sterren en het onmetelijke universum opkeek? Welaan! Over die onschuld, de eigen kleinheid, sterrenstof en planetaire botsingen heeft Matthew Thomas Dillon, aka Windmill, een wonderlijke tweede plaat gemaakt.
Alleen, waarlijke verwondering is anno 2009 niet te begrijpen zonder Jean Baurdrillards "Simulacra et simulation" erbij te halen. Windmills fascinatie voor all things beyond vertelt meer over het hyperreële van The Truman Show dan over Frank de Winnes exploten ginds in outer space. De plaat put uit de herinneringen van de nu 28-jarige Matthew Thomas Dillon aan een jeugdige trip naar het Epcot-ruimtecentrum te midden Disney World Florida. Op zijn 41 minuten durende plaat klinkt Windmill waarschijnlijk daarom even etherisch als een luchtballon: alle helium ten spijt, veroorzaakt hij nergens echt een aardverschuiving in onze ziel.
Is het omdat Dillon meer en meer het computerstemmetje uit Radioheads "Fitter Happier" lijkt te imiteren (check "Imax Raceway")? Of heeft het te maken met zijn vervelende gewoonte om de schaarse organisch instrumenten (de piano in opener "Airsuit", de violen in "Big Boom" en de backing vocals in "Spaceship Earth") keer op keer te overladen met een lading elektronica en tonnen echo? Hoezeer we bereid zijn mee te gaan op Windmills uitstapje door het onherbergzame maanlandschap, telkens keren we hem weer de rug toe als hij zijn tweets en bleeps bovenhaalt en een perfect popnummer als "Ellen Save Our Energy" de nek omwringt.
Toch is het de moeite om af en toe door de mazen van die wollige façade te piepen, waar óók een gans universum ligt uitgestald. Als Windmill het voor één keer niet over astronomische thema’s heeft en zijn effectenbak niet per se hoeft tentoon te stellen aan het Manneke op de Maan, slaat de space cowboy in ons dubbel. Ons hartje breekt een beetje als Dillon in Epcot Slow, een song over het onvermijdelijke sterven van ons aller pappies en mammies, bij de woorden "Don’t let go of me" blijft hangen en on the spot in tranen lijkt uit te barsten.
Helaas blijft Epcot Starfields niet rondspoken in je hoofd, en het antwoord op diepe metafysische vragen krijgen we ook al niet. Té vaak bezorgt Windmill ons wel het gevoel dat we kregen bij het zien van de verfilming van Douglas Adams’ "The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy": wat zich daarboven afspeelt, is te weids en onbevattelijk om een oprecht en pakkend verhaal uit te puren.
Tijd voor het bikkelharde eindoordeel dan, waarvoor we graag het woord eens aan iemand anders geven. We waren bij het beluisteren van deze Epcot Starfields vaak de rake reactie van een concertganger indachtig op het moment dat Mercury Rev-frontman Jonathan Donahue in de stilte tussen twee songs de beide handen naar de lucht richtte en zichzelf in hogere sferen waande: "wanker!" Touché.
